Патрык Зюскiнд - Парфума

I памагло-такi. Поспех ашаламiў. Забойствы спынiлаiся на другi ж дзень. Кастрычнiк i лiстапад абышлiся без трупаў. На пачатку снежня дайшлi чуткi з Гранобля, што там апошнiм часам лютуе нейкi Забойца Дзяўчат, якi душыць свае ахвяры, рве на iх вопратку i вырывае з галавы валасы. I хоць гэтыя суконныя злачынствы нiяк не супадалi з вытанчана выкананымi граскiмi забойствамi, усе адразу ж уверылiся, што гаворка тут пра аднаго i таго самага злачынцу. Жыхары Граса тройчы з палёгкаю перахрысцiлiся: цяпер ужо вылюдак лютаваў не ў iх, а ў Граноблi, да якога сем дзён дарогi. Яны зладзiлi шэсце з паходнямi у гонар бiскупа, а 24 снежня адседзелi вялiкую падзякавальную мшу. З 1 студзеня 1766 года узмоцненыя дазоры былi знятыя, i жанчыны атрымалi дазвол начамi выходзiць з дому. З неверагоднай хуткасцю грамадскае i прыватнае жыццё зноў уехала ў свае нармальныя каляiны. Страх як усё роўна ветрам змяло, нiхто больш не гаварыў пра той жах, якi ўсяго некалькi месяцаў таму назад панаваў у горадзе i наваколлi. Нават у сем'ях ахвяр пра гэта не гаварылi. Здавалася, анафема, абвешчаная бiскупам, выгнала не толькi забойцу, але i ўсякi ўспамiн пра яго. А людзям таго толькi i трэба было.

Толькi той, у каго была дачка на парозе цудоўнай маладосцi стараўся не пакiдаць яе без прыгляду, адчуваў страх з наступленнем поцемкаў, а ранiцай, калi знаходзiў яе жывую i здаровую, быў шчаслiвы -- хоць, вядома, сам сабе не прызнаваўся чаму.

Аднак у Грасе быў чалавек, якi не давяраў мiру, што нарэшце настаў. Яго звалi Антуан Рышы, ён выконваў абавязкi Другога консула i жыў у гарадской сядзiбе на пачатку вулiцы Друат.

Рышы быў удавец i меў дачку Лаўру. Хоць яму не было i сарака i ён быў на дзiва здаровы, але не ўступаў у новы шлюб. Спачатку хацеў выдаць дачку.I не за абы каго першага лепшага, а за чалавека высакароднагма паходжання . У яго быў на прыкмеце адзiн такi, барон дэ Баён, якi меў сына i маёнтак пад Вансам; барон быў у добрай рэпутацыi,але маёмасныя справы яго крыху разладзiлiся, i Рышы атрымаў ягоную згоду на будучы шлюб дзяцей. А калi Лаўра будзе надзейна прыстроена, тады ён запусцiць свае жанiхоўскiя мацкi ў якое-небудзь высакароднае сямейства -- Друэ, Мабераў або Фонмiшэль,-- не таму што ён быў славалюбны i яму прыспiчыла мець у пасцелi жонку-арыстакратку, а таму, што хацеў заснаваць дынастыю i паставiць сваё патомства на шлях, якi вядзе да высокага грамадскага становiшча i палiтычнага ўплыву. На гэта яму патрабавалася па меншай меры яшчэ два сыны, з якiх адзiн прадоўжыў бы яго справу, а другi дасягнуў бы поспехаў на юрыдычным прыпiрышчы i ў парламенце Экса i такiм спосабам прабiўся б угору, у дваранскi стан. Аднак такiя амбiцыi мелi шанцы на поспех толькi пры ўмове, што ён цесна звяжа сваю асобу i сваю фамiльнасць з правансальскiмi магнатамi.

Такiя далёкасяжныя планы апраўдвалiя тым, што ён быў казачна багаты. Антуан Рышы быў намнога багацейшы за любога буржуа ў акрузе. Ён валодаў латыфундыямi не толькi ў ваколiцах Граса, дзе разводзiў апельсiны, сланечнiк, пшанiцу i авёс, але i пад Вансам, i пад Антыбам, дзе трымаў арэнду. Ён меў дамы ў Эксе, дамы па ўсёй правiнцыi, меў сваю долю даходу ад караблёў, якiя хадзiлi ў Iндыю, пастаянную кантору ў Генуi i самы буйны гандлёвы склад араматычных тавараў, спецый, алеяў i скуры ў Францыi.

Аднак сапраўднай каштоўнасцю Рышы была яго дачка. Яна была яго адзiным дзiцем, роўна шаснаццацi гадоў ад роду, з цёмнарыжымi валасамi i зялёнымi вачамi. Твар у яе быў такi чароўны, што наведнiкi любога полу i ўзросту слупянелi i больш не маглi адвесцi ад яе вачэй, яны проста злiзвалi сваiмi позiркамi яе твар, як злiзваюць языком марожанае, i пры гэтым у iх паявiўся тыповы для такога занятку выраз дурнаватай засяроджанасцi. Сам Рышы, гледзячы на сваю дачку, лавiў сябе на тым, што на нейкi час -- на чвэрць гадзiны, на паўгадзiны, магчыма,-- забываў увесь свет i ўсе свае справы, чаго ўвогуле з iм не бывала нават у сне, цалкам раствараўся ў сузiраннi каралеўны-дзяўчыны i потым не мог успомнiць, чым ён, шчыра кажучы, быў так заняты. А з нейкага часу -- ён з прыкрасцю ўсведамляў гэта -- кладучы яе вечарамi ў пасцель або часам ранiцай, калi прыходзiў яе будзiць, а яна яшчэ ляжала, спала, быццам закалыханая Госпадам Богам, i пад покрывам яе начнога ўбору ўгадвалiся формы яе клубоў i грудзей, а з выразу кашулi ад шыi, выгiну падпашак, упадзiн пад локцямi i гладкай рукi, на якой пакоiўся яе твар, струменiлася яе спакойнае i гарачае дыханне...-- нешта жаласна сцiскалася ў яго ўсярэдзiне, перахоплiвала горла i прымушала глытаць слiну, i -- Божа мiлажальны!--ён праклiнаў сябе, што прыходзiцца гэтай жанчыне бацькам, што ён не чужы, не якi там староннi мужчына, перад якiм яна ляжала б так, як цяпер ляжыць перад iм, а ён мог бы легчы да яе, на яе, у яе з усёй сваёй прагай валодання. I ў яго выступаў пот, i ён дрыжаў усiм целам, душачы ў сабе гэтую пачварную думку, i схiляўся над ёю, каб разбудзiць яе цнатлiвым бацькоўскiм пацалункам.