Патрык Зюскiнд - Парфума

У сярэдзiне чэрвеня наехалi, нарэшце, iтальянцы, шмат якiя з сем'ямi, наймацца на язмен. Сяляне, праўда, бралi iх на працу, але, памятаючы пра забойства, забаранялi сваiм жонкам i дочкам вадзiцца з iмi. Беражонага Бог беражэ. Хай гэтыя сезоннiкi, можа й праўда не дачынiлiся да злачынства, але ж маглi, а таму лепш ад iх трымацца далей.

Неўзабаве, як пачаўся збор язмену, грымнулi яшчэ два забойствы. Зноў ахвярамi былi дзяўчаткi -- пiсаныя красунi таго ж самага чарнакосага тыпу, зноў знайшлi iх на палетку голых i паголеных з тупой ранай на патылiцы. Зноў -- анi следу злачынцы. Навiна шуганула з хуткасцю агню, i пагроза ўжо навiсла над прыйшлым людам, як тут стала вядома, што абедзве ахвяры самыя былi iтльянкi, дочкi аднаго парабка з-пад Генуi.

Людзi далiся ў панiку. Яны цяпер не ведалi, супраць каго iм скiраваць свой бяссiлы шал. Праўда, сёй-той яшчэ кiваў на вар'ятаў цi на апантанага маркiза, але ў гэта не вельмi верылi, бо вар'яты ўдзень i ўначы былi пад наглядам, а маркiз даўно з'ехаў у Парыж. I людзi пачалi цiснуцца адзiн да аднога. Сяляне адчынiлi свае хлявы сезоннiкам, якiя раней начавалi ў чыстым полi. Гараджане ў кожным квартале выставiлi начныя дазоры. Лейтэнант палiцыi павялiчыў каравулы каля гарадскiх брамаў. Але ўсе перасцярогi пайшлi на марна. Праз некалькi дзён пасля двайнога забойства зноў знайшлi труп дзяўчыны, таксама знявечаны, як i ўсе ранейшыя. Гэтым разам дзяўчына была з Сардынii -- прачка з бiскупавага палаца, забiтая непадалёк ад Фантэн-дэ-ля-Фу, проста ледзь не каля гарадское брамы. I хоць пад нацiскам узбуджаных гараджанаў Рада консулаў пайшла на далейшыя захады --найстражэйшыя праверкi каля брамаў, узмацненне начных дазораў, забарона выходзiць на вулiцу поцемкамi усiм асобам жаночага полу,-- гэтым летам не праходзiла i тыдня, каб дзе-небудзь не знаходзiлi труп маладой дзяўчыны. I кожны раз таго ўзросту, калi дзяўчына толькi-толькi пачынае брацца на маладую жанчыну, i кожнага разу гэта была самая прыгожая смуглянка таго ж самага чароўнага тыпу. Зрэшты, неўзабаве забойца ўважыў i, пераважна сярод мясцовага насельнiцтва, тып мяккай беласкурай i крыху таўсманай дзяўчыны. Нават яркiя брунеткi, нават шатэнкi -- калi яны былi не надта худыя -- апошнiм часам рабiлiся ягонымi ахвярамi. Ён высочваў iх усюды, ужо не толькi ў наваколлi Граса, але i ў горадзе, нават у дамах. Дачка аднаго сталяра была знойдзена забiтай у сваёй свяцёлцы на пятым паверсе, i нiхто ў доме не пачуў анiякага шуму, i нiводзiн сабака, якiя звычайна здалёк унюхвалi i аббраэхвалi кожнага чужога, нават не яўкнуў. Забойца здаваўся няўлоўным, бясцелым духам.

Людзi абуралiся i клялi ўладу. Любая чутка прыводзiла да сутычак. Адзiн валацуга -- гандляр, якi прамышляў любоўнымi трункамi i рознымi iншымi шарлатанскiмi спэцыямi i панацэямi, ледзь не быў разарваны натоўпам за тое, што ў ягоных парашочках нiбыта быў тоўчаны дзявочы волас. Нехта спрабаваў падпалiць асабняк маркiза дэ Кабры i лякарню. Суконшчык Аляксандр Мiнар застрэлiў свайго слугу, якi позна вяртаўся дамоў, прыняўшы яго за славутага Забойцу Дзяўчат. Усе, хто мог гэта сабе дазволiць, адсылалi сваiх падлеткаў-дачок да далёкiх сваякоў або ў пансiёны ў Нiцу, Экс цi Марсэль. Лейтэнанту палiцыi Гарадскамя рада дала рады, зняўшы яго такi з пасады. Яго пераемца склiкаў калегiю дактароў, каб тыя абследавалi трупы абстрыжаных красуняў на прадмет iх вiргiнальнага стану. Высветлiлася, што з вiргiнальнасцю ў iх было ўсё ў дпоўным парадку -- непачатыя.

Дзiўна, але гэтая вестка не паменшыла, а павялiчыла панiчны жах, бо потайкам кожны лiчыў, што дзяўчат згвалцiлi. Так, прынамсi, быў бы яснейшы матыў забойстваў. Але цяпер ужо нiхто нiчога больш не разумеў, цяпер усе былi разгубленыя. I той, хто верыў у Бога, шукаў ратунку ў малiтве, спадзеючыся, што сатанiнскае насланнё абмiне хай хоць ягоны дом.

Гарадская рада, шаноўная зборня трыццаццi самых багатых i паважаных буржуа i арыстакратаў Граса, у большасцi адукаваныя i антыклекрыкальнага змыслу паны, якiя дагэтуль нiколi нi ў чым не лiчылiся з бiскупам i з вялiкай радасцю перафундавалi б клляштары i абацтвы пад таварныя склады i фабрыкi, -- гэтыя ганарыстыя ўплывоўцы з Гарадское рады былi такiя прыгнечаныя, што настрачылi бiскупу халуйскую петыцыю з просьбаю накласцi анафему на пачвару, якая забiвае дзяўчат, перад якою свецкая ўлада бяссiльная, анафему i адлучэнне, так, як гэта зрабiў у 1708 годзе яго свяцейшы папярэднiк, калi на горад звалiлася вялiкае бедства -- нашэсце саранчы, якая пагражала тады ўсёй краiне. I праўда, у канцы верасня Граскi Забойца Дзяўчат, якi ўжо загубiў дваццаць чатыры саммых прыгожых дзяўчат з усiх саслоўяў, быў урачыста анафемаваны i адлучаны; тэкст адлучэння быў вывешаны на дзвярах усiх гарадскiх храмаў i абвешчаны з усiх амбонаў, у тым лiку з амбона Нотр-Дам-дзю-Пюi, дзе яго прачытаў асабiста сам бiскуп..