Кузьма Чорны: Выбраныя творы

Як сведчыць гiсторыя савецкай лiтаратуры 20-х гадоў, тое, пра што пiсалi, аб чым папярэджвалi лепшыя тагачасныя пiсьменнiкi, было надзвычай своечасовым. Захоплены iдэямi "культурнай рэвалюцыi", паверыўшы ў тое, што гэта не проста чарговая палiтычная кампанiя, а жыццёвая патрэба, Чорны раскрываў праграму барацьбы "за лiтаратурны сталiчны Менск, супраць Менска як губернскай правiнцыi, з кансерватарскiмi поглядамi на лiтаратуру i традыцыямi губернскага маштабу". Ён адвяргаў тых, хто, у адпаведнасцi з кан'юнктурай, лiчыў, што "лiтаратура ёсць зброя класавага змагання", i не мог "адрознiць канцылярскую iнструкцыю ад мастацкага твора" ("некаторыя асобы ў Менску"). У лепшых сваiх творах празаiк iмкнуўся выявiць гуманiстычны патэнцыял беларускага сялянства i iнтэлiгенцыi, бо надышла апошняя праверка новай улады i новай iдэалогii - праверка iх адносiнамi да чалавека як непаўторнай асобы. З твора ў твор не стамляўся ён паўтараць: жыццё само па сабе, безадносна да "iдэi", радаснае; свет складаны ("i смяецца, i маўчыць, i плача, i пакутуе, i цешыцца зямля"); душа чалавека поўная супярэчнасцей ("i ў цiшынi буры, i ў бурах - цiшыня"); нiхто не мае права лезцi ў чужую душу ("напоўнiся вялiкай пашанай... насi ў сабе вастрату хараства"). Жорсткасць грамадзянскай вайны, перанесеная ў мiрны час, небяспечная сваiмi непрадказальнымi, катастрафiчнымi вынiкамi. Творы Чорнага вылучаюцца балюча-страснай пастаноўкай праблемы "чалавек i свет", трансфармаванай у новы час у праблему "чалавек i рэвалюцыя". Празаiк пiльна ўглядаўся ў стыхiю, абуджаную падзеямi, намагаўся ўгадаць будучыню. Яго абвiнавачвалi ў "дастаеўшчыне", "змадэрнiзаванай андрэеўшчыне", а ён адчуваў, што без дакладнай ацэнкi сiтуацыi iсцi наперад небяспечна: занадта шмат з'явiлася людзей, для якiх няма ў свеце нiчога "нi вышэйшага, нi нiжэйшага", на ўсё гатовых. Шукаючы адказу на няпростыя пытаннi, Чорны прагнуў ведаць усю праўду пра чалавека, якi ён ёсць i якiм можа быць, калi трапiць у надзвычайныя акалiчнасцi: "Тады, пачуўшы аб сабе праўду, чалавек, можа, хутчэй адкiнуў бы ад сябе ўсё паскудства, што ўрасло ў яго з самых цёмных далей вякоў i, будучы часам нават малым, псуе вялiкае хараство чалавека".

Эстэтычныя катэгорыi "хараства" i "паскудства" выяўлялiся Чорным на канкрэтным матэрыяле жыцця беларускай вёскi i горада, калi пад нацiскам спрошчаных класавых ацэнак падмiналiся агульначалавечыя каштоўнасцi. "Ён жа чалавечай душы не прызнае!" - жахаецца стары Радзiвон Цiвунчык, "слаўны чалавечнасцю" герой рамана "Сястра", калi сустракаецца з чэрствасцю тых, хто "рабiў рэвалюцыю". А героя наступнага рамана "Зямля" старога Тамаша больш за ўсё хвалюе тое, што "чалавек ад чалавека далёка". У самiх назвах гэтых першых буйных твораў Чорнага заключаецца асаблiвы фiласофскi сэнс. Менавiта ў Манi Iрмалевiч бачаць героi сваю сястру - у евангельскiм разуменнi слова: увасабленне душэўнасцi, жаноцкасцi, спагадлiвасцi, хараства ("Сястра"). Маня вабiць да сябе такiя супрацьлегласцi, як Абрам Ватасон, былы камiсар, якi ў часы нэпа стаў цырульнiкам, але не страцiў сваёй класавай пiльнасцi, Казiмiр Iрмалевiч, хiрург, для якога чалавек - недасканалая iстота, бо часта хварэе i патрабуе ўрачэбнага ўмяшальнiцтва. Вось чаму ёй блiжэй няўрымслiвы Ваця Бранiславец, якi нiяк не адшукае сваё месца ў жыццi, "сiстэму духовых паводзiн", увесь час спрачаецца з нейкiм "членам цi сакратаром", з ягонай канцэпцыяй "чалавека-шрубкi". "Сухiя, сухiя вы вельмi ўсе. Жывое душы больш патрэбна чалавеку", - кiдае папрок Маня тым, хто зачарствеў у "класавых баях". Паняцце "зямля" таксама займае асаблiвае месца ў сiстэме поглядаў селянiна-беларуса на свет ("Зямля"). Усе гаворкi герояў рамана адбываюцца вакол "зямельнага пытання", а заезджы каморнiк - адна з цэнтральных фiгур вёскi. Аднак "зямля" асэнсоўваецца Чорным у фiласофска-паэтычным плане як месца, дзе дзеецца мiстэрыя чалавечага жыцця - ад нараджэння i да смерцi. Твор завяршаецца перапiскай закаханых маладых герояў, каморнiка Андрэя i вясковай дзяўчыны Ганны, якiя збiраюцца пабрацца, стварыць новую сям'ю, жыццё, дзе не будзе дробязных згрызот i непаразуменняў, што прынiжаюць чалавека як iстоту найперш духоўную, надзеленую неўмiручай душою.

Для перабольшвання пранiклiвасцi Чорнага няма падстаў. Ён быў сынам свайго часу i не бачыў сапраўдных прычын духоўнай катастрофы, хоць многае чуў душою. Да ўсяго, ён, таленавiты мастак слова, выдатна засвоiў урокi сусветнай класiкi, помнiў, як грунтоўна вывучалi свет А.Бальзак i Э.Заля, на каго заклiкаў у пачатку 30-х гадоў раўняцца, якiм быў узровень маральнасцi ў творах Л.Талстога i Ф.Дастаеўскага. Нездарма крытыка 30-х гадоў параўноўвала задуманую празаiкам серыю раманаў пра гiсторыю беларусаў "ад паншчыны i да нашых дзён" з "Чалавечай камедыяй" Бальзака. Як сапраўдны мастак-фiлосаф, псiхолаг, гiсторык Чорны напружана шукаў адказ на пытанне, што адбываецца з чалавекам, з краiнай, з народам. Сапраўды, чаму зло ў свеце, дзе столькi разумных i нармальных людзей, не толькi не адступае, але i часам святкуе перамогу над справядлiвасцю, чалавечнасцю, чысцiнёй, красой?! Можа, таму, што зло iрацыянальнае i чалавечая падсвядомасць нараджае яго зноў i зноў...