Жорж Сімэнон - Першая справа Мэгрэ

- Ці не праз гэтыя дзверы? Праўда, яны забіты наглуха з таго часу, як памерла маман. Але ў пакой можна трапіць і з калідора. Хадзем. Ну хадзем жа! Прашу вас!..

Цэлых паўгадзіны цягнуўся гэты кашмар. Мэгрэ не заставалася нічога іншага, як падпарадкавацца. Рышар літаральна загадваў яму. А прысутнасць старога Жандро-Бальтазара, які хадзіў за імі след у след, у сваім цыліндры, з палярынай на плячах і трысцінай з залатой булдавешкай у руцэ, надавала іх блуканню па асабняку нешта тэатральна-жахлівае.

- Ну што вы! Яшчэ рана ўніз. Вы забыліся, што над намі ёсць яшчэ адзін паверх, мансардны, дзе начуе прыслуга.

Лямпачкі ў калідоры без абажураў. Пакатая столь. Рышар стукае ў дзверы.

- Адчыніце, Жэрмена. Ды адчыніце ж! Не мае значэння, што вы ў кашулі. Гэта паліцыя.

Пышная дзяўчына з заспаным тварам, пах віна, скамечаная пасцель, на туалетным століку грэбень са злямцаванымі валасамі.

- Вы чулі стрэл?

- Што?!

- Калі вы леглі спаць?

- Я паднялася сюды ў дзесяць.

- І вы нічога не чулі?

Пытанні задае Рышар.

- Пайшлі ў пакой!.. Адчыніце, Мары... Ды нічога, малышка, гэта не мае значэння.

Шаснаццацігадовае дзяўчо ў накінутым паверх кашулі зялёным паліто дрыжыць усім целам.

- Вы чулі стрэл?

Яна з непрытоеным жахам глядзіць на Рышара і Мэгрэ.

- Вы даўно спіце?

- Не ведаю.

- Вы чулі што-небудзь?

- Не. У чым справа? Што здарылася?

- У вас ёсць пытанні, месье Мэгрэ?

- Я хацеў бы запытацца ў яе, адкуль яна родам.

- Адкуль вы родам, Мары?

- З Ансеваля.

- А Жэрмена?

- Таксама з Ансеваля.

- А Луі?

- З Ансеваля, месье Мэгрэ, - адказвае Рышар, не тоячы насмешкі. - Я бачу, вам невядома, што ўладальнікі замкаў звычайна набіраюць слуг са сваіх маёнткаў.

- Што тут?

- Пакой мадам Луі.

- Муж яе таксама тут спіць?

- Ён спіць унізе, у швейцарскай.

Мадам Луі доўга не адчыняе. Маленькая, чарнавалосая і смуглая, залішне поўная жанчына з недаверлівымі вачыма.

- Вы яшчэ доўга будзеце чыніць гэты гармідар? Дзе Луі?

- Унізе. Скажыце, вы чулі стрэл?

Яна амаль выстаўляе іх за дзверы, голасна выказваючы сваё абурэнне. А Рышар усё адчыняе і адчыняе дзверы ў пустыя пакоі, каморы, мансарду. Не пазбавіў ён Мэгрэ і ад вышак, потым прымусіў спусціцца на другі паверх і агледзець апартаменты бацькі і сына.

- Цяпер гасціная. Хадзем, хадзем! Абавязкова! Для мяне гэта вельмі важна.

Рышар уключыў святло, і вялікая крышталёвая люстра зазіхацела, абазвалася мілагучным звонам.

- Прашу вас. Што, ніякіх трупаў? Ніякіх параненых? Вы ўсё агледзелі? Не жадаеце спусціцца ў склеп? Заўважце, зараз чвэрць чацвёртай.

Ён расчыніў дзверы ў пакой для слуг: Жустан Мінар сядзеў на стуле, непадалёк ад яго, у кутку, стаяў Луі - ён вартаваў яго, як арыштанта.

- Гэта і ёсць той самы малады чалавек, які чуў стрэл? Я проста шчаслівы, што маю магчымасць пазнаёміцца з такой надзвычайнай асобай. Мяркую, месье Мэгрэ, цяпер я маю падставу скласці скаргу наконт паклёпніцкага абвінавачвання і спробы парушыць недатыкальнасць жытла?

- Ваша права.

- Усяго найлепшага, Луі, правядзіце гэтых месье.

Стары Жандро адкрыў рот, але нічога не сказаў. Што да Мэгрэ, то ён яшчэ здолеў прамовіць:

- Дзякую вам.

Луі правёў іх да выхада і замкнуў за імі цяжкія дзверы.

Збітыя з панталыку, збянтэжаныя, трошкі ўстрывожаныя, яны самотна спыніліся на левым баку вуліцы Шапталь. Мэгрэ машынальна кінуў позірк на масляную пляму на брусчатцы, нібыта яна насуперак усяму магла рэальна падтрымаць яго.

- Паверце, я не піў, клянуся!

- Веру.

- І я не вар'ят.

- Само сабой...

- Як па-вашаму, гэта гісторыя можа вам нашкодзіць? Я ж чуў сёе-тое...

Вось так Мэгрэ абнавіў той ноччу свой першы мундзір, які трошкі ціснуў яму пад пахамі.

Без дзесяці дзевяць уранку ўсмешлівая мадам Мэгрэ, ад якой хораша пахла свежасцю і духмяным мылам, рассунула на акне шторы, даючы дарогу вясёламу сонцу. Прайшло не шмат часу, як яна выйшла замуж, і яшчэ не прывыкла бачыць, як спіць гэты ўскудлачаны пышнавалосы мужчына, як уздрыгваюць кончыкі яго русявых вусоў і наморшчваецца лоб, калі на твар сядзе муха. Яна засмяялася. Яна заўжды смяялася, калі раніцай падыходзіла да яго з кубачкам кавы ў руцэ, а ён глядзеў на яе затуманенымі сном і, як ёй здавалася, трошкі дзіцячымі вачыма.

Мадам Мэгрэ была маладзіца свежая і пухленькая як пампушка, - гэтакіх часта можна бачыць у булачнай ці за мармуровай стойкай у малочнай. Жыццярадаснасць ніколі не здраджвала ёй, і Мэгрэ мог на цэлыя дні пакідаць яе адну ў іх маленькай кватэры на бульвары Рышар-Ленуар, не баючыся, што ёй хоць на хвіліну стане сумна.