Жорж Сімэнон - Першая справа Мэгрэ

Сам Мэгрэ з задавальненнем піў каву «Бальтазар». А калі ішоў па авеню Опера, то ніколі не прамінаў выпадку падыхаць цудоўным водарам падсмажаных зярнятак кавы, які даносіўся з вітрын крамаў фірмы «Бальтазар».

Ноч была светлая і золкая. На спадзістай вуліцы - ні душы, ніводнага фіякра паблізу. Мэгрэ ў тыя гады быў амаль гэткі ж хударлявы, як і ягоны спадарожнік-флейтыст, і калі яны крочылі поруч па вуліцы, іх можна было прыняць за двух падлеткаў.

- Спадзяюся, вы не «пад мухай»?

- Я ўвогуле не п'ю. Лекар забараніў.

- Вы ўпэўнены, што бачылі, як расчынілася акно?

- Абсалютна ўпэўнены.

Мэгрэ ўпершыню так спяшаўся - ляцеў як на крылах. Дагэтуль ён толькі суправаджаў свайго шэфа месье Лё Брэ, самага свецкага ва ўсім Парыжы камісара, у паасобных выездах паліцыі на месца здарэння і чатыры разы для ўстанаўлення факта адзюльтэра.

Вуліца Шапталь была гэткая ж пустынная, як і вуліца Лярошфуко. Ніводзін агеньчык не свяціўся ў асабняку Жандро-Бальтазараў, адным з найлепшых асабнякоў квартала.

- Вы казалі, што ля дома стаяў аўтамабіль.

- Не зусім ля дома. Хвіліначку... Во, якраз вось тут.

Сапраўды, не зусім ля дома. Трошкі прамінуўшы яго. Мэгрэ, галава якога была набіта апошнімі тэарэтычнымі выкладкамі адносна паказанняў сведак, запаліўшы васковую запалку, нагнуўся над брусчаткай.

- Вось бачыце! - пераможна ўсклікнуў музыкант, паказваючы пальцам на вялікую масляную пляму.

- Пайшлі. Хоць я і не зусім упэўнены, што раблю правільна, дазваляючы вам ісці са мной.

- Дык мяне ж ударылі!

І ўсё ж на душы ў Мэгрэ было трывожна. Паднімаючы руку да кнопкі званка, ён адчуў, як зашчымела сэрца, і стаў прыпамінаць, на які артыкул закона ён можа зараз спаслацца. Ордэра ён не меў. Апроч таго, цяпер глыбокая ноч. Ці мог ён абгрунтаваць матывы свайго ўрывання, калі адзіным рэчавым доказам злачынства быў распухлы нос флейтыста?

Як і флейтысту, яму давялося пазваніць тройчы, але грукаць нагой у дзверы ён не стаў. Нарэшце з-за дзвярэй пачуўся голас:

- Хто там?

- Паліцыя! - не зусім упэўнена адказаў Мэгрэ.

- Адну хвіліну, калі ласка. Пайду вазьму ключ.

У парадным шчоўкнула. У асабняку загарэлася святло. Прайшло яшчэ некалькі доўгіх хвілін чакання.

- Гэта ён, - пацвердзіў музыкант, пазнаўшы голас.

Нарэшце звякнуў ланцужок, стукнула засаўка, і перад імі ўзнік заспаны твар, і позірк, слізгануўшы па Мэгрэ, упёрся ў Жустэна Мінара.

- Злавілі-такі яго! - прамовіў мужчына. - Ён што, зноў недзе прыняўся за свае жартачкі?

- Дазвольце зайсці?

- Калі вы лічыце, што гэта неабходна. Я толькі папрашу вас не шумець, каб не ўзняць увесь дом на ногі. Прашу сюды.

Злева, над трыма мармуровымі прыступкамі, паблісквалі зашклёныя двухстворкавыя дзверы, якія вялі ў хол з калонамі. Упершыню ў жыцці Мэгрэ трапіў у дом, пышнасць і велічнасць якога нагадвала рэзідэнцыю па меншай меры міністра.

- Вас завуць Луі?

- Адкуль вы ведаеце?

Усё ж Луі расчыніў дзверы, але не ў салон, а ў пакой для слуг. Быў ён напаўраздзеты. Наспех надзетыя штаны, белая начная кашуля з чырвонай вышыўкай на каўняры, - здавалася, ён толькі што вылез з ложка.

- Месье Жандро-Бальтазар дома?

- Каторы? Бацька ці сын?

- Бацька.

- Месье Фелісьен яшчэ не вярнуўся. Што да месье Рышара, сына, то ён, мабыць, даўно спіць. Мо з паўгадзіны таму гэты п'яніца...

Луі быў рослы, плячысты мужчына гадоў пад пяцьдзесят. Падбародак яго быў выгалены да сінявы, над вачыма з вельмі цёмнымі зрэнкамі навіслі невераемна густыя чорныя бровы.

Мэгрэ зглытнуў сліну і рашуча, нібы кідаўся ў вір, прамовіў:

- Я хацеў бы пагаварыць з месье Рышарам.

- Загадаеце разбудзіць яго?

- Будзьце ласкавы.

- Пакажыце, калі ласка, вашы паперы.

Мэгрэ працягнуў сваё пасведчанне, выдадзенае паліцэйскай прэфектурай.

- Вы даўно працуеце ў нашым квартале?

- Дзесяць месяцаў.

- Служыце ў камісарыяце Сэн-Жорж?

- Так.

- Значыць, вы знаёмы з месье Лё Брэ?

- Гэта мой начальнік.

Тады Луі з уяўнай абыякавасцю, якая кепска маскавала пагрозу, прамовіў:

- Я таксама знаёмы з ім. Я маю гонар абслугоўваць яго, калі ён прыходзіць сюды снедаць ці абедаць.

Ён счакаў некалькі секунд, гледзячы ўбок.

- Вы ўсё яшчэ хочаце, каб я разбудзіў месье Рышара?

- Хачу.

- У вас ёсць ордэр?

- Няма.

- Цудоўна. Будзьце ласкавы пачакаць.

Ён падышоў да ўнутранай, у глыбіні сцяны, шафы, дэманстратыўна дастаў адтуль накрахмаленую манішку, каўнер, чорны гальштук. Затым апрануў мундзір, які вісеў там жа, і выйшаў.