Андрэй Федарэнка - Смута

— Ніхто цябе пальцам не зачзпіць!

Грышко, трымаючы рукі над галавой, выйшаў на святло. Адразу ж яго ўдарылі паленам па галаве, але ўдар атрымаўся нямоцны –усклізь. Ён рвануўся, упаў ад падножкі, і ўпаў няўдала, на спіну; паспеў толькі закрыць рукамі твар:

— Не трэба!..

З ыханнем, як колюць дровы, яго ўдарылі зноў, і зноў па галаве. Кроў лінулася неяк адразу, заліла на грудзях кашулю, зацякла ў ямкі моцна заплюшчаных вачэй.

— Адставіць!!! — пачуўся звонкі, дрыготкі ад напружання голас. Нехта саскочыў з паветкі. — Кінь палена!

Грышко расплюшчыў вочы. Трое міліцыянераў паўколам стаялі каля яго. Адзін неахвотна адкінуў пад сцяну крыва колатую, з выпуклым сукам на канцы паляняку. Перад ім на карачкі прысеў маладзенькі лейтэнант:

— Самі зможаце ўстаць?

— Вой-ё-ёй!.. — з-за спінаў выглядвала цётка і ціхенька галасіла, закрываючы ражком хусткі рот.

Побач з лейтэнанцкімі вастраносымі чаравікамі раптам сталі прымаковыя — пуцейскія, з белымі заклёпкамі па баках.

— Гаспадар? — знізу ўвесрх зірнуў на прымака лейтэнант. — Панятым будзеце!

— Та я з дарагою душою!

— Дзядзыка... Саша... — разрываючы ліпкія ад крыві вусны, адчуваючы, як западае перабіты нос, прашаптаў Грышко. — Скажыце... каб... не білі... больш...

Прымак схіліўся над ім, і Грышко пачуў:

— Шо, Холадзік, страшно?..

— Так, бярэм, — скамандаваў лейтэнант. — Сам не ўстане.

— Ану, у бакі! — крыкнуў, разгінаючыся, адсоўваючы рукой лейтэнанта, прымак. – Расступіса-а!

І з асаладаю, з размаху, як футбаліст, што дарваўся да мяча, які так зручна лёг на нагу, з усяе сілы ўдарыў Грышко ў галаву.

Недзе далёка-далёка, тоненька-тоненька пракрычала кватарантка:

— Арце-е-ень Хол-а-ад!..

I галава адарвалася і паляцела ў чорную бездань.

– Арцень Холад!

Ляснуў, заскрыгітаў замок.

Холад, у вайсковай дзембельскай форме, ляжаў на падлозе, якая смярдзела мышамі і недакуркамі, у «тэлевізары», або “малпоўні” (пакой на адну ноч, ззычайна насупраць дзяжуркі, з высокімі, пад столь, закратаванымі дзвярыма, праз якія ўсё відаць; вакон няма, і святло на ноч не выключаецца), а перад ім стаялі каржакаваты сівы маёр і дзяжурны.

— ...Учора з дзембеля, — тлумачыў маёру дзяжутрны, — пачаў на вакзале нешта на Балвановіча скакаць...

— П'яны?

— Не, не так каб.

— Адпусціце.

Холад падняўоя, дзіка азіраючыся.

— Вы... Цярэшчанка? — спытаў ён.

— Ну, я.

— Той, што на машыне ўсё ездзіць?

Маёр глядзеў на яго і маўчаў.

— Я што... забіў Балвановіча?

Дзяжурны падштурхнуў яго да дзвярэй:

— Ідзі... Забівака... Табе Балвановіч пстрычку дасць, дык касцей не збярэш!

Праз акенца дзяжуркі Холаду падалі “дыпламат” і гаДЗІННІК, ягоную «Ракету». Застрыкваючы на руцэ бранзалет, ён убачыў, што гадзіннік паказвае чэрвань-месяц і дзень ягонага прыезду ў Локцевічы з арміі.

На вуліцы яго хістала.

Што гэта было? Чаму ён адкінуты на месяц назад, да дня свайго прыезду? I што зараз? Зноў знаёмства з прымаком, кватаранткаю? Зноў ехаць на могілкі па кветкі?

Нашто?!.

Кветкі былі мёртвыя, пакуль ён не думаў пра помсту. Потым пачалі яму памагаць і ўрэшце вярнулі да... нічога. Дык што, ехаць, нарваць, засушыць і проста інакш выкарыстаць?

Дык што, помста... гэта тупік? Не мае права чалавек помсціць другому чалавеку?

...А ўсё вакол цвіло, асыпаліся з вішняў пялёсткі, з агародаў пахла сырой зямлёй і прыемна – гноем... У канцы вуліцы, каля калонкі, з пустым вядром стаяла цётка і прыкладала стрэшкаю далонь да ілба, разглядаючы, хто гэта ідзе да яе хаты...

Усё, што будзе далей, Холад ужо ведаў.

Гадоў сем назад здарыўся са мною выпадак, пра які доўгі час чамусьці нават успамінаць было сорамна.

Было гэта ў ліпені. Я толькі што здаў сесію за першы курс інстытута і праз некалькі дзён павінен быў ехаць у сельгасатрад, у Крым, а пакуль сядзеў у сваёй вёсцы і нудзіўся. Не ведаючы, куды сябе прыткнуць, я ці чытаў, ці ўключаў сярод белага дня тэлевізар, ці проста сноўдаўся па двары, пакурваючы, — і, далі-бог, не таму, што ў Мінску зрабіўся нейкім лодырам. У першы ж дзень я спрабаваў быў падступіцца да чаго-небудзь, хацеў перасыпаць стары плот, паднавіць паўразбураны куратнік, але ўсё аказалася такім спарахнелым, што відаць было — пацягні адно, паваліцца другое. Тут трэба было капітальнае абнаўленне, новыя шулы, жэрдкі, дошкі, трэба быў час — месяц, а то і болей, каб хоць трохі давесці ўсё да ладу, а інакш і зусім не брацца.