Андрэй Федарэнка - Смута

Больш у гэтай хаце Холад не мог заставацца.

Пачалося ўсё з вячэры. Цётка наварыла бульбы. Елі ўчацвярых: Холад, прымак, кватарантка і цётка. Зноў, як і ў дзень Холадавага прыезду, за сталом ішла нейкая незразумелая яму гульня. Кватарантка калупала бульбу, не падымаючы вачэй, прымак соп і пырхаў, цётка не зводзіла з іх абоіх насцярожана спалоханых вачэй... Пад канец прымак яшчэ больш насупіўся, набіў ката, цыкнуў за нешта на цётку, груба сказаў Холаду: «Падай гурка!», урэшце забурчэў:

— Яда... Цето така яда? На каго я роблю, шо нэ маю кусок м'яса ці ковбасы?

Проста хутка елі, і скончылася бульба.

— Кармі адного, а за ім другого, — выдаў прымак нейкую ўласнага гатунку прымаўку. — Шо брат, шо салдат, всі павзуць сюды, а ты, Сашко, кармі...

Холад, пачырванелы, адсунуў сваю парожнюю талерку і, сціснуўшы сківіцы, выбраўся з-за стала.

— Калі вы яшчэ на яго хоць слова скажаце...— раптам ціха, па-ранейшаму гледзячы ў талерку, прамовіла кватарантка.

Цётка маўчала. Прымак, як ні дзіўна, паслухаўся, неяк збянтэжана закашляўся, потым устаў і моцна ікнуў.

— Праіваліласо... Салдат, ты цето... — ён паказаў пальцамі, як адмыкаюць.

Холад не даў яму ў рукі, а кінуў ключ на стол. Цётка выпусціла відэлец, нагнулася падымаць і там, пад сталом, заплакала. Холад выйшаў на вуліцу.

Быў вечар, ехаць некуды позна ўжо было. Але заўтра з раніцы ён зматае на Мінск. Толькі развітацца з Навумавым. І з... Томаю.

Дзіўна, што ён, чалавек разумны, начытаны сур'ёзных кніжак, для сваіх гадоў нямала біты жыццём, пасля ўчарашняй сустрэчы ў бібліятэцы лічыў, што нічога асаблівага не адбылося, што ўсё яшчэ ў адносінах з Томаю можна паправіць. ЁН жа быў ініцыятар: «выкрываў» яе грахі, пагражаў, а яня абаранялася — значыць, ад яго залежала (і залежыць), як скіроўваць путарку. Учора ён быў такі, а сёння будзе іншы. Сёння скажа: «Тома, жывіце шчаслііва, я назаўсёды з'язджаю; учарашнія мае словы – гэта ад зайздрасці, што так у цябе ўсё шчасліва...» Яму здавалася, што варта так сказаць, і ўсё ўчарашняе адным махам будзе перакрэслена.

Ён не даў увагі высокаму паджараму мужчыну, які стаяў каля пад’езда Тамарынага дома. Мужчына правёў яго позіркам і пайшоў за ім следам. Пад знаёмым акном Холад спыніўся. Мужчына — таксама, і папрасіў запалкі. Холад даў. Мужчына націкавіўся, чаго ён тут стаіць.

— Сябра чакаю, — неахвотна адказаў Холад.

— Каго? Я тут жыву, усіх ведаю.

— Гэтага не ведаеце. Ён нядаўна пераехаў.

Мужчына не адыходзіў. Холад заўважыў у акне чалавека і махнуў рукою. Чалавек знік. Холад павярнуўся, каб ісці да пад'езда, як раптам нешта трывожнае ёкнула ўсярэдзіне — да іх паціху пад'язджаў жоўты міліцэйскі «казёл».

— Пачакай, зараз вып'ем, — сказаў мужчына, прытрымліваючы Холада за рукаў.

У гэты момант «казёл» параўняўся з імі, і шафёр-сяржант, прыадчыніўшы дзверцы, гучна спытаў:

— Гэты, Мітрафанавіч?

Холад не паспеў апамятацца, як мужчына спрытна крутануў яму за спіну руку, так, што пацямнела ў вачах. З «казла» выскачылі яшчэ двое ў міліцэйскай форме, і праз секунду Холад сядзеў на заднім сядзенні, прыціснуты з двух бакоў. Мужчына – Мітрафанавіч – залез на парэдняе і скамандаваў:

— Паганяй! — і, як ні ў чым не бывала: — Цярэшчанка паехаў?

— Ну, — адказаў шафёр. — Усё машыну прасіў. Машыну, кажа, дай.

— А гэтага самага ён не прасіў? — узлаваўся Мітрафанавіч. — Заплаці і едзь на машыне! Папрывыкалі...

Холад, у першыя хвіліны спалоханы, прыціхлы (яму ўявіліся адразу ўсе магчымыя і немагчымыя грахі, ад паходу на могілкі і да выпіўкі ў Навумава) цяпер зразумеў, што яго схапілі памылкова, пераблыталі з кімсьці, і ажыў:

-— Маладцы, злавілі... Самую галоўную мафію.

Той, што сядзеў справа, балюча стукнуў яго локцем, а Мітрафанавіч, не паварочваючыся, нязлосна сказаў:

— Сядзі моўчкі. Зараз не так загаворыш.

Каля будынка міліцыі машына спынілася. Пад рукі, паўз абыякавага дзяжурнага Холада завялі на другі паверх. Мітрафанавіч адмыкнуў дзверы з шыльдачкай «Балвановіч I. М.» і сказаў:

— Будзе званіць, прасіць машыну — смела пасылайце на... Не глядзіце, што Цярэшчанка.

Як толькі ўсе пайшлі, Балвановіч паказаў Холаду на крэсла, сам закурыў, замурлыкаў песеньку, падумаў і замкнуў на ключ дзверы. Пакой быў вялікі, на два, закратаваіныя «сонцамі», вокны. Стаяў сейф і два сталы, заваленыя папкамі і газетамі.

— Ну, што, сынок, — дакурыўшы, мякка сказаў Балвановіч. — Па-харошаму будзем гаварыць ці па-плахому?

— Па-харошаму, — вырашыў не задзірацца Холад. — Хто вы такі?