Андрэй Федарэнка - Смута

— Ох, ты! — злосна засмяялася Тома. — Ну і што мне цяпер рабіць? Разводзіцца з мужам — ад таго, што нешта некаму некалі абяцала?

— Мне проста цікава ведаць, як ты будзеш пакараная. Таму я вось што прыдумаў. Кожны вечар, пасля твае працы, буду падыходзіць пад акно вашай кватэры і стаяць. Напамінкам. I адчаплюся толькі тады, калі ты атрымаеш па заслугах. Да вечара!

Яна не паспела і слова сказаць, як Холад павярнуўся і хутка пайшоў з бібліятэчнага дворыка.

Тут толькі да яе дайшло — гэта ж помста! Уласнай персонаю. Дык вось для чаго ўсё казалася — грэх, кара... Ах, шчанюк! I як падвёў — Божая кара! Ды варта яму хоць адзін раз зрабіць тое, пра што сказаў — прысунуцца і стаць пад акно... Муж убачыць, ёй канец. Развод. Адам яе проста выжане. А гэты застанецца задаволвны, скажа, гэта Бог яе пакараў... Ах, якая сволач!..

У Томы моцна забалела галава. Яна адпрасілася з працы і, ні на што ўжо не спадзеючыся, адчуваючы, як мутная трывога бурыць усе ранішнія надзеі, паспяшалася ў паліклініку.

Вярнуўшыся дамоў раней звычайнага, Адам не чакаў так рана ўбачыць жанку. Яна сядзела на кухні, каля акна, па-старэчы склаўшы на каленях рукі, і глядзела на яго такімі чужымі вачыма, што Шкапічу стала сорамна. ЁН вырашыў змякчыць сваю сістэму і абмежаваць маўчанне аднымі суткамі.

— Што з табой, Томачка? — мякка спытаў ён, і гэта азначала прымірэнне.

— Нічога, проста галава баліць.

Цяжарнасць не пацвердзілася. Іншым разам яна паперажывала б трохі, і ўсё, але сёння гэта настолькі яе ўразіла, што яна ледзь не самлела проста ў паліклініцы. ЁЙ падумалася, што пачалося, што гэта і ёсць першая ластаўка той кары, якую абяцаў ёй Холад.

Яна абняла мужа, прытуліла да сябе і заплакала.

— Як мне кепска, мілы мой, каханы...

— Гэта я вінаваты, — расчулена шаптаў Адам, гладзячы яе па плячах, — жыць табе не даю... Але цяпер ўсё будзе інакш!

Тамара была жанчына, і яна паверыла, што гэта шчыра.

— Адам, помніш гэтага ўчарашняга, на фотакартцы? — асцярожна спытала яна.

— Парвём яе, забудзем... Я такі рады, што мы памірыліся!

— Парваць можна, але ён сам прыехаў.

На Адама быццам лінулі вару. Ён рэзка адсунуў жончыны рукі.

— Гэта той самы, якога я з-за цябе кінула, — хутка загаварыла Тамара. — Усё пісьмы пісаў, каб цябе кінула, а за яго пайшла. — Яна паспрабавала ўзяцца за мужаў рукаў, але Адам адсунуўся бы апечаны. — Ну, і цяпер не можа дараваць, што я шчасліва жыву за табою. Сёння нават у бібліятэку прыйшоў, кажа, буду хадзіць пад вокны, не даваць жыць... Уяўляеш, якая сволач?!

Аглушаны такімі навінамі, Шкапіч тым не менш улавіў сувязь: «Шчасліва жыву за табою, а ўчора было — хутка пасівею за табою. Каб ведаў, проста ніколі б не жаніўся і нічога гэтага не было б!»

— Відаць, ён не проста хоча пад вокны хадзіць, — з'едліва .выціснуў ён, — а найчасцей, калі мяне дома не бывае?

— Вунь стаіць, — паказала жонка ў акно.

Шкапіч выглянуў і ўбачыў — каля грыбка, паўз тратуар, якраз пад іхнім акном, стаіць учарашні сувязісцік з фотакарткі. Ён курыў, пазіраў проста на іхні паверх, на іхняе акно. Шкапічу нават падалося, што салдат іранічна кіўнуў яму, паздароўкаўшыся.

— Нават так... — задыхнуўся Шкапіч, паварочваючыся да жонкі. — Што ж, давай, бяжы хутчэй!

Трэба было і самому нешта рабіць. Шкапіч не знайшоў нічога лепшага, як павярнуць у залу, дзе выцягнуў свой чамандан і пачаў пакавацца. Следам зайшла жонка, стала ў дзвярах.

— Бягом, бягом, — са злоснай весялосцю прыспешыла яна. — Мужык называецца! Калі б я была мужыком, дык выскачыла б ды такую помсту яму паказала, што дарогу сюды забыў бы! А ў цябе толькі і ёсць сілы — нада мною!

— Разбірайся, галубка, сама, — агрызнуўся Шкапіч, — са сваімі хахалямі, і мяне ў гэта не блытай!

Але рукі неяк апусціліся.

Жонка, зусім не так, як ён, а спакойна, упэўнена расчыніла сваю палавінку шафы, дастала чамадан і пачала скідваць проста на падлогу розныя манаткі.

Шкапіч выглянуў у акно. Нікога не было.

— Тома, — здаўся ён, адбіраючы з яе рук нейкую сукенку, кідаючы назад у шафу, — Тома, ну, не гарачыся... Давай спакойна пагаворым...

— Ну, не!

Але і ў яе руках не стала больш цвёрдасці; нарэшце селі разам, пагаварылі ладам. Тамара расказала ўсё, нават пра сваю няспраўджаную цяжарнасць і магчымую сувязь паміж гэтым і помстаю Холада. Гэта асабліва ўстрывожыла Шкапіча.

Вырашана было, што самім звязвацца не варта, трэба прасіць брата, таго самага ўчастковага , які памагаў ім з кватэраю, каб проста забраў ва ўчастак і пагаварыў па-мужчынску, калі Холад не зразумее па-людску.