Сяргей Пясецкі - Запіскі афіцэра Чырвонай Арміі

“Я бы цябе воцатавай эсенцыяй напаіў!” – падумаў сабе.

З таго часу я ў кіно не хадзіў, бо яшчэ такі клопат маю, што ізноў у мяне вошы паналезлі. Ад Насткі напаўзлі. Маё шчасце, што не нешта горшае!

12 красавіка 1940 года.

Ліда.

Зіма скончылася, так жа, як скончылася буржуйскае панаванне на Беларусі. Прыйшла вясна, так жа, як мы – салдаты Чырвонай Арміі – каб вызваліць пралетарыят ад капіталістычнай тыраніі. Узышло вышэй сонца, каб знішчыць халады – так жа, як наша расійскае СОНЦА – бацька Сталін – і сагрэць мужыкоў і рабочых промнямі вольнасці і дабрабыту. Расквітнела ўсё навокал і зазелянілася свабодна – так як у Савецкім Саюзе. Прыляцелі птахі і спяваюць сабе гучна і без прымусу ў гонар камуністычнай партыі і Цэнтральнага Камітэту, задаволена, што скончылася тут панаванне крывавых імперыялістычных сатрапаў. Прыемна дужа бачыць усё гэта і чуць.

Прачытаў я ўсё тое, што напісаў пра вясну, і бачу, што маю вялізны пісьменніцкі талент. Можа, яшчэ не зусім дарос да Пушкіна, але відавочна, што ў мяне лепей атрымліваецца, чым у буржуйскіх пісакаў, змушаных заўсёды хлусіць і выслугоўвацца перад капіталістамі. Так, літаратура не выносіць прымусу, таму можа квітнець толькі там, дзе ёсць мы і дзе апякуецца ёю БАЦЬКА СТАЛІН. Бо, напрыклад, што ёсць у тых палякаў?… Нічога… Пытаўся я, дык мне паведамілі пра Міцкевіча, быццам быў такі вялікі паэт і гэтак далей. Тады я спытаўся: “Што ж ён такога вялікага напісаў?” А мне кажуць: Пана Тадэвуша. Дык я потым так смяяўся, што ў мяне слёзы з вачэй пайшлі. Напісаў пра пана, дык адразу: вялікі паэта!… У нас ёсць Талстой. Хаця быў ён пачаткова графам і паразітам, але потым выправіўся і нават боты сам сабе рабіў. І ёсць шмат іншых пісьменнікаў. А за граніцай што?… Нічога… У той Англіі, чуў, быў Шэкспір, дык ён толькі пра каралёў і міністраў пісаў і выслугоўваўся перад амерыканскімі капіталістамі, знішчаючы класавую свядомасць пралетарыяту. І ў Германіі да Гітлера нікога добрага не было, толькі Бетховен, які напісаў Фаўста і то, напэўна, скраў яго ў Іллі Эрынбурга. Так, толькі рускі народ можа даць штосьці цудоўнае і карыснае свету. Замахнуся і я, калі буду мець троху больш вольнага часу, напісаць якую-небудзь вельмі тоўстую кніжку пра дасягненні нашай культуры і аб вялікасці нашага народу.

Аднак вясна тая і мне троху галаву закруціла, бо ледзьве не закахаўся я ў буржуйку. Але своечасова апамятаўся і каханне сваё зліквідаваў. Самі разумееце: жару добра, бабы ж не маю, таму часам розныя такія мужчынскія думкі да галавы прыходзяць і чалавек цалкам дурнее. Вось каля нашых казармаў было некалькі лавак, у якіх тутэйшыя кабеты прадавалі розную ежу і чай. Заўважыў я там неяк нічога сабе бабёнку. Была яна старэйшая за мяне можа гадоў на дзесяць, але досыць тлустая і пысу мела чырвоную. Так што мне, можна сказаць, нават і спадабалася. Таму я да лаўкі той пачаў часта хадзіць і чай нават празмерна папіваць. І заўсёды быў вельмі чэсны: за тое, што з’яду ці вып’ю, заўсёды без аніякага ашуканства плаціў. Таму яна нават шанаваць мяне пачала і весела на мяне пазірала. Заўважыў я, што яна паліць, дык я ёй часам папіросаў прыносіў па таннейшай цане і вельмі прыязна з ёю размаўляў. Вырашыў, што трэба будзе пачаць з ёю каханне круціць. А што яна нашмат мяне старэйшая, дык гэта значэння вялікага не мае. Бо з нашымі саветкамі – пасля таго ўроку, што дала мне Настка – справаў не меў. Нават глядзець на іх брыдка было. Заўсёды думаў: можа кожная – такая ж самая, як і Настка.

Вось хаджу я да той гандляркі і хаджу. Чай сцёбаю ды сцёбаю. Але думаю сабе так: “Яшчэ прыйдзе час, калі я задарма буду ў цябе, адпаведна з маім высокім званнем, нажырацца”. Прапанаваў я ёй неяк у кіно пайсці. Але яна адказала, што не любіць у кіно хадзіць і што не хоча, каб яе знаёмыя з вайскоўцам бачылі, бо адразу пачнуць абгаворваць. Спытаўся ў яе пра сям’ю. Аказалася, што ўжо тры гады як удовая і жыве адна. Таксама шыкоўна – падумаў я – акурат для мяне кабета. Вельмі багатая, бо і лаўку мае, і ўласнае жытло. Але я зразумеў, што з тымі дурнымі буржуйкамі не так гладка ідзе, як з нашымі бабамі. Вядома: несвядомы яны элемент, у палоне капіталістычных забабонаў.

Некалькі разоў я ёй увечары з лаўкі дадому кошыкі з ежай і дужы бляшаны самавар занёс. Яна не пакідала гэтага на ноч у лаўцы, бо нашыя хлапцы дужа любілі падобныя правіянты і рэчы “нацыяналізоўваць”. Калі ёй кошыкі дадому заносіў, дык заўсёды што-небудзь на харчаванне атрымліваў. Але на ноч застацца не дазваляла.