Піліп Ліпень - Гісторыя Ролянда

– Я ж ужо прызнаваўся вам, брацікі, – пачаў Хуліё, – што з раньняга юнацтва марыў пра вялікую жанчыну, па-сапраўднаму вялікую? Зразумела, што гэта толькі ганебныя й непрыстойныя немаўляцкія комплексы, але вы ж не асудзіце мяне? Дык вось, ці паверыце, сёньня раніцай я сустрэў яе, дакладней вядома не менавіта яе, але прынамсі па-сапраўднаму вялікую дзяўчыну. Яна стаяла ля вітрыны гастраному й разглядала марынады, у простай паркалёвай сукенцы і зь зялёнай сумачкай праз плячо. Ейны чорны бліскучы паясок знаходзіўся на ўзроўні маіх вачэй – уяўляеце рост! – але зрэшты ён сядзеў не на таліі, а вышэй, бліжэй да грудзей, у адпаведнасьці з модай. На нагах у яе былі самаробныя вераўчаныя сандалі, тонкія, зграбныя, перавязаныя за шчыкалаткі на антычны манер. Я загаварыў зь ёй, і яна адказвала зь ветлай усьмешкай, а вочы яе былі шэрыя, даўгаватыя. Адказваючы, яна наўмысна не нагіналася да мяне, каб не падкрэсьліваць нахілам розьніцу ў нашым росьце. Было прыкметна, што ёй больш падабаецца слухаць аніж гаварыць, і я ўзяўся забаўляць яе казкамі. Мы йшлі па вуліцы, і да мяне часам давяваў пах ейнае парфумы – рамонак і размарын. Я прапанаваў ёй марозіва, але яна, падзякаваўшы, сказала, што аддае перавагу халоднай сьмятане. Мы ўзялі па слоічку сьмятаны і спыніліся на набярэжнай, гледзячы на раку. Яна ела знарочыста павольна, акуратна зьлізваючы велізарным языком густыя сьмятанныя кроплі з лыжачкі. Ейныя цёмна-русыя валасы былі сабраныя ў сьціплы нядоўгі хвосьцік, і я, ня маючы магчымасьці іх разгледзець, папрасіў падарыць мне адзін валасок на шчасьце. Усьміхнуўшыся, яна выскубнула валасок са скроні: пругкі, тоўсты як лёска, ён канчаўся бледнай цыбулінкай памерам з запалкавую галоўку...

– Пакажы!

– Пачакайце, дайце дараспавесьці. Вы глядзелі калі-небудзь на жаночы твар зьнізу? Паглядзіце. Гэта прыгожа: плыўныя абрысы ніжняе сківіцы, цёмныя авалы ноздраў, чароўная сымэтрыя... Трохі абвыкшы да мяне, яна пачала паводзіць сябе вальней: пакашлівала, папраўляла шлейкі, перахілялася цераз парапет, каб разгледзець маленечкіх павучкоў, якія жывуць у расколінах каменя. Ейныя галёнкі былі моцныя, мускулістыя, а зьлёгку сітаватая скура толькі дадавала шарму. Мне хацелася дакрануцца да яе, правесьці далоньню па доўгім цягліцам, але я баяўся, што зь нечаканасьці яна можа ўбрыкнуць і зашыбіць мяне. Я стаяў побач, радуючыся блізкасьці, любаваўся, сьмяяўся, штосьці казаў, і ўжо наважыўся запрасіць яе на вячэру, як раптам яна абвясьціла, што ёй пара – муж чакае. Што ж, нядзіўна, падумаў я, яна занадта прыгожая, каб быць вольнай. Яна падала мне руку – неабсяжную і далікатную, з гнуткімі пальцамі, якія моцна звужваліся да кончыкаў. Вось чаму яна ня носіць заручальнае кольца, разважаў я – кольца спадае. Падае на падлогу, на асфальт, і коціцца, закочваецца пад канапы, пад лаўкі... Памарудзіўшы, яна сказала, што бачыць у маіх вачах смутак, і падарыла мне магніт на халадзільнік – на разьвітаньне. І Хуліё, раскрыўшы торбу, нарэшце паказаў нам усё, што засталося ад вялікай жанчыны: плястыкавы слоічак з-пад сьмятаны зь сінім надпісам «Гармалзавод №2», дужы волас сантымэтраў дваццаці даўжынёй, які канчаўся незвычайна магутнай цыбулінай, і круглы жоўты магніт з выявай смайліка.

Калі мы былі маленькія, нас заўсёды зьдзіўлялі пакуты аднагодкаў, якія быццам шукаюць і не знаходзяць адрозьненьняў паміж мамай і татам. Усе гэтыя тэлеперадачы, кніжкі, дактары са сваімі шматпавярховымі тэорыямі – мы глядзелі на іх з жалем і крыху пагардліва. У нашых мамы й таты адрозьненьні былі выпуклыя, выразныя і запаміналіся выдатна.

Па-першае, мама сыпала ў гарбату дзьве лыжачкі цукру, а тата – тры. Мы не аднойчы крадком перамянялі іхныя кубкі, ужо прыгатаваныя, і яны імгненна адчувалі няслушнасьць слодычы: тата моршчыўся і выплюхваў гарбату ў рукамыйніцу, а мама хмурылася, адсоўвала кубак і казала, што вып'е пазьней, але ніколі не выпівала.

Па-другое, мамчын наказ нязьменна складаўся з сарака пяці слоў, а татаў – са ста дванаццаці. Куды б мы не накіроўваліся, хай нават цераз дарогу па квас, яны настойліва прамаўлялі нам наказ, жадаючы здароўя ды дабра, і нагадвалі пра правілы прыстойнасьці, адпаведныя дзяцінству: мама – крыху стрымана, тата – болей шырока.

Па-трэцяе, на наша частае пытаньне «матухна, ну чаму мы такія мярзотныя?» мама пляскала рукамі й суцяшала нас: «што вы, вы ніякія не мярзотныя, вы вельмі нават добрыя», і пералічвала прычыны і ўчынкі, якія рабілі нас несумненна добрымі. Тата ж на такое пытаньне адказваў зусім інакш: «нічога, дзеткі, гэта нічога, усе людзі мярзотныя, і я мярзотны, і матуля таксама, а пра суседзяў я наогул лепей прамаўчу».