Піліп Ліпень - Гісторыя Ролянда

Калі мы з брацікамі крыху пабольшалі, мы зьмеркавалі, што было б цудоўна мець малодшую сястрычку, летуценную й вясёлую, абараняць яе й песьціць, і ганарыцца, што яна самая прыгожая. Але рэакцыя мамы нас зьдзівіла: «Ай не, – сказала яна, – спачатку можа й так, а потым не. Мы б зь ёй увесь час спрачаліся, сварыліся, вы ж ведаеце, я люблю, каб усё было па-мойму, ай не, я б не хацела. І потым, яна б нагадвала мне пра маладосьць». «А мы? Мы не нагадваем табе пра маладосьць?» «Вы – не». Рэакцыя таты зьдзівіла нас яшчэ больш: ён і чуць анічога не хацеў пра дачок, і нават самое пытаньне засмуціла яго – ён закрыў твар рукой і маўчаў, пагойдваючы галавой. «Я б ня вытрымаў, – нарэшце сказаў ён, – я б ня вытрымаў, што яна, далікатная й родная істота, вырасьце й пачне здымацца ў порна». «Але чаму, – усклікнулі мы – чаму абавязкова ў порна? Хіба ўсе дзяўчаты здымаюцца ў порна?» «Усё роўна гэта жудасна, – сказаў тата. – Яна б кахалася з нэграмі, з жандарамі, са скінхэдамі, гэта быў бы бесьперапынны кашмар, я б не перажыў яго». Мы пераглянуліся і разьвялі рукамі. «А калі мы будзем здымацца ў порна?» «А вы рабіце што хочаце».

Калі мой брат Хуліё адчуваў, што закахаўся, ён у той жа дзень ішоў на пошту і набываў новы тэлефон. Распараны са сьпёкі, ён уваходзіў, пасылаў нам лагодны погляд і, не здымаючы сандаляў, сядаў да стала. Мы абставалі яго, прасілі паказаць мэлёдыі, але ён адганяў нас, і не даваў нават нумару. Шорхаючы пэргамэнтам, ён разгортваў тэлефон, калыхаў яго на руках, увільгатняў подыхам і праціраў гузікі шматком аксаміту. Мы назіралі з кутоў. Ён усоўваў батарэйку, уводзіў у памяць нумар каханай і пяшчотна гладзіў экранчык. «Кахаю, кахаю цябе!» – выдыхаў Хуліё. Ён хаваў тэлефон на грудзях, пакідаў нам для забавак кардонку, а сам сыходзіў у аранжарэю, аддавацца мроям. Мы назіралі звонку, скрозь ішкло ды апэльсінавае лісьце, як ён, закінуўшы галаву, шэпча вершы, як праводзіць пальцамі па вуснах, як павольна разгойдваецца. Часам ён ускідаўся і пачынаў складаць каханай прызнаньне, гадзінамі падбіраў словы, мучыўся, а потым выдаляў усё, бо словы слабыя, і надоўга прыпадаў да экранчыка пацалункам. Мы плямкалі па шкле панамай ці плаўкамі, і Хуліё ўздрыгваў, але не зьвяртаў на нас увагі. Мы хадзілі вакол, назіралі і ўсё чакалі званка, каб пачуць, якая зайграе мэлёдыя, і ўбачыць, як Хуліё будзе прызнавацца. Але ягоны тэлефон не званіў ніколі. Бывала, да самага вечара ён праходжваўся між пульхнымі ялінкамі морквы, мучыўся, таміўся, нібы тлеў; але потым раптам успыхваў, хапаў люстэрка, шчотачку, папраўляў прычоску і, раскінуўшы рукі ды зачыніўшы вочы, усклікаў ва ўсе грудзі кудысьці ўверх: кахаю, кахаю!

– Ах, братцы! – нарэшце Хуліё выходзіў, і ягоныя вочы гарэлі, шчокі палалі, – я перапоўнены каханьнем! Знутры бурліць, булькоча, уздымаецца! Тугі ток крыві! Калі я бачу жанчыну, я адчуваю – я магу зрабіць яе шчасьлівай! Любую! Нават кульгавую п'янічку! Калі б я быў зь ёй, яна б не была такая! Оо, якая б яна была! Сьвет пасьмешкі, чырвань радасьці, вочы-зоры! Я б напоўніў яе жыцьцём – паўнаважкім, паўнавартасным! Усіх, усіх жанчын! Кожная бясконца цудоўная! Я хачу разарвацца на мірыяды часьцінак – і не магу! Я хачу зрабіць шчасьлівымі ўсіх!

Мы хмыкалі.

– Ты хоць бы адну зрабі шчасьлівай, вось тады й паглядзім, – значна казаў Толік.

– Эх! Пра што мне з вамі! Мужыкі! – ён махаў рукой і сыходзіў марыць у ноч, у зоры.

«Працэс эмансыпацыі набраў такую сілу, што ўжо ня можа спыніцца, яго рухае нястрымная інэрцыя. Роўныя з мужчынамі правы даўно абмінутыя, але цяжкі лякаматыў нясецца далей, да незалежнасьці ад прыроды наогул. На вокладцы вядомых часопісаў (а значыць, зь некаторым спазьненьнем, і ў чытацкіх мазгах): "Вібратар з пультам кіраваньня", "Каханьне да сябе", "У пошуках аргазму", "Што рабіць, калі цябе прымушаюць нараджаць". Традыцыйная вокладкавая мадэля па-ранейшаму прывабная й дагледжаная, але гэта – часова. Лёгіка й сумленнасьць патрабуюць адмовіцца ад прыгажосьці й паказаць сваё сапраўднае аблічча – кволае, бруднае й бессэнсоўнае.

Зрэшты, да гэтага яшчэ далёка, пакуль няма ні неабходных сацыяльных магчымасьцяў, ні ўнутранай сьмеласьці. Але ў пэрспэктыве нас чакае поўная перамога над дзікай прыродай – гэта безумоўна.»