Піліп Ліпень - Гісторыя Ролянда

Давайце памяркуем: само сабою напрошваецца наўмыснае зьвязваньне, сьвядомае кансэрваваньне, строга рэгулярнае, якое робіць магчымым кіраванае паглыбленьне ў любы пэрыяд нашага мінулага. Мэтодыка простая, вясёлая й заключаецца ў строгай дыскрэтызацыі слыхавых, смакавых і нюхальных адчуваньняў.

Давайце пачынаць ужо зараз.

Вось што важна:

1. Аптымальны пэрыяд дыскрэтызацыі, на наш погляд, паўгода. На працягу паўгода вам трэба слухаць аднастайную музыку, піць аднолькавыя напоі, закусваць падобнай ежай, выкарыстоўваць толькі адзін парфум.

2. Па сканчэньні азначанага пэрыяду неабходна крута (!) зьмяніць набор кансэрвантаў. Да праслуханага / выпітага ў мінулым пэрыядзе ні ў якім разе не вяртацца.

3. Эфэкт будзе тым мацнейшы, чым шырэйшыя вашыя густы, мілыя праграмары.

4. Кансэрвы павінныя як сьлед настаяцца. Выкрываць пакунак можна толькі па сканчэньні некалькіх гадоў.

Каб падштурхнуць вас да канкрэтных думак і дзеяў, прапануем распрацаваны намі варыянт кансэрвацыі трох гадоў жыцьця:

Год першы, студзень – чэрвень

Музыка: арганныя творы раньняга барока (Букстэхудэ, Пахэльбэль, Пёрсэл) / Напой, закусь: кефір, салодкае печыва / Пах: Eternity (Calvin Klein)

Год першы, ліпень – сьнежань

Музыка: рускі рок (Аукцыён, Акварыюм, Аліса) / Напой, закусь: чырвонае сухое віно, шакаляд / Пах: Drakkar Noir (Guy Laroche)

Год другі, студзень – чэрвень

Музыка: рутс-рэгі (Burning Spear, Culture, Боб Марлі) / Напой, закусь: зялёны чай, садавіна / Пах: Fahrenheit (Christian Dior)

Год другі, ліпень – сьнежань

Музыка: кул джаз (Чыт Бэйкер, Дэйв Брубек, Пол Дэзманд) / Напой, закусь: гарэлка, саленьні / Пах: Opium pour homme (Yves Saint Laurent)

Год трэці, студзень – чэрвень

Музыка: эмбіэнт (36, Biosphere, Boards of Canada) / Напой, закусь: шампанскае, баўгарскі перац / Пах: Egoist (Chanel)

Год трэці, ліпень – сьнежань

Музыка: гpайндкоp (Cannibal Corpse, Carcass, Cephalic Carnage) / Напой, закусь: кампот, цьвёрдыя гатункі сыроў / Пах: Zen Men (Shiseido)

Ці выразна мы раскрылі ідэю кансэрваваньня? Калі ласка, вашыя пытаньні.

– Татухна, раскажы нам пра сама мудрага чалавека!

– Хіба я вам не расказваў?

– Так, але мы ўжо забыліся!

Тады тата клікаў маму, і яны раіліся, якія вітаміны даваць нам для разьвіцьця памяці. Рыбін тлушч? Чарніцу? Шалфей? На кожную прапанову мы радасна падтаквалі, і кожны хацеў быць першы: мне! мне! Масаж паднябеньня ды паласканьні? Балючыя пакараньня? Прымусовыя мэдытацыі? Але як бы далёка не заводзіла тату з мамай фантазія, яны нязьменна аддавалі перавагу перад іншымі сродкамі ёду. Значна гледзячы адно на аднаго, яны казалі:

– Ёд. Ёд.

Мы садзіліся на зэдлікі ў шэраг і выпроствалі сьпіны. Тата строга сачыў, каб мы не гігікалі, а мама ішла па ёд і тампоны. Ёдам належала мазаць віскі, каб ён усмоктваўся праз поры прама ў мозг і стымуляваў памяць. У Хуліё валасы расьлі занадта нізка, і тата мусіў падбрываць яму вакол скроняў. Пасьля працэдуры мы сядзелі нерухома дзесяць хвілінаў, а тата расказваў пра самага мудрага чалавека.

– Жыў-быў адзін чалавек, які ўсё жыцьцё праводзіў у напружаных разважаньнях, разьмеркаваньнях і роздумах. І вось аднаго разу ў канцы жыцьця ён раптам адчуў, што ўсё, пра што б ён ні падумаў, зрабілася нарэшце простае і яснае, быццам асьвяцілася сонцам. Ён дасягнуў незвычайнае мудрасьці і зразумеў безвыключна ўсё. І яму захацелася ўжыць сваю мудрасьць на справе, каб стала шчасьце. Але за якую праблему ўзяцца, якое пытаньне разьвязаць? У хваляваньні чалавек выйшаў з хаты і пайшоў па вуліцы. На вуліцы шпацыравалі людзі, пагойдваліся дрэвы, плылі аблокі. Ён бачыў, як ляніва вылізваюцца коткі, як усьміхаюцца адзін аднаму дворнікі, як дзеці скачуць на драўляных коніках. А мудрасьць усё ўзрастала, усё набрыняла ў ім, і патрабавала выйсьця. Ён чамусьці зайшоў у гастраном і пайшоў між радоў, і пачуў, як вагаецца хлопец ля лядоўні, абіраючы: малако альбо кефір? І павярнуўся чалавек да хлопца, і бліснуў вачыма, і вымавіў гучна, уклаўшы ў слова ўсю сваю неверагодную мудрасьць:

– Кефір.

І ўспыхнула асьляпляльна, і зазьзяла, і хіснуўся сусьвет, і ўсе, хто быў у той момант у гастраноме, зьведалі прасьвятленьне. І стала шчасьце. Вось такі, дзеткі, быў ён, сама мудры чалавек.

«Калі ўсё вакол здаецца шэрым, абрыдлым, моташным,

я кажу сабе: я жыву, я жывы

І ўсё расквітае.»

Лета. Цішыня і ціхмень. Ляжыш у гамаку, у дрэўным цяні, лянуесься. Сьпякота з самае раніцы, а да поўдня прадметы пачынаюць плавіцца і плыць. Павекі ўнутры ярка-барвяныя.