Піліп Ліпень - Гісторыя Ролянда

Калі нам з брацікамі споўнілася па шэсьцьдзесят шэсьць гадоў, мы ані ня страцілі сваёй жвавасьці: весяліліся й дурэлі, як і ў пятнаццаць. Абліваліся пырскаўкамі, кідаліся сшыткамі, страляліся сьлівавымі костачкамі, лупілі адзін аднаго ручнікамі, абзываліся – «сьвіньня!» «сам сьвіньня!» – і рагаталі без супынку, і куляліся. Мама з татам толькі дзівіліся – і скуль у іх столькі запалу і задору? Рэцэпт жа быў вельмі просты:

1. Абудзіўшыся дарана, зьесьці вялікую вычышчаную моркву.

2. Зьесьці смачную цукерку.

3. Выйшаўшы на балькон, распрастаць плечы і прасьпяваць звонкую, радасную песьню.

Ну а тыя дні, у якія не знаходзілася ў нас ані морквы, ані цукеркі, мы бавілі ў ложку.

– Матухна, раскажы нам пра самага шчаснага чалавека!

– Зноў? Толькі ўчора ж!

– Так, так! Зноў!

Тады мама рабіла ўмову: зьесьці яшчэ па два бутэрброды з маслам і сырам, ці яшчэ па талерцы прасяной кашы з лукам і яйкам, ці яшчэ па гуртку гарачага малака зь мёдам і каньяком. Яна лічыла, што мы худзенькія і карміла ва ўсякім зручным выпадку. Што ж, мы з гатоўнасьцю згаджаліся, а дзеля забавы закідвалі галаву і расчынялі раты, малюючы галодных птушанятак. Самае вясёлае здаралася, калі мама па няпамятлівасьці прапаноўвала нам зьесьці тое, чаго ўжо не было ў печы, прыкладам, яшчэ раніцай зьедзены боршч са сьмятанай і грэнкамі – і тады яна сьмешна войкала й пляскала рукамі, а мы падалі на падлогу, курчыліся і хрыпелі з уяўнага голаду.

– Жыў-быў чалавек, які валодаў умельствам адчуваць шчасьце ва ўсякі час сутак і ў любым хоць трохі падыходным месцы. Бывала, сядаў на зэдлік, засоўваў рукі ў кішэні, крыху коўзаўся для зручнасьці – і заміраў у асалодзе. Многіх раздражняла гэтая ягоная манера, асабліва заўсёдная ўсьмешка, і яны намагаліся перашкодзіць яму: гучна тупалі, крычалі, рагаталі, мацерна лаяліся, умыкалі на ўсю моц Бэтховэна, а часам нават падыходзілі й стукалі палкамі па ножкам зэдліка. Чалавек праз гэта напраўду губляў самавалоданьне – ускокваў і гнеўна крычаў – але хутка сьціхаў і апускаўся назад у шчасьце. Аднойчы, каб дапячы яго, яны дадумаліся да злоснай нізасьці: прынесьлі кацяня і пачалі яго трэціраваць у чалавека ўваччу. Але ён, як толькі заўважыў, павёў сябе рашуча – ускочыў, зароў, раскідаў нягоднікаў па пакоі, а кацяня аблашчыў і адпусьціў на волю. З тых часоў яны яго баяліся, і шчасьцю асьцерагаліся перашкаджаць. Шмат дзён і месяцаў правёў ён у шчасьці, але потым вышукаўся адзін паскуднік, невядома адкуль выскачыў, і стаў ён шчасьліваму чалавеку атруту ў вушы ўліваць. Пакуль ты тутака песьцісься, казаў, людзі пакутуюць! Ты сядзіш на зэдліку, як баязьлівы страус, а яны і паміраюць ні за што! Колькі сьлёзаў, колькі стогнаў у сьвеце! Ды азірніся ж ты, калода нячулая, навіны хоць паглядзі! І азірнуўся чалавек, паслухаў радыё, пачытаў пэрыёдыку, і прыйшоў у моцны жах зь несправядлівасьці, зь беззаконьняў і зь бездапаможнасьці сваёй. І занудзіўся ён, затужыў, і ператварыўся хутка ў сама няшчаснага чалавека на сьвеце, быццам навыварат выкруціўся. А паскудзе толькі таго й трэба: ходзіць па кухні, гігікае, далонькі пацірае, чаёк зялёны заварвае. Доўжылася так некаторы час, але потым неяк у пятніцу ўваходзіць паскуда да чалавека, а той ізноў шчасьлівы! Сядзіць на зэдліку ля сонечнага акенца і жмурыцца, і усьміхаецца. Як жа так?! Як ты можаш?! – абураецца паскуднік. Ды вось так, – адказвае чалавек, – не магу больш за ўвесь сьвет сумаваць, бо я ўсяго толькі чалавек. Калі перада мной кацяня не трэціруюць, дык я й шчасьлівы, і нішто мне не замінае! Паскуда праз такія словы зашыпеў, затросься дый згарэў сінім полымем, а чалавек уздыхнуў вольна і засьмяяўся. Вось такі, дзеткі, быў ён, сама шчасны чалавек.

Спэцыяльнасьць: Рэклямны бот

Прадмет: Трэндынг і ўцягваньне

Навучэнец: Ролянд

Тэма: Пра хатняе кансэрваваньне

Паважаныя праграмары, сёньня мы хочам сказаць пра кансэрваваньне жыцьця.

Не пра крыягенныя агрэгаты, якія захоўваюць целы багацеяў, а пра просты хатні спосаб, не складанейшы за засол агуркоў ці закваску капусты.

Давайце ўспомнім: у нашых таямнічых мазгах некаторыя гукі, пахі, адчуваньні незвычайна трывала зьвязаныя з падзеямі зь мінулага. Самае знакамітае апісаньне гэтай сувязі вы ня раз сустракалі ў пачатку рамана Пруста, калі смак пірожнага зь ліпавай гарбатай вяртае героя ў далёкае дзяцінства, поўнае ўцехаў і асалодаў. Пірожнае дзейнічае на манер Уэлсавай машыны часу, але без усялякіх прыземленых недарэчнасьцей: толькі мадэрнісцкая лёгкасьць, толькі цякучыя летуценьні. Аднак карысьць апісанага эфэкту аўтар не вывучае, пірожнае для яго – толькі зручная выпадковасьць, прыступка, дзьверы ў апавяданьне. Так і мы з вамі, шаноўныя праграмары, натрапляючы час ад часу на закансэрваваныя кавалачкі нашага доўгага і шчасьлівага жыцьця, радуемся ім, але ня бачым вялікіх магчымасьцяў. Радасьць першабытнага чалавека, які нечакана атрымаў агонь: ён грэецца ля вогнішча й ня думае ні пра прычыны, ні пра мэтады.