Міхась Зарэмба - З павагай да зямлі і да людзей...

I вось нечаканая сустрэча на ўзлеску. Вера паспяшалася захінуцца за кустом і Сярожу спыніла за руку, каб не трапіць на вочы пустадомкам. Яе ўвагу затрымаў Боўдзіла, які (было відаць адразу) весяліў Кекса і Пепса.

Тое, што Вера ўбачыла ў наступную хвіліну, устрывожыла яе, нібы Сярожкаў крык, калі яго настрашыла мядзянка. Яна прысела за кустом і прымусіла Сярожу прыгнуцца, затаіцца. I вер сваім вачам, і не вер...

Боўдзіла навязаў на павадок чорную птушку і прымушаў яе ўзлятаць уверх, пакуль ставала даўжыні павадка. Птушка ўзмахвала крыламі, падлятала крыху ўгору, але рэзкі рывок вяртаў яе на зямлю.

— Назад, па-а-ла! — крычаў Боўдзіла. — Ты ў мяне палётаеш.

— А ты, Сень, як дрэсіроўшчык Дураў! — рагатаў Кекс.

— Цыркач, фокуснік! — падтакваў Пепс. — Майкл Джэксан, Акапян з Нікуліным...

— Залас... фінал майго выступлення. Будзем лабіць... хала-кілы. Дзе мой фінак?

— О-о-о! — аж завыў ад задавальнення Кекс. — Пашэнціла нам з табой, Пепсік! Бясплатны кайф. Кар-ры-да-а-а! Гогаль-могаль...

Кексаў рогат адгукнуўся гучным рэхам у лесе, прымусіў Веру ўздрыгнуць, быццам яе працяў электрычны ток. Яна раптоўна адчула неадольнае жаданне дзейнічаць: кінуцца на злом галавы, рызыкаваць...

У Веры быў даўні рахунак з Сенькам Абабуркам. Яна бачыла ў ім свайго непрыяцеля і жорсткага ворага: хітрага, хцівага і подлага. Яшчэ пра Боўдзілу ў вёсцы людзі казалі, што гэта прыдурак, вырадак у сям'і калгасных заатэхніка і бухгалтара, якія, здаецца, жылі спакойна і правільна. Хаця і да Веры даходзілі чуткі, што заатэхнік Антон Абабурка заглядвае ў чарку, нават нешта «хімічыць» з калгасным спіртам, а галоўны бухгалтар калгаса «Перамога» Марыя Абабурка штосьці хітруе з дэбетам-крэдытам... Толькі якая сувязь Боўдзілавых гнюсных выхадак з дэбетам-крэдытам?

Сенька і ў школе прыдурваецца, пералівае з пустога ў парожняе. Амаль што ў кожным класе па два гады сядзіць, ды вучоба для яго проста так, каб час бавіць... I настаўнікі не могуць даць яму рады, не ведаюць, як ад яго пазбавіцца, хоць бы ў якую спецшколу адправіць. Ды што настаўнікі? Боўдзілу нават міліцыяй не прыстрашыш.

Аднойчы забраўся ў калгасны пчальнік, вулей адкрыў, рамкі з мёдам украў, зрабіў сабе схованку ў арэшніку і некалькі дзён ласаваўся духмяным мядком. Пакуль пчаляр не выкрыў аматара салодзенькага. Тут ужо не абышлося без міліцыі.

Прыпомнілі Боўдзілу і старыя грашкі: паставілі на ўлік у інспекцыі па справах непаўналетніх, прыгразілі калоніяй. А бацькі зноў заплацілі штраф і, вядома ж, пачаставалі свайго сына «бярозавай кашай»...

Боўдзіла ёсць Боўдзіла, а з ім цацкаюцца, угаворваюць... Але што ўжо чакаць ад яго? Адзін Боўдзілаў выгляд чаго варты! Лахматы, непрычасаны, ды і мыецца ён, мусіць, не кожны дзень. А тут яшчэ гэтыя Кекс з Пепсам прысуседзіліся. Пацяшаюцца з Боўдзілы, як з пудзіла гарохавага.

«Што ж гэта ён надумаў? — ледзьве не ўскрыкнула Вера. — Прыдурак пракляты!»

— Халакілы! — зноў аб'явіў Абабурка. — Анба!

Больш яна не магла хавацца за кустом. Вера перадала слоік Сярожу, шапнула яму «чакай», а сама кінулася на палянку. Дзяўчынка наляцела на Боўдзілу з гнеўным крыкам:

— Фашыст! Недавярак!

Абабурка вызекрыўся і знямеў, нібы ўбачыў каля сябе злавесную здань. I Кекс з Пепсам знерухомелі, перасталі выскаляцца. Нямая сцэна — хоць па тэлевізары паказвай.

Левай рукой Боўдзіла трымаў птушку за крылы, а правай з нажом-фінкай меціў знізу. I выгляд у яго быў яшчэ больш звераваты, чым заўсёды. Асабліва Веру ўразілі пустыя вочы і белая пена ў кутках шырокага слюнявага рота.

«I як толькі яго зямля носіць?» — падумалася з раптоўнай агідай.

Вера не стала ўгаворваць пустальту. I нож ужо не мог спыніць яе, прымусіць адступіцца. Гэта было імгненне, калі не задумваюцца, не разважаюць...

— Аддай! — рашуча сказала яна і працягнула рукі да птушкі. Нечаканае з'яўленне дзяўчынкі, яе гнеўны выгляд збянтэжылі Абабурку. Ён адпусціў сваю ахвяру, пагрозліва ўзмахнуўшы фінкай перад сабой: маўляў, не падыходзь.

Вера злавіла мяккае цельца, прыціснула яго да сябе і стрымгалоў пабегла з палянкі. Тут Кекс і Пепс схамянуліся, гучна засвісталі і заўлюлюкалі. Ачомаўся нарэшце і Боўдзіла і аж заекатаў:

— Па-ла-а, лыж-а-ая! За-а-ду-шу-у!

Ды Вера ўжо была ў кустах і па вузкай сцежцы шпарка шыбавала разам з Сярожкам. Ён нёс слоік з суніцамі, яна — выратаваную птушку.

Гэта было зусім яшчэ малое грачанё, якое, мусіць, і лятаць добра не ўмела. Вера прынесла яго дадому і толькі тады ўбачыла, што ў птушаняці падранена крыло. Боўдзіла, напэўна ж, пастараўся. А калі б Вера спазнілася на якую мінуту?