Сергей Балахонов - Зямля пад крыламі Фенікса (зборнік)

У 1372 г. маскавіты збіраліся паўторна скарыстацца тактыкай «задымленай зямлі», аднак не ўлічылі, што літвіны да гэтага падрыхтаваліся. У трэцім паходзе Альгерда на Маскву крывых пчол везлі ў адмыслова дапрацаваных борцях з «сеткою рябою», якая магла фільтраваць дым. Да таго ж разам з вершнікамі рухалася некалькі спецыяльна пабудаваных крытых фурманак з зямлёй, дзе раслі кветкі. Даведаўшыся пра гэта, маскоўскія палітычныя эліты мусілі паспешліва шукаць іншы спосаб вырашэння праблемы. Дзмітры Іванавіч не пагрэбаваў звярнуцца па дапамогу да вядзьмаркі Сабачыхі Кусачай, якую тэрмінова прывезлі з мурамскіх лясоў, каб тая выклікала дождж. Невядома, якім чынам яе ўгаворвалі, але выкліканы ёю дождж атрымаўся такім моцным, што дарогі да Масквы жахліва раскулешыла, а ў раёне Любуцка, куды ўсё ж дабралася войска Вялікай Літвы, нават утварылася глыбачэзная ярына. Але крывых пчолаў ад дажджу ўдалося ўратаваць. Факт надта напалохаў маскоўскае войска, якое стаяла на процілеглым баку ярыны, што поўнілася бруднай вадой. Як толькі літвіны выпусцілі пчолаў на маскавітаў, апошнія ўлучна са сваім князем скочылі ў ярыну, каб толькі не быць уджаленымі. Тры дні ім давялося плёскацца ў бруднай вадзе, пакуль не пайшоў натуральны, нікім не замоўлены дождж. Войску Альгерда давялося адправіцца дахаты, а сам князь вырашыў адкласці беларусізацыю Масквы на няпэўны час. [88] Летопись Кирея Балычева. Москва, 1875. С. 199.

У пчалярска-інтэграцыйнай працы не абыходзілася і без кур’ёзаў. Вялікі князь Альгерд ніяк не мог далучыць Калодзінскую воласць – княства без адміністрацыйнага цэнтра, якое знаходзілася ў вярхоўі Акі на левым яе беразе. Бераг з захаду быў адасоблены непралазнымі амшарамі, якія прынамсі двойчы спынялі Альгерда. Пра дзяржаўны лад Калодзінскай воласці ніхто нічога толкам не ведаў, бо там мала хто бываў. Нават узімку прабіцца туды было немагчыма з прычыны шматлікіх таросаў. Не ведаючы гэтага, Альгерд у адну са снежных зімаў паставіў сваё войска на «ірты» (лыжы) і паспрабаваў уварвацца туды. Ваяры ледзь «концы» (рукі і ногі) сабе не паламалі і толькі цудам не паразбівалі бочачкі з мёдам крывых пчолаў. Крыўдна было яшчэ і з-за таго, што пасярод таросаў стаяла пад сотню снегавікоў («балванов снежных») з намаляванымі нахабнымі ўсмешкамі. [89] Летописная повесть о походах князя литовского Ольгерда в Верховские земли. Вятка, 1889. С. 29.

Непрыступнасць Калодзінскай воласці стала прадметам многіх гутарак між Альгердам і Кейстутам. Апошні ўспрымаў няўдачу брата з гумарам і перыядычна падсмейваўся, дарма што сам фармальна ўдзелу ў пашырэнні тэрыторыі дзяржавы не браў, займаючыся больш абаронай ад крыжацкай агрэсіі. Але у 1374 годзе ля муроў замка ў Троках, які быў рэзідэнцыяй Кейстута, з’явіўся адзінокі коннік у прасцяцкай вопратцы і пастукаў у браму. «Вой з охороны замковой испросил у прыбыша, чего той хотел. Прыбыш молвил, дей хотел бы с князем Кестутием говеный ряд докончати (заключыць дамову – С.Б.). Вой за словы таковыя ся угневал, прыбыша одураю сраки поменовал и волал, абы той от греха дале восвояси поскокал, пуги тугой на князевых стайнях не одержавши. Прыбыш не змилкнул, але вказал, што не по пуги тугия и языки охороны дурния прискакал суть, але говеный ряд у сим говняцким замку докончати. Вой со други свои от гневу превеликого выбегли за браму замковую, набити того прыбыша дерзкого возжелавши. «Зараз ты з замковым конюшим ряд докончаеш», – крычали вои. «До сраки кобылы сивой оного конюшего и вас з тым суполно! Мне надобно говняный ряд докончати!» – крычал прыбыш навзаем, зрынаючы охорону булдавой потужной у замковый ров. Часом тым по двору сам князь Кестутий ишол, крыки-волания усчул, за браму глянул да испросил: «Што за лихо?». «Не лихо, але староста волости не якой там суто Говнинской, але барзо славетной Колодинской, где сто пятнадзесят тысящ ульев пчол крэвских есть, приехал до сего зговняного замку, абы говеный ряд на долученя до Великого князства Литовского без серливой одволоки докончати», – поведал прыбыш. «И оныя дристуны не впустили сего зацнаго пана до брамы?» – з усмишкою молвил Кестутий, урозумевши свою вдачу». [90]Пасля гэтага смешнага інцыдэнту Калодзінская воласць на асаблівых умовах добраахвотна далучылася да Вялікай Літвы і доўгі час потым пастаўляла крывых пчол ды іх мёд на патрэбы гаспадарскага дома. Праўда, Альгерд быў трошкі незадаволены, што калодзінскі староста звярнуўся па заключэнне саюзу не да яго, а да Кейстута.