Юлія Шарова - Don Giovanni, або Памілаваны свавольнік

— А яна незвычайная. Так змянілася. Ты ж цяпер яе дакладна не адпусціш, будзеш за ёй цягацца, як той кот за валяр'янкай.

— Бывай, Маша, — прамовіў Грынкевіч і пайшоў да Анны і Гюнтара.

Ён ужо сядзеў за столікам і спрабаваў надаць размове нязмушанасці, бо сыходзіць не мела сэнсу, калі ў кавярню са слязьмі на вачах зноў уварвалася Маша.

— Ніколі яна цябе не кахала. І цяпер не пакахае! Ты ёй непатрэбны, хіба так, пагуляцца. Можа пакуляецеся пару разоў, як у былыя часы. Бывайце здаровы! — выпаліла яна, як з кулямёта.

Донна Анна і дон Атавіа канчаткова запэўніваюцца ў тым, што Джавані нешта ад іх хавае і таму не заслугоўвае даверу.

І з плачам выйшла з кавярні. Гюнтар, які не ведаў усіх акалічнасцяў, але адчуваў, што гаворка ідзе пра нешта непрыемнае, запытальна глядзеў то на Анну, то на Грынкевіча. Анна спрабавала захоўваць спакой, але вусны ў яе напружана сціснуліся. Грынкевіч сказаў, што яму, відаць, усё ж варта сысці, расплаціўся па сваім рахунку і пайшоў дадому. Было яшчэ тры гадзіны да спек­такля, і ён паспяваў праверыць, ці не ўчыніла Маша развітальны пагром у яго жытле. Але ўсё было нармальна, без разбурэнняў. Дзяўчына яўна дасягнула духоўнага прагрэсу, бо калі яна з'язджала з N два гады таму, то выбіла шкло ў акне на кухні.

Донна Эльвіра сыходзіць.

Рэчытатыў «Povera sventurata!».

На спектаклі ён зноў сустрэўся з Аннай і Гюнтарам, але наўмысна заняў месца ў зале падалей ад іх. Затое ён апынуўся побач з Ірынай, якая нават не павіталася. Ён, тым не менш, павітаўся сам і завёў свецкую размову. Дзяўчына спачатку рэагавала напружана, але потым зрабілася больш прыязнай. Грынкевіч шапнуў, што Маша з'ехала з канцамі.

— Ты дасі мне шанец? — запытаўся ён.

— Бадай што апошні, — шапнула Ірына.

Дон Джавані пасля сыходу Эльвіры таксама спяшаецца адкланяцца, маўляў, яму трэба суправаджаць гэтую нешчаслівіцу, каб яна чаго не нарабіла.

У антрактах ён падыходзіў да Анны. Яны мелі хвілінаў пяць, калі Гюнтар адышоўся. Грынкевіч не ведаў, як выкручвацца пасля прыкрай сцэны ў кавярні і ці варта нешта казаць пра Машу. Аднак Анна загаварыла сама.

— Я не ведала, што ў вас з Машай такая доўгая гісторыя выйшла.

— Яна паехала за мной у N, хоць я яе не клікаў, — адказаў Грынкевіч і падаў сінапсіс гэтай лаў-сторы.

Анна слухала з іранічнай паўусмешкай і нічога не каментавала. Гюнтар вяртаўся да іх, у яго прысутнасці згадкі пра мінулае былі ўдвая недарэчнымі. Грынкевіч пайшоў у залу на сваё мёсца, бо ўжо даўно далі другі званок. Ён дастаў мабільнік і напісаў СМС: «Я клікаў цябе, а прыехала яна. І гэта самая вялікая недарэчнасць у маім жыцці».

Ён асобна выбачаецца перад доннай Аннай і кажа, што заўсёды да яе паслугаў і яго дом заўсёды для яе адчынены.

Сядаючы, ён зірнуў у той бок залы, дзе ўладкавалася Анна са сваім спадарожнікам. Яна таксама глядзела на яго — са здзіўленнем, нават са збянтэжанасцю, як быццам змест СМС яе занадта ўразіў. «Пазней пагутарым. пра ўсё», — адказала яна СМСкай ужо позна ўначы.

Дон Джавані сыходзіць.

Сцэна XIII

Дон Атавіа і донна Анна.

№ 10: Акампанаваны рэчытатыў і арыя «Don Ottavio, son morta!».

Донна Анна раптоўна пазнае ў доне Джавані таго самага незнаёмца, які ўначы прабраўся ў ейны пакой і потым забіў бацьку. Дон Атавіа моцна гэтым уражаны, бо, напэўна, сапраўды лічыў Джавані сваім сябрам, хоць у свавольніка і кепская рэпутацыя.

Донна Анна пачынае распавядаць дону Атавіа пра падзеі той трагічнай ночы. Яна была ў пакоі адна, калі туды ўвайшоў нейкі мужчына, загорнуты ў плашч. Спачатку Анна прыняла яго за Атавіа, бо той жыве ў доме Камандора на правах жаніха. Але неўзабаве яна зразумела сваю памылку.

Анна пераказвае падзеі: незнаёмец моўчкі падыходзіць да яе і хоча абняць, яна вырываецца. Ён наступае — яна крычыць. Але ніхто не ідзе. Нягоднік тым часам адной рукой закрывае ёй рот, а іншай абдымае з такой сілай, што ёй робіцца блага. Атавіа дапытваецца: што потым? Анна кажа, што ўрэшце яна апрытомнела і вырвалася з рук незнаёмца.

Тады Анна стала гучней клікаць на дапамогу. Нягоднік зразумеў, што трэба ўцякаць, але яна пабегла за ім, у двары нагнала і схапіла за плашч. Ёй давялося самой і нападаць, і абараняцца. На крык Анны прыбягае бацька, адбываецца бойка на шпагах... І злачынца забівае старога Камандора.

Донна Анна цяпер прагне помсты. Імя забойцы вядомае, і ён павінен адказаць за свой учынак.

.можна меркаваць, што яны былі знаёмыя даўно, да таго, як пачалося ўласна дзеянне гэтай дра­мы. Можна меркаваць таксама, што Анна калісьці была захопленая Джавані, нават занадта захопленая, чаго не магла сабе дазволіць дачка Камандора дый увогуле шляхотная паненка тых часоў.