Михась Южик - Марыянеткі і лялькаводы

З аднолькавым поспехам жанчына магла рабіць заўвагу арангутангу.

Праўда, малпы толькі няўцямна крычаць, а з ратоў гэтых зухаў усё ж выляталі як асобныя словы, так і словазлучэнні. Як тое:

— Сука, Фядул… Хадзі сюды, тлустае мяса!

— Хрэн табе, Макарон… Паліжы ў мяне задніцу! Хе-хе.

— Гэй, трымай Сыча, Джэксан! Падножку яму, свалаціне…

— Падла, Фядул! Га-га-га.

— Кол табе ў рот, Лупаты. Кароткія ў цябе завароткі.

(Чытач павінен разумець, што выказваліся хлапчыны з дапамогай значна каларытнейшых слоў, але рамкі мастацкага твора абмяжоўваюць тую палітру.)

Тут шосты, нехта Металіст, які адлучаўся ў краму, прыцягнуў валізу з півам. Бузацёры тут жа кінуліся да яго і, піхаючыся, сталі хапаць бутэлькі. Кожнаму выйшла па дзве, акрамя Лупатага, адна пляшка якога ў штурханіне ўпала і цюкнулася аб бетонную аснову лаўкі.

Лупаты доўга мацюкаў Фядула, па віне якога ён застаўся з адной порцыяй піва, і патрабаваў, каб той з ім падзяліўся. На што таўстун пасылаў Лупатага далёка-далёка і спрытна выліваў змесціва пляшкі ў свой бяздонны трыбух.

Піва яшчэ больш завяло маладзёнаў, і яны зачалі баяць пахабныя анекдоты і выбухова рагатаць. Затым Сыч, хлопец з тварам бывалага алкаголіка, павёў падрабязны аповед пра свае любоўныя подзвігі. Расказваў такое, у што, зважаючы на яго васпаватае шызае аблічча і нязграбную постаць, паверыць было няможна.

Фядул загарэўся гэтай тэматыкай і стаў распавядаць, як ён надоечы дамогся былой настаўніцы гісторыі. Прычым зрабіў гэта на лесвічнай пляцоўцы, па-каўбойску, і маладая настаўніца, па словах Фядула, была ім вельмі задаволена.

— Хлусіш ты, таўстамясы, — выказаў сумненне даўгалыгі Макарон. — Цябе, мядзведзя, бабы не любяць. Вось я, дык…

— Каго не любяць, мяне? — ускінуўся на яго Фядул. — Ды я за тыдзень па тры штукі мяняю, мне толькі свіснуць — бабы ўвобмірг збягаюцца…

Усе яхідна зарагаталі з яго слоў.

Фядул са злосцю агледзеў хаўруснікаў і знячэўку кінуўся на Макарона. Той уюном вывернуўся ад яго, а Джэксан, што стаяў паблізу, даў таўстуну падсечку, і ён ляснуўся на ўтаптаную пляцоўку. Макарон скамячыў снежку і заляпіў Фядулу ў твар.

Таварышы здзекліва заржалі.

— Сукі, сукі вы паганыя! — ледзь не плакаў Фядул; ён устаў і абабіваў снег з кажуха. Раптам ён выпаліў: — Давайце аб заклад, што любую бабу ўраз закадру. Тады пабачыце…

— Ха-ха, гы-гы-гы, хе-хе-хе, — на ўсе лады глуміліся супольнікі.

— Што, неданоскі, слабо вам?! Сас…лі? — перайшоў у наступ пакрыўджаны Фядул. (Дачыненні з супрацьлеглым полам былі яго ахілесавай пятой — жанчыны сапраўды абдзялялі таўстуна пяшчотай.)

— Хто сас…ў? — куражыўся Макарон. — Давай, закадры! А мы паглядзім. Ух-хе-хе…

— Падла ты! — Фядул зачарпнуў прыгаршчу снегу і сыпануў у таварыша. — Давай на тры пляшкі гарэлкі, што першая ж маладуха са мной пойдзе!

— Усе чулі?! — ажывіўся Макарон. — Давай па руках, хлопцы?

Яны сышліся і разбілі заклад пры сведках.

— Не падкачай, таўстапуз! — не пераставаў пацвельваць з’едлівы Сыч.

— Давай ты, погань драная, — павярнуўся да яго Фядул, — сам мне дзяўчыну і ўкажы!

— Так ужо і любую? — расплыўся ў пахабнай ухмылцы Сыч.

— Слабо?

Сыч крыху сумеўся і агледзеўся па баках: наводдаль стаялі дзве бабулькі, якія пры ўсім жаданні не маглі стаць аб’ектамі любоўных дамаганняў Фядула; вось нейкі мужык прайшоў у тэлефонную будку… Тут драпежны пагляд Сыча натрапіў на дзяўчыну, што жвава крочыла па замеценым тратуарчыку ў бок тэлефонных кабін. Яна была метрах у пятнаццаці ад хаўруснікаў.

— Вось тая, — як хан на наложніцу, указаў на дзяўчыну Сыч.

Фядул абмацаў блудлівым позіркам яе постаць і ацэначна кінуў:

— Падыдзе.

Ён счакаў, пакуль ахвяра параўняецца з пад’ездам, а тады борзда рушыў у бок тэлефоннай будкі.

— Гэй, прыгажуня, счакай трошкі, — з гуллівай развязнасцю аклікнуў таўстун дзяўчыну.

Тая зіхатнула на яго вялікімі прыгожымі вачыма, у якіх з’явілася трывога. Яна не спыніла хаду і не адказала на яго вокрык.

— Ну ты, малая! — рыкнуў угневаны яе абыякавасцю Фядул. — Спыніся на пару слоў. — Ён паскорыўся і нагнаў дзяўчыну.

Яна была даволі высокага росту, і нават пад дублёнкай вырысоўваліся яе добрыя, правільныя целаформы. На галаве была вязаная шапачка, з пад якой выбіваліся доўгія цёмна-русыя валасы і спадалі на плечы. Шыя была какетліва абвязана белым шалікам.

— Гэта вы мне? — непрыхільна паглядзела на таўстуна прыгажуня.

— Табе, ластаўка. — Сальная ўсмешка перакрывіла яго і без таго ўродлівы твар.