Язэп Палубятка - Прыгоды Мармулка

Мармулак прачнуўся. Расплюшчыў адно вока, пацёр другое ды звярнуўся з запытам да суда:

- Я не разумею аднаго: у чым справа?

- Падсудны, - лагодна зрабіў заўвагу суддзя. - Слова вам яшчэ не давалі.

- Дык дайце, - настойліва запатрабаваў Матыль.

- Вы хочаце зрабіць заяву па сутнасці справы?

- Толькі па сутнасці справы, і болей нічога, - са збыткам і іроніяй у голасе сказаў падсудны. - 3 вашага дазволу, грамадзянін суддзя, праўду, толькі праўду і нічога болей, акрамя праўды. - Мармулак нават не падняўся са свайго месца. - Я хацеў бы спытаць: якую справу вы разглядаеце, шаноўны?

- Вашую, падсудны, - грозна прабурчэў пракурор.

- Маю, - Матыль здзіўлена ткнуў пальцам сабе ў грудзі. - Маю?

- Менавіта вашу.

- Дык яе і няма.

- Як? - пачуўся дружны хор галасоў з залы паседжання суда.

- Вось так - няма, - развёў рукамі падсудны. - Перад пачаткам судовага працэсу пацярпелы забірае сваю заяву, а вы працягваеце мяне судзіць. Гэта ж беззаконне.

- Іменна тое я хацеў сказаць напачатку, - падняўся са свайго месца Патоніч. - Мы забіраем сваю заяву адносна Пятра Іванавіча Матыля назад.

- Дык гэта ўвогуле мяняе справу, - ускрыкнуў суддзя. - Яе проста няма. Аб чым я гавару з самага пачатку.

- Нічога, - працягваў атаку пракурор, - я даб’юся новага разгляду гэтай справы, і вось тады пабачым.

Прысутныя павіншавалі Пятра Іванавіча з паспяховым завяршэннем разгляду яго справы і пачалі разыходзіцца.

Суддзя Законнікаў улучыў момант і падышоў да былога падсуднага.

- Я думаю, што вы не забудзеце самага справядлівага суддзю на неабсяжных прасторах усёй зямной кулі.

- Hi ў якім разе, грамадзянін суддзя, - шчыра ўсміхнуўся Пятро Матыль, стоячы ў цесным атачэнні міліцыянтаў-ахоўнікаў і адваката.За суддзёю падышоў пракурор. Самаўпэўненасць Суровых плюхала цераз край.

- Вы разумны чалавек, - распачаў ён гутарку паволі, выдзяляючы кожнае слова, быццам дэкламуючы Крымінальны кодэкс, - і павінны разумець, што ў вашай справе шмат белых плямаў...

- Колькі будзе каштаваць тая фарба, каб іх замаляваць? - цвёрда ды самаўпэўнена запытаў Мармулак.

ЦВЁРДАЕ СЛОВА ПАДПОЛЬШЧЫЦЫ

Піцькін і Мышкаловіч, як сапраўдныя міліцыянты, не жадалі ні з кім дзяліцца ні адным цэнтам. Навучыўшыся зарабляць грошы на голым асфальце, яны ў кволай беларускай камерцыі множылі свае здабыткі.

Дзяліць мяркуемы здабытак з пракурорам для міліцыянтаў было настолькі крыўдна, што як толькі Суровых адышоў ад іх, хлопцы залямантавалі ў адзін голас:

- Ты што, шэф, плаціць яму збіраешся?

Адвакат таксама выказаў сваё незадавальненне маючай адбыцца падзеяй, грозна прачмыхаў:

- У мяне ёсць прапанова, - Мармулак слухаў адваката і ніяк не мог успомніць, ці называў той хоць раз сваё прозвішча. - Неабходна звязацца з праваахоўнымі органамі, давесці да іх ведама, што пракурор патрабуе хабар. Няхай яны арыштуюць яго ў час перадачы грошай. I тады неабходнасць дзяліцца адпадзе.

Сяржант і радавы ўзрадаваліся ды пасля кароткіх настаўленняў адваката навыперадкі кінуліся да свайго начальства, каб як мага хутчэй арганізаваць здачу пракурора ў рукі правасуддзя.

Застаўшыся адзін на адзін, Пятро запытаў у свайго анёла- ахоўніка:

- Як усё ж гучыць ваша прозвішча?

- Гэта пытанне, паміж намі кажучы, неістотнае. Для ўсіх і для цябе - Антон Паўлавіч.

- Што мне рабіць далей? - пацікавіўся Мармулак.

- Ляльку, шаноуны мой, ляльку, - спакойна адказаў адвакат.

- Дзеля гэтага патрэбна хаця б жанчына, - паціснуў плячыма былы падсудны.

- Ты будзеш рабіць зараз не бэбі, - іранічна хмыкнуў Антон Паўлавіч, - а "ляльку". А гэта вось што такое. Бярэш адзін даляр, такая зялёненькая асігнацыя, якіх у цябе, як казалі, поўны кейс, кладзеш знізу. Акуратна наразаеш паперы памерам гэтага казначэйскага білета і зверху таксама накрываеш далярам. Вось табе і "лялька".

Адвакат уладкаваўся ў казённым фатэлі свайго кабінета і стаў прысёрбваць гарачую каву. Мармулак узяў нажніцы і горача прыняўся за справу. Праз дзесяць хвілін "лялька" была гатова. Антон Паўлавіч адставіў філіжанку ўбок, падышоў да Пятра Іванавіча, уважліва агледзеў тварэнне ягоных рук ды ад вялікага ўражання прысвіснуў. Потым паспрабаваў узяць у руку. "Лялька" не змяшчалася.

- Перастараўся, - канстатаваў ён.

—Не. Я адразу планаваў на тры.

- Тры?! Навошта?

- Пракурор і два міліцыянты.

- А ты, я бачу, хлопец-хват.

- Хват, хват, - пакрыўдзіўся Мармулак. - Кожны з вас хоча ўхапіць як мага болей.

- Я сваю долю добрасумленна адпрацаваў - сказаў як адсек адвакат.