Язэп Палубятка - Прыгоды Мармулка

- Ім усё мала. Аднялі ў бандытаў цэлы арсенал ды прыхавалі. Збіраюцца несці на "Дынама". Ведаеш, колькі "баксаў" грабануць!

- О! - прагудзеў Антон Паўлавіч. - Гэта істотна мяняе сітуацыю... Крахаборы, крахаборы, - ён стаў мераць пакой. - Вакол адны крахаборы. Але ўсё роўна паперы не псуй. Можа, дзеля чаго спатрэбіцца. У гэтым выпадку ўсё чыніцца проста і нецікава. Пасылаем іх на "Дынама" і паведамляем ананімна кампетэнтным органам. Усё творыцца чыстымі рукамі.

- Прымаецца, - радасна ўскрыкнуў Матыль і распачаў адбіраць лішнія паперкі.

Вярнуліся Піцькін і Мышкаловіч. На іх тварах было напісана, што ўсё падрыхтавана на "выдатна". Найбольшае задавальненне меў радавы Мышкаловіч. "За мужнасць і геройства, праяўленыя пры затрыманні арганізаванага бандфармавання" яго ўзнагародзілі імянным свістком і ўручылі каштоўны падарунак - боты. Начальнік раённага аддзела, у якім служылі міліцыянты, атрымаў ганаровую грамату. Начальнік аддзела па барацьбе з арганізаванай злачыннасцю пры міністэрстве, з-за адсутнасці ў дзяржаве медалёў, меў павышэнне па службе і значную грашовую прэмію.

- Так, калегі па справе, - каб мець больш сур’ёзны выгляд, павесіў на нос акуляры Антон Паўлавіч. - Бачу, што да аперацыі ў нас усё падрыхтавана...

- Хлопцы нават на відэакамеру будуць здымаць, - пахваліўся сяржант Піцькін.

- Значыць, поспех гарантаваны.

- Працуем чыста.

- Аж занадта, - зняў акуляры адвакат. - Куды свой арсенал дзелі, працаўнічкі?

Міліцыянты пераглянуліся, потым скіравалі свае позіркі на Мармулка.

- Здаў?

- Я? - вочы небаракі пакруглелі і сталі падобныя на вочы перапуджанага ката. - Каб мне з гэтага месца не сысці.

- Супакойцеся, калегі! Справа ў іншым. Дзядуля аднёс ваш арсенал да сваёй каханкі, а тая палічыла, што ён здраджвае ёй са сваёй жонкаю, і напісала на дзеда ў міліцыю скаргу. Вашаму начальству. Праўда, прозвішчаў вашых яна не ведае. На месца, так сказаць, здарэння яшчэ ніхто не выязджаў. Таму вам неабходна спяшацца.

Мышкаловіч ірвануўся да дзвярэй.

- Куды? - ускрыкнуў адвакат.

- Што гэта значыць - куды? Сам сказаў спяшацца.

- Пачакайце, пацерпіць. Паўгадзіны туды, паўгадзіны сюды - нічога не зменіцца, - прымірэнча сказаў Мармулак.

- Сапраўды, супакойся, - умяшаўся ў гутарку Піцькін. - Можа, лепш прадаць зброю тут, у сваім аддзеле? Упэўнены, умомант разбяруць.

- Разбяруць, разбяруць, а чым заплацяць? - катэгарычна запярэчыў Мышкаловіч. - "Зайчыкамі". У лепшым выпадку. Іншыя будуць сунуць свісткі, боты, гумовыя палкі, партупеі.

- Згодзен, згодзен, - пагадзіўся сяржант і даўся дзіву, што радавы яшчэ можа думаць. - Праз паўгадзіны так і зробім.

- Рады, што вы знайшлі паразуменне, - дыпламатычна падвёў вынікі іх спрэчкі Антон Паўлавіч ды зазначыў: - Калі ў будучым у вас узнікнуць праблемы, звяртайцеся. Я да вашых паслугаў

- Абавязкова, - узрадаваўся сяржант. - Дзякуем.

- Тады наперад. Не будзем губляць час.

Мармулак сеў у фатэль адваката і ўпершыню за апошні месяц адчуў стому ва ўсім целе.

Пракурор Суровых сядзеў за сталом і з важным выглядам маляваў чорцікаў. Мышкаловіч адчыніў дзверы, няспешна падышоў да стала. Гаспадар кабінета пільна глянуў паверх акуляраў і спакойна працягваў занятак: дамалёўваў супастату рогі.

- Тут я вам нешта павінен перадаць, - неяк няўпэўнена сказаў міліцыянт.

- Давай, давай, - рашуча запатрабаваў Суровых, але не падняў вачэй ад паперы, а толькі працягнуў руку і ўзяў ляльку ды тут жа патрос: праверыў на вагу. Не падымаючы вачэй і надалей, ён паклаў хабар у кішэню.

Тут у пакой уварвалася аператыўная група ды надзела Суровых на рукі кайданкі.

Міліцыянты спяшаліся і таму не сталі вяртацца ў пакой да адваката, а толькі патэлефанавалі ды коратка распавялі, як усё адбылося.

- А як усё будзе там, на базары? - занепакоіўся Пётр Іванавіч.

- Паглядзець бы...

- Калі такі цікаўны, дык схадзі паглядзі, можа пашанцуе - сведкам будзеш. А можа і кампаньёнам пойдзеш...

- Не-не! Шчыра дзякую. Няма ніякага жадання, - замахаў рукамі Мармулак.

- Тады нам з табою засталося толькі адно: "падбіць бабкі".

- Можа мне пераапрануцца? - запярэчыў Матылёнак, аглядваючы свой скамечаны гарнітур. - Не магу ж я ў такім выглядзе паказацца на людзі.

- Шаноўны! Вы што, збіраецеся на прыём да англійскай каралевы? Не. У вас нармальны рабочы выгляд. Хоць зараз ідзі на вакзал жабраваць...

- Гэта маё працоўнае месца.

- Даруй, калі ласка. Ну, добра! Скончым непатрэбныя дыскусіі.

Старая падпольшчыца ў сувязі з адсутнасцю чарнільна-віннай прадукцыі ў тутэйшых крамах, за якую яна штодзённа шчыра ўспамінала магутны Савецкі Саюз, родную Камуністычную партыю ды несусветна кляла яе апошняга генеральнага сакратара за яго недальнабачнасць у справе спынення вытворчасці гэтага прадукту, што несумненна прывяло да распаду такой вялікай дзяржавы, яшчэ не апахмялілася, а ішла ўжо другая палова дня. Купіць гарэлку з такімі гучнымі назвамі, як "Распуцін", "Магічны крышталь", "Крамлёўская" і яшчэ добры дзесятак назваў, з незлічонай колькасцю медалёў на этыкетках, што прадпрымальныя людзі гналі ў глухіх лясах пад Беластокам, яна не мела грошай. У яе пакойчыку ў інтэрнаце, які ёй выдзелілі як прыбіральшчыцы, акрамя медалёў, вайсковай гімнасцёркі сорак пятага года ды рабочага халата, не было нічога. Кватэры ў яе не было ніколі. Не было з тае простае прычыны, што ніколі не было сям’і.