Язэп Палубятка - Прыгоды Мармулка

- Коля! Бач, бедны, а плаціць будзе золатам. Ідзі-ідзі, злодзей. Купіць хочаш... Распладзілася вас тут на нашай зямлі... Запомні, мы танна не прадаёмся... Мы чэсныя людзі, але ўсё ж цікава: колькі ты адваліш?

- "Мерсэдэс" даю. Зараз.

- Мала. Падзяка ад начальства нам даражэйшая за ўсялякі мерс, - горда адказау міліцыянер.

- Збыткуеш, падла, - зароў адзін з Садыкавых ахоўнікаў.

- Бачыш, Коля, каго мы хацелі на волю адпусціць. Хамы. Звычайныя нявыхаваныя людзі, напэўна, як і ты, да ветру ў пад’ездзе ходзяць. Яшчэ набраліся нахабства прапаноўваць нам нейкага задрыпанага "мерса".

- Маўчаць! - грозна звёў чорныя бровы Садык і астудзіў жар свайго падначаленага. - Даруй яму, начальнік: малады, дурны, гарачы. Сам не ведае, што кажа.

- А што нам твае даруй? - уступіў у размову другі міліцыянер. - За "даруй" нават закурыць не купіш.

- Другі "мерсэдэс" даю...

- Пайшоў ты са сваімі "мерсамі" ведаеш куды?

- Даю дыпламат. Поўны дыпламат "баксаў".

- Чуеш, Коля! Кент калоцца пачаў. 3 гэтага і гутарку пачынаў бы.

- Даўно б так...

Міліцыянеры ўзрадаваліся. Узрадаваліся і падканвойныя. Адзін толькі Мармулак паводзіў сябе спакойна, і ў той момант, калі мелася адбыцца нейкае дзеянне, звярнуўся да міліцыянтаў:

- А ён вам хлусіць. Грошай у яго няма.

- Як? - у адзін голас закрычалі тыя.

- Грошы ёсць, але, я так здагадваюся, не ў яго.

- Вось як?! - зноў пачулася зладжанае двухгалоссе.

- Таму і прыйшлі гэтыя бандыты да мяне, каб даведацца, дзе той слынны дыпламат.

- Ах, так! Мардаваць чэснага чалавека?! Дык я вас зараз...

- Наперад, падлы!

Падканвойныя паскорылі крок.

- А нам што ты скажаш? - зноў выказаліся ў адзін голас міліцыянеры, звяртаючыся да Мармулка.

- Ноу проблем, - на англійскі манер адказаў карантыш, але гэты іншаземны выраз міліцыянты зразумелі без перакладчыка.

НЕЧАКАНЫ ПАВАРОТ СПРАВЫ

У раённым аддзеле міліцыі Садык Мамедаў зрабіў заяву пра тое, што яго абрабаваў звычайны жабрак, але там не сталі асабліва разбірацца, а ўсіх затрыманых, у тым ліку і Пятра Матыля, змясцілі ў камеры папярэдняга затрымання. "Начальства прыйдзе - няхай разбіраецца", - патлумачыў дзяжурны.

Чуткі пра незвычайных затрыманых у адначассе пранесліся па пастарунку. Усе, ад начальніка аддзела да шарагоўца, пераказвалі адзін аднаму несусветную навіну, як жабрак "абуў у лапці" крутога камерсанта, і зайздросцілі гэтаму рызыкоўнаму чалавеку. Шараговыя ахоўнікі парадку казалі пра тысячу скрадзеных даляраў, мрояў участковых хапала толькі на дзесяткі тысяч, кіраўнікі службаў сцвярджалі пра сотні тысяч. Начальнік міліцыі ў гутарцы са сваімі намеснікамі згадваў мільён.

Неспадзявана ды негадана Яе Вялікасць Слава наведала маленькага Мармулка.

Міліцыянты - народ просты ў сваіх паводзінах ды шчыры ў памкненнях. Добра ўмеюць карыстацца гумавым кіем ды ведаюць, з якімі затрыманымі як сябе паводзіць. Мець шанцы на літасць Садыку Мамедаву не выпадала з тае простае прычыны, што ён ператварыўся ў звычайнага жабрака. Увесь яго лямант наконт справядлівасці патанаў у міліцэйскіх мурах. 3 Мармулкам усё было наадварот. Напачатку міліцыянты запыталі яго імя ды імя па бацьку і надалей звычайна звярталіся выключна на "вы". Ніхто без патрэбы не турбаваў, хіба толькі з запытам: "Можа чаго жадаеце?"

У хуткім часе генеральны дырэктар траста зразумеў тактычную памылку ў сваіх паводзінах, і цяпер замест патрабаванняў справядлівасці было чуваць: "Выпусты, "мерс" аддам". Апошні аргумент затрыманага быў больш важкі за папярэднія, у тым ліку і за яго памкненне звярнуцца ў Хельсінкскі камітэт абароны правоў чалавека. Пралямантаваў ён такім чынам толькі некалькі гадзін, потым раптоўна сціх.

На наступны дзень міліцыянты высветлілі, што камера, дзе знаходзіўся затрыманы Мамедаў, пустая, прычым на дзвярах, як і належала, вісеў замок. Гэта надзвычайнае здарэнне начальнік раённага аддзела міліцыі аднёс на рахунак зламысных дзеянняў іншапланецянаў ды непамернага засілля НЛА ў раёне Мінскага ўзвышша.

Матыля ніхто не выпускаў, а наадварот, ля яго камеры патроілі ахову. Усе надзвычай прыязна ставіліся да затрыманага. Аднаго разу на спатканне з ім завіталі сяржант Піцькін і радавы Мышкаловіч, што затрымалі Мамедава з яго аховаю. Прынеслі пляшку каньяку, добра наладаваную торбу харчоў.

- Ты, можа, бабу хочаш? - запытаў Мышкаловіч. - Ды не хвалюйся, нармальную, са скурвендыспансера даведку мае.

- А гэтыя хлопцы, што стаяць ля дзвярэй, - падтрымаў саслужыўца Піцькін, - свае людзі. Мы з таго арсеналу ім па пісталету спрэзентавалі. А следчы - пень. Восем гадоў завочна вучыўся, але і зараз слова "рапарт" піша з дзвюма "т". Паводзь сябе вольна, бо той, хто цябе абвінаваціў, некуды знік, а наш начальнік ездзіць на новым "мерсэдэсе" і кажа ўсім, што ў яго аб’явіўся багаты дзядзька ў Канадзе. Вер - мы цябе ў крыўду не дамо.