Dorota Terakowska - Poczwarka

I spłynęło. Nie. Nie spłynęło, ale sfrunęło. Stada ptaków. Setki. Tysiące. Ich skrzydła śpiewały. Ich gardła śpiewały. Myszka śpiewała. Wszystko śpiewało Wagnera, a stwarzanie trwało i trwało.

– Taaa…! – zawołała Myszka, klaszcząc w dłonie, i wszystkie ptaki zatańczyły na niebie. Tysiące skrzydeł różnych rozmiarów wygrywało w powietrzu tę samą melodię. I tańczyły. Myszka miała ochotę przyłączyć się do nich, ale więziła ją podłoga strychu – i własne ciało. I mama, której nie wolno było opuścić. I tata, który mógł pewnego dnia przystanąć w biegu i nie miałby przy kim. Gdyby nie to, Myszka pofrunęłaby ku ptakom. Być może On by na to pozwolił.

Ptaki wirowały pomiędzy niebem a ziemią, a potężny Głos odezwał się bez wahania:

– TO JEST DOBRE.

Tymczasem ziemia cierpliwie czekała. Niebo i woda otrzymały życie, ale ziemia była jałowa. Myszka wystraszyła się, że o niej zapomniał.

– Zieee… ceeee… – szepnęła cichutko, ale On sprawiał wrażenie, że sif waha. Bał się zaludnić ziemię? Przydarzyło Mu się zbyt wiele pomyłek? We wszechświecie krążyły światy, którym dał życie i które Go teraz przerażały?

– Zieee… – wyszeptała Myszka jeszcze raz, prawie błagalnie, lecz odpowiedział jej tylko trzepot ptasich skrzydeł.

Myszka pomyślała, że On chyba gdzieś poszedł. Może ogląda dno oceanów i mórz? Sprawdza, czy wszystko stworzył jak należy? A może fruwa w pobliżu ptaków, owiewając je swym oddechem i dzieląc na gatunki? Przydzielając im różne, kolory piór, różne głosy i zdolność do lotu? A tak chciała widzieć, jakie życie tym razem stworzy na ziemi…

Już wiedziała, że się nie doczeka. Poczuła się zmęczona i smutna. Wstała gwałtownie, zapaliła żarówkę i w jednej chwili rozległą, nieskończoną przestrzeń ograniczyły ściany strychu. Na babcinych meblach spoczywał miękki kurz. I jeszcze coś…

Myszka podeszła do starego kredensu. Na jego blacie coś różowiało. Wyciągnęła rączkę i zacisnęła.

– Myszka, siedzisz tu i siedzisz… Ile czasu tak można… Chodź, obejrzymy sobie coś w telewizji – powiedziała mama za jej plecami.

Myszka w milczeniu oglądała znalezioną rzecz.

– Ptasie pióro – powiedziała mama bez zdziwienia i podniosła głowę do góry, patrząc na dach. – Okno jest nieszczelne lub pióro wpadło, gdy wietrzyłam. Albo zawsze było – dodała po namyśle i wyciągnęła rękę: – Pokaż.

Myszka zacisnęła rączkę w pięść.

– Nie chcesz pokazać? – zdziwiła się mama. – Przecież nie zabiorę. Oddam…

Dziewczynka powoli, powolutku rozchylała dłoń. Teraz obie nachyliły się nad piórem.

– Różowe? – zdziwiła się mama. – Pióro flaminga? Ale skąd…?

– Mooo – powiedziała Myszka.

– Oczywiście, że twoje – zgodziła się mama i zeszły na dół.

Na dole mama zapomniała o różowym piórze flaminga, które nie wiadomo skąd spadło na strych. Myszka pomyślała sobie, że wprawdzie ona także wciąż zapomina, ale o mniej ważnych rzeczach. Mama zapominała niekiedy o tych najważniejszych.

W telewizorze Ewa chciała obejrzeć kolejny odcinek telenoweli, ale Myszka tak długo marudziła, aż Ewa znalazła kanał National Geographic.

Po rozległych przestrzeniach Afryki spacerowały, skradały się lub biegły z tupotem różnorakie zwierzęta. Myszka wpatrywała się w ekran tak długo i intensywnie, póki jej oczy nie zmęczyły się na tyle, że same się zamknęły. Nim zasnęła, pomyślała sobie, że teraz musi oglądać dużo, bardzo dużo różnych rzeczy. Inaczej nie będzie umiała Mu pomóc. Oboje będą się mylić i gdy On spyta, ona nie odpowie. On wprawdzie nikogo nie pytał, lecz słyszał wszystko.

“Słonie, żyrafy, antylopy, zające, krety, borsuki”, myślała, zasypiając. “Krowy, konie, psy, koty, wilki… Wilki? I lwy? Tygrysy? Pantery?”

Zaniepokoiła się. Wolałaby, żeby On stworzył jakiś odrębny i odległy świat Via zwierząt, które zabijają inne, ale nie była pewna, czy to możliwe.

Zasypiała. Śniły jej się zwierzęta oglądane w programach telewizyjnych, w książkach z obrazkami, w ogrodzie zoologicznym. Baraszkowały wesoło, bawiły się ze sobą, były pogodne i przyjazne. Jadły marchewkę, banany i trawę. Nikogo nie zabijały.

I stał się wieczór, dzień piąty.

Adam odepchnął od siebie niepokojącą myśl, że od kilkunastu dni, gdy wraca z pracy, w domu jest ciszej niż zwykle. A gdy uchyla drzwi gabinetu, Myszka już nie bawi się w holu. Wcześniej prawie zawsze ją tu widział, pochłoniętą prostymi czynnościami, w których wykonanie wkładała mnóstwo wysiłku. Klocki ustawione z trudem jeden na drugim. Kreski nierówno przeciągnięte pisakiem przez kartkę. Wyrwana noga pluszowego misia. Zasznurowane krzywo buciki. Barbie rozebrana do naga.

Adam nie wiedział, czy cisza w holu jest lepsza od bełkotliwych dźwięków wypowiadanych grubym głosem. Nie usiłował tego rozstrzygać. Zarejestrował fakt.

Pewnie Ewa zamyka ją w sypialni. “Przede mną”, pomyślał.

Ale Ewa, jak zauważył, gdy szedł do kuchni, leżała na kanapie z książką w ręku. I sprawiała wrażenie, że leży tak od kilku godzin.

“Gdzie jest Myszka?”, pomyślał z niezrozumiałym dla siebie niepokojem, gdy zdarzyło się to któryś raz z rzędu.

Cicho, na palcach, podszedł do lalek porzuconych niedbale na podłodze. Jakimś cudem kunsztowna fryzura Barbie ocalała, choć lalka została odarta z pięknego stroju. “Leżała na podłodze goła i w jej nagości Adam dopatrzył się czegoś obrzydliwego. Początkowo nie wiedział, co to. Potem zobaczył, że Barbie ma wysoko sterczące, wielkie piersi, które ładnie prezentowały się pod sukienką, ale bez ubrania były zdumiewająco sztuczne.

“Silikonowy biust Pameli Andersen”, pomyślał zgryźliwie.

Nadal jednak coś go niepokoiło w wyglądzie lalki. Przyjrzał się uważnie jej zbyt długim i zbyt zgrabnym nogom, zaokrąglonym biodrom, przesadnie wąskiej talii. Wzruszył ramionami: modelki w kolorowych pismach wyglądały podobnie, choć zapewne dopiero po komputerowych zabiegach grafików. Ale w Barbie było coś zagadkowo obleśnego.

Nagle odkrył: naga Barbie miała ogromne piersi, ale nie miała nic pomiędzy nogami. Odruchowo parsknął śmiechem, zaraz jednak przyłożył dłoń do ust. Nie chciał, aby Ewa go usłyszała.

“Ta lalka jest ocenzurowana obyczajowo! I to w jak szczególny sposób!”, pomyślał sarkastycznie. “Małe dziewczynki nie powinny wiedzieć, że Barbie ma waginę, choć wolno, by widziały jej biust? Zabawne… Co na to Myszka?”

Był zaciekawiony. Nie wiedział, że Myszka znacznie wcześniej poświęciła długie godziny na kontemplowanie anatomii Barbie. Tego, co Barbie miała i czego jej zabrakło.

Jałowa ziemia, pokryta zielonym futerkiem trawy, czekała cierpliwie, wierząc, że On nie zapomni. Myszka po raz pierwszy tak bardzo była ciekawa, co On zrobi, że pamiętała o strychu przez cały wieczór i początek następnego dnia. Myszka chciała zobaczyć, jak On ożywi ziemię.

Istniało wiele możliwości, Myszka to wiedziała. Mama nie zawsze w porę przełączała telewizor na kanały dozwolone dla córki. A zresztą mama nie była pewna, czy w ogóle istnieje coś, czego Myszka nie powinna oglądać. Granice wyobraźni dziewczynki nie były jej znane; ani granice jej rozumienia. Myszce zdarzało się oglądać horrory, w których na bezbronną ziemię przekradały się niewyobrażalne i groźne monstra. Oglądała programy przyrodnicze, w których jedne zwierzęta w okrutny sposób zabijały inne, pożerając je, gdy jeszcze trwały w agonii. Dziewczynka obawiała się, że ziemia, którą On teraz stwarzał, stanie się miejscem takich zmagań; że któryś z potworów oglądanych w telewizji ożywi ziemię w sposób, który wzbudzał jej lęk.