Ryszard Kapuściński - Podróże z Herodotem

Wojna toczy się na dwóch frontach: na lądzie i na morzu. Na lądzie, po zdobyciu Termopil, Persowie długo nie napotykają oporu. Ich flota natomiast coraz to przeżywa dramatyczne chwile. Po pierwsze, duże straty ponosi z powodu burz i sztormów. Gwałtowne wichry spychają okręty Persów na przybrzeżne skały. Tu roztrzaskują się one jak pudełka zapałek, a załogi toną.

Z początku flota grecka jest nawet mniejszym niż te burze zagrożeniem. Persowie mają kilkakrotnie więcej okrętów i ta przewaga ma jednak wpływ na morale Greków; coraz to wpadają w panikę, tracą ducha i myślą o ucieczce. W ogóle nie są urodzonymi zabijakami. Wojaczka im nie w głowie. Jeżeli jest szansa, aby nie doszło do starcia – skwapliwie z niej skorzystają. Bywa, że chcąc uniknąć potyczki, wolą się wynieść na koniec świata. Chyba że przeciwnikiem jest drugi Grek – wtedy z całą zaciekłością biorą się za bary.

Teraz też, pod naporem Persów, flota Greków cofa się i cofa. Temistokles, jej dowódca, gdzie może i na ile może, stara się ją powstrzymać. – Wytrwajcie, zachęca załogi okrętów, starajcie się utrzymać pozycje! Czasem słuchają go, ale nie zawsze. Odwrót trwa i w końcu okręty Greków znajdują schronienie w leżącej w pobliżu Aten zatoce Salaminy. Tu greccy kapitanowie czują się bezpieczni. Wejście do zatoki jest tak wąskie, że Pers ze swoją olbrzymią flotą zastanowi się, zanim tu wpłynie.

Teraz Kserkses myśli i Temistokles myśli. Kserkses myśli -wejść czy nie wejść? Temistokles myśli – wciągnę Kserksesa w zatoczkę, jej powierzchnia jest tak mała, że nie będzie mógł wykorzystać liczebnej przewagi, więc mam szansę wygrać. Kserkses myśli – wygram, bo usiądę na tronie nad brzegiem morza, Persowie zobaczą, że król na nich patrzy, będą walczyć jak lwy! Temistokles jeszcze nie wie, co Kserkses myśli, więc żeby mieć pewność, iż wciągnie Persów do zatoki, ucieka się do podstępu: wysyła na statku człowieka do obozu Persów, zleciwszy mu, co ma powiedzieć. Nazywał się on Sikinnos, a był niewolnikiem i wychowawcą synów Temistoklesa. Ten, przybywszy na miejsce, powiedział do wodzów barbarzyńskich, co następuje: - Przybywam tu w tajnej misji, wysiany przez wodza Ateńczyków, który w rzeczywistości sympatyzuje ze sprawą Kserksesa i wolałby, żeby to on, a nie Grecy, wygrał tę wojnę. Nikt z Greków nie wie, że jestem tutaj. Mój pan poleca wam powiedzieć, że wśród Greków panuje panika i że myślą oni o ucieczce. Zamiast stać i pozwolić im uciec, macie szansę osiągnąć historyczne zwycięstwo. Grecy są skłóceni i niezdolni stawić oporu; przekonacie się, że będą walczyć między sobą, ci, którzy są po waszej stronie, z tymi, którzy są im przeciwni. Po tym oświadczeniu Sikinnos oddalił się.

Temistokles okazał się dobrym psychologiem. Wiedział, że Kserkses jest, jak każdy władca, człowiekiem próżnym i że próżność oślepia, odbiera zdolność rozsądnego myślenia. Tak było i tym razem. Zamiast trzymać się z dala od takiej pułapki, jaką dla wielkiej floty jest zawsze mała zatoka, a jeszcze dodatkowo zachęcony donosem o waśniach Greków, daje rozkaz, aby wpłynąć do Salaminy i tym samym zamknąć im drogę ucieczki. Manewr ten wykonują Persowie nocą, pod osłoną ciemności.

Tej samej nocy, kiedy Persowie skrycie i cicho zbliżają się do zatoki, wśród nieświadomych niczego Greków wybucha kolejny spór: Wśród wodzów pod Salaminą znowu wywiązała się gwałtowna kłótnia, jeszcze bowiem nie wiedzieli, że Persowie zamknęli ich wokół okrętami, lecz sądzili, że tamci stoją dotąd na tym samym miejscu, gdzie ich za dnia widzieli ustawionych.

Kiedy dowiadują się o nadciąganiu Persów, z początku temu nie wierzą, w końcu jednak przyjmują tę wiadomość i zagrzewani przez Temistoklesa, gotują się do walki.

Bitwa zaczyna się o świcie, tak że Kserkses, siedząc na tronie u podnóża gór, które leżą naprzeciw Salaminy i nazywają się Ajgaleos, może ją obserwować. Ilekroć ujrzał kogoś ze swoich ludzi dokonującego jakiegoś czynu w bitwie morskiej, wywiadywał się, kim był ten człowiek, a pisarze zapisywali imię dowódcy okrętu, wraz z imieniem ojca i nazwą miasta. Kserkses wierzy w swoje zwycięstwo i chce potem jego bohaterów nagrodzić.

Liczne opisy bitew, jakie znajdujemy w literaturze wszystkich czasów, mają jeden wspólny mianownik – dają obraz wielkiego chaosu, monstrualnej konfuzji, kosmicznego bałaganu. Nawet starcie najlepiej przygotowane w momencie frontalnego zderzenia przemienia się w krwawe, rozedrgane kłębowisko, w którym trudno się rozeznać i nad którym trudno zapanować. Jedni spieszą się, żeby drugich zabić, inni patrzą, jak wymknąć się czy choćby uskoczyć przed ciosem, a wszystko tonie w krzyku, w jęku i w skowycie, w zamęcie, w zgiełku i w dymie.

Tak było i pod Salaminą. O ile w zapasach dwóch ludzi jest pewna zwinność i nawet gracja, o tyle zderzenie dwóch składających się z drewnianych okrętów a poruszanych tysiącami wioseł flotylli musiało przypominać wielki pojemnik, do którego ktoś wrzucił setki niemrawo pełzających, poczwarnie gramolących się i bezładnie splątanych krabów. Okręt walił w okręt, jeden przewracał się, inny z całą załogą szedł na dno, któryś próbował się cofnąć, gdzieś kilka szamotało się sczepionych, zakleszczonych na amen, gdzieś indziej ktoś próbował zawrócić, inny wyślizgnąć się z zatoki, w ogólnym zamieszaniu Grecy wpadali na Greków, Persowie na Persów, aż w końcu, po godzinach tego morskiego piekła, ci ostatni dali za wygraną i ta reszta z nich, niezatopiona, żywa, ocalała – uciekła.

Pierwszą reakcją Kserksesa na klęskę był strach. Ogarnął go wielki lęk. Przede wszystkim odsyła do Persji kilku naturalnych synów, którzy towarzyszyli mu w drodze. Jako opiekuna daje im Hermotimosa, rodem z Pedasos, który wśród eunuchów króla zajmował ważną pozycję.

Losy tego człowieka bardzo interesują Herodota, więc pisze o nich szczegółowo: Nikomu z tych, których znam, nie udało się lepiej zemścić na kimś, kto wyrządził mu krzywdę, niż owemu Hermotimosowi. Kiedy mianowicie został pojmany przez nieprzyjaciół i wystawiony na sprzedaż, kupił go Panionios z Chios, który zarabiał na życie najhaniebniejszym zajęciem. Ilekroć nabył urodziwych chłopców, kastrował ich, wywoził do Sardes i do Efezu i sprzedawał

za wielkie pieniądze. Albowiem u barbarzyńców eunuchowie są bardziej cenieni od wszystkich innych chłopców, z powodu ich bezwzględnej wierności. Panionios więc, między wielu innymi rzezańcami, wykastrował także Hermotimosa. Ale ten niezupełnie był nie

szczęśliwy, bo dostał się z Sardes do króla wraz z innymi podarkami i był najbardziej przez Kserksesa ceniony ze wszystkich eunuchów.

Otóż kiedy król rozkazał Persom ruszyć przeciw Atenom, a sam znajdował się w Sardes, udał się Hermotimos, aby załatwić jakąś sprawę, do tej okolicy Myzji, którą zamieszkują Chioci, i spotkał tam Panioniosa. Poznawszy go, przemówi doń wielu przyjaznymi słowy i obiecał mu odwdzięczyć się wszelkim dobrem, jeżeli swoich domowników przewiezie i zamieszka w Sardes. Jakoż Panionios z radością przyjął jego propozycję i przeniósł się tam z żoną i dziećmi. Ale skoro go Hermotimos z całą rodziną dostał, tak mu powiedział: O ty, który z najhaniebniejszego w świecie rzemiosła czerpałeś środki do życia, cóż złego uczyniłem ja sam, albo ktoś z moich, że z mężczyzny zrobiłeś ze mnie nic? Myślałeś, że przed bogami ukryje się to, coś wówczas popełnił? Lecz oni ciebie, coś łotrostwa dokonał, oddali w moje ręce, tak że nie będziesz użalał się na wymiar kary, jaki ode mnie otrzymasz! I kazał przyprowadzić przed swe oblicze synów Panioniosa i zmusił go, aby wyciął męskość własnym swoim czterem synom, co on pod przymusem wykonał; gdy się z tym uporał, zmuszono jego synów, żeby wykastrowali ojca… W ten sposób Panioniosa dosięgła zemsta…