Mian Mian - Cukiereczki

Mała Shanghai zaczęła chodzić do szpitala co dwa dni.

Pewnego dnia poszła z nią Mała Hong, zwana Siostrą Morfiną. Siostra Morfina oznajmiła, że straciła zainteresowanie seksem i że poczeka na nią na zewnątrz. Mała Shanghai uważała, że nigdy nie uda jej się zrozumieć takich dziewczyn jak Siostra Morfina. Co miała wspólnego oziębłość z chodzeniem do ginekologa? Jakim cudem ktoś tak młody mógł nie interesować się seksem? Co to w ogóle znaczy: stracić zainteresowanie seksem? I co jest takiego wspaniałego w zażywaniu heroiny? Równie dobrze można podpalić zapałką swoje pieniądze i przyglądać się, jak płoną. Lecz Mała Hong była jedyną znaną jej dziewczyną w mieście, która nie trudniła się prostytucją. Spotkały się przy hotelowym basenie. Mała Shanghai była z klientem. W tym mieście niełatwo spotkać szanghajkę, która nie jest prostytutką, więc Mała Shanghai bardzo polubiła Siostrę Morfinę.

Po zabiegu laserowym poszły na spacer w słońcu. Obie odwykły od światła dziennego. Po drodze Mała Shanghai zaczęła się uśmiechać. Siostra Morfina spojrzała na nią, a ona pokazywała jej palcem mężczyzn na ulicy, mówiąc: „Patrz! Patrz! Widzisz go? Byłam z nim, o, i z tamtym też byłam! Naprawdę. Poważnie mówię. Nie chcę już więcej wychodzić na ulicę, po prostu nie zniosę tego”.

W czasie zabiegów laserowych Mała Shanghai nic nie czuła. Było to bardzo odprężające, ale, niestety, nietanie. Po kilku zabiegach wróciła do pracy.

Parę numerków, i krwawienia wróciły. Pewnego razu krwotok nie chciał ustać. Mała Shanghai trafiła do szpitala i została tam kilka dni, lecz ledwie wyszła, znowu wróciła do pracy. Seks sprawiał jej ból i nie mogła już popisywać się swoją techniką. Jej łono było uszkodzone.

Mała Shanghai była kompletnie załatwiona, skończona! Wszyscy tak mówili, lecz ona nie chciała w to wierzyć. Nie zrezygnowała z pracy – zaczęła się posługiwać ustami. Chociaż oddawała wyłącznie swoje usta, od razu zyskała wielkie powodzenie i w swoim hotelu została „królową flecistek”. Lecz jej laogong miał złą passę i mimo że kradł na prawo i lewo, coraz bardziej pogrążał się w długach. Zwolnił swój pokój i pojechał do Kantonu, zapowiedziawszy, że ma zamiar zrobić tam parę skoków, a potem wrócić. Dał jej trochę pieniędzy, które dla niej pożyczył, i kazał dbać o zdrowie.

Laogong wrócił z inną kobietą. Postanowił przenieść się do Makau, bo tutaj coraz trudniej było wyjść na swoje. Mnóstwo ludzi przyjeżdżało do naszego miasta z północnego wschodu, a szanghajczycy zaczęli się przeprowadzać do Makau. Laogong nie mógł jednak zabrać Małej Shanghai ze sobą, ponieważ robiła to tylko ustami, a fałszywe papiery, konieczne do przedostania się do Makau, kosztowały mnóstwo forsy. Potrzebny mu był ktoś, kto potrafi zrobić wszystko. Mała Shanghai zrozumiała, że jej laogong już jej nie chce, ponieważ jest okaleczona, ale nic nie można było na to poradzić. Kto skazał ją na ten nieszczęśliwy los? Dlaczego tak wielu innym dziewczynom udawało się uniknąć uszczerbków na zdrowiu? Było ich tak wiele – niektóre nakłoniono do pracy podstępem, inne już od początku wiedziały, co jest grane. Żadna z nich nie miała własnych pieniędzy, ponieważ wszystko oddawały swoim facetom, ale przynajmniej miały jakieś marzenia. Czekały, aż facet się z nimi ożeni albo aż dostaną od niego jakąś część pieniędzy i będą mogły wrócić do Szanghaju. A Mała Shanghai? Za to, co dotąd zarobiła, można byłoby kupić całą fabrykę, ale teraz mogła się pochwalić tylko pięcioma setkami juanów. Odkąd zaczęła pracę, nie kupiła sobie ani jednego ubrania, nigdy nie wyszła na miasto, by coś zjeść. Codzienny posiłek Małej Shanghai stanowił smażony ryż z soloną rybą i kawałkami kurczaka albo odrobiną duszonego bakłażana. Jej ulubione danie nie było specjalnie wyszukane – jaja gotowane po szanghajsku – lecz odkąd przybyła na południe, nie skosztowała ich ani razu.

Mała Shanghai opuściła hotel i została hostessą w nocnym klubie. Doświadczenia z hotelu nauczyły ją szybkości i wytrzymałości, a ponieważ umiała śpiewać i tańczyć – śpiewała wyłącznie piosenki Teresy Teng [10]i opowiadała wszystkim, że wygrała konkurs śpiewaczy – zyskała sporą popularność. Codziennie zbierała niezłe napiwki, oprócz tego czasem spędzała noc z jakimś klientem. Stali klienci klubu byli dużo bardziej wyluzowani niż mężczyźni, których wyrywała w hotelu, lepiej też płacili. Bez laogonga musiała zarabiać tylko na siebie i nie była zmuszona do tak ciężkiej pracy jak przedtem. Od czasu do czasu mogła nawet wziąć tydzień wolnego. Czuła, że po trochu żyje jej się coraz lepiej, poprawił się także stan jej zdrowia. Zaczęła dochodzić do wniosku, że przyszedł czas na odwiedziny w domu, w Szanghaju.

Wtedy w życiu Małej Shanghai pojawił się nowy mężczyzna. Pochodził z północnego wschodu, był złodziejem i alfonsem. Kradł dla niej buty, a ona się w nim zakochała. Zdecydowała się na powrót do hotelowej windy na jakiś czas, bo tam w jedną noc można obsłużyć wielu klientów, a w nocnym klubie – tylko jednego. Mała Shanghai i jej nowy facet mieli odłożyć trochę pieniędzy, pojechać na północny wschód i wziąć ślub.

Mała Shanghai wróciła do windy, a my znów mogliśmy ją obserwować. Teraz była modnie ubrana, na jej twarzy zawsze gościł uśmiech, a laogong codziennie zabierał ją do restauracji.

Jej nowy „stary” był bardzo męski. Mówił niewiele i ciągle się z nią pieprzył. Zawsze i wszędzie gotów ściągnąć spodnie, doskonale pasował do Małej Shanghai. Mówiła, że pieprzył ją w bardzo metodyczny sposób – potrafił to robić mnóstwo czasu bez kończenia. Stanowił dla niej źródło niewyczerpanej przyjemności, dzięki niemu była wiecznie wilgotna. Ze wszystkich mężczyzn, z którymi spała, ten zaspokajał ją najlepiej, i kochała go za to. Czuła, że po raz pierwszy w życiu ma normalny romans z mężczyzną. Nareszcie doświadczała tej zwyczajnej serii szczęścia, bólu, zazdrości, ukrytych fantazji i słodkich słówek. Zawsze miała ochotę na seks z nim. Miała na to ochotę całymi dniami, codziennie i bez przerwy.

Hotel łączyły powiązania z organizacjami przestępczymi. Zarząd musiał zadrzeć z kimś ważnym, bo pewnego dnia hotel zamknięto, zabrano nawet dyrektora. W dzień nalotu wszystkie dziewczyny i pokojówki się rozbiegły, lecz Mała Shanghai była akurat w windzie i nie mogła uciec.

Spędziła wiele dni w areszcie, z nadzieją, że laogong odwiedzi ją i przyniesie czyste ubrania. Miał jej książeczkę bankową, na której odłożyła sporo pieniędzy, więc była pewna, że dowie się, komu trzeba zapłacić, i wyciągnie ją stąd. Wszystkie kobiety ktoś odwiedzał, niektóre zostały wypuszczone na wolność po tym, jak opłacono właściwych ludzi, lecz do Małej Shanghai wciąż nikt nie przychodził. Dzień w dzień opowiadała wszystkim, jak bardzo „jej stary” ją kocha, i że z całą pewnością właśnie próbuje coś dla niej wykombinować.

W końcu skazali ją na rok robót w kobiecym obozie pracy. W ośrodku „reedukacji przez pracę” dalej powtarzała tę samą historię. Wszyscy mieli serdecznie dość słuchania jej w kółko i zaczęli sobie z niej kpić. Wyśmiewali ją, lecz mimo to pomagali jej, oddawali ubrania i częstowali sucharkami. Mała Shanghai była w ciąży, więc nie musiała pracować. Zwolnili ją już po sześciu miesiącach.

Wędrowała od lokalu do lokalu, wypytując o swojego laogonga. Wreszcie, dźwigając swój duży brzuch, wsiadła w pociąg do Shenyangu. Jej facet powiedział: „Nie ma pieniędzy. Wszystko wydałem. A teraz wynoś się stąd”. Powiedział też: „Nie przyszło ci nigdy do głowy, że nie traktowałbym serio dziewczyny z Szanghaju? Szanghajki nadają się tylko do walenia”. Powtórzył to wiele razy. Mała Shanghai wróciła do miasta sama. Chciała pójść do szpitala i usunąć ciążę, już ośmiomiesięczną. Poszedł tam z nią mężczyzna, który był w niej zakochany. Chciał się z nią ożenić, ale też nie miał ani grosza.