Jodi Picoult - Świadectwo Prawdy

Katie założyła kosmyk włosów za ucho i zaczerwieniła się, spuszczając wzrok. Co ją opętało? Tak się nie zachowują dziewczyny z rodzin prostych ludzi. Chociaż z drugiej strony, przecież Katie wcale nie była teraz prostą dziewczyną. W tym ubraniu, które kupił jej Jacob, z włosami rozpuszczonymi na angielską modłę – czuła się zupełnie jak ktoś inny. Ktoś, kto może wierzyć w duchy. Ktoś, komu wolno wierzyć w miłość od pierwszego wejrzenia, w miłość, która trwa wiecznie.

W końcu zebrała się na odwagę i uniosła wzrok.

– Przepraszam – powiedziała.

Adam powoli potrząsnął głową. Kącik jego ust, tych pięknych ust, drgnął dziwnie. Wziął Katie za rękę i ucałował sam środek jej dłoni, składając w niej pocałunek niczym znak na pamiątkę, który można zabrać ze sobą, włożyć do kieszeni.

– Nie przepraszaj – szepnął, biorąc ją w ramiona po raz drugi.

Ellie wpadła do pokoju, w którym mieszkała razem z Katie, trzaskając za sobą drzwiami.

– Pojechała sobie?

Niespodziewane pytanie zatrzymało adwokatkę w pół kroku.

– Kto? – zdziwiła się.

– Policjantka. Ta, którą widzieliśmy na podwórku.

Boże jedyny, pomyślała Ellie, kompletnie zapomniałam, że Lizzie Munro grasuje na farmie.

– O ile wiem, przesłuchuje właśnie wasze krowy – warknęła. – A ty wstawaj, Katie Fisher. Mamy ze sobą do pogadania.

Wystraszona Katie usiadła na łóżku, opuszczając nogi na podłogę.

– Co się stało?

– Powiem ci, co się stało. Detektyw pracujący dla prokuratora zdobywa w tej chwili, na tej farmie, od twoich znajomych i krewnych, bardzo wartościowy towar, który nazywa się fakty. A ja co?

Siedzę tu kamieniem od tygodnia i nie mogę się doprosić od ciebie jednej szczerej odpowiedzi. – Katie otworzyła usta, ale Ellie uniosła dłoń, nie dając jej dojść do słowa. – Nie. Nawet nie próbuj mi powtórzyć, że już powiedziałaś mi prawdę. Wiesz, czego się dowiedziałam o tym dziecku, którego jakoby nie urodziłaś? Twój chłopak, Samuel, właśnie przed chwilą powiedział mi, że nie spałaś z nim, czyli pewnie poczęłaś je z kim innym.

Katie otworzyła oczy tak szeroko, że jej błękitne tęczówki wyglądały jak barwne kółka na białych spodkach.

– To nieprawda. Nie zrobiłabym tego przed ślubem.

– Oczywiście, że nieprawda – parsknęła Ellie sarkastycznie. – Znaczy się, dzieworództwo.

– Nie urodziłam…

– Nie urodziłaś żadnego dziecka! Nie spałaś z żadnym mężczyzną!

– krzyknęła Ellie, roztrzęsionym głosem. – Boże, Katie, jak ja mam cię bronić? – Stanęła nad dziewczyną, zalewając ją falami gorącego gniewu.

– Jeden chłopak chodzi załamany, bo się wydało, że nie jest twoim jedynym. Kiedy biskup daje ci do zrozumienia, że jego zdaniem odbyłaś stosunek seksualny, kiwasz tylko pokornie główką. Ale jak ja cię o coś pytam, to jakbym mówiła do ściany! Nie można od ciebie nic wyciągnąć! Jak ja mam pracować?

Katie aż się zachwiała, uderzona tą falą wściekłości. Skrzyżowała ramiona na brzuchu i odwróciła wzrok.

– Kocham Samuela. Naprawdę.

– I kogo jeszcze? Kogo… jeszcze?

– Nie wiem. – Rozpłakała się i zakryła dłońmi twarz, zaczepiając o swój kapp , który spadł na podłogę. – Nie wiem. Nie wiem, kto to był!

– Katie, na miłość boską, rozmawiamy o seksie z mężczyzną, a nie o tym, jakie płatki jadłaś tydzień temu na śniadanie. Takich rzeczy się zwykle nie zapomina!

Katie opadła na łóżko i zwinęła się w pozycję płodu. Zapłakana, zaczęła kołysać się w przód i w tył.

– Czego mi nie powiedziałaś? – dopytywała się Ellie. – Byłaś pijana?

– Nie.

– Na haju?

– Nie! – Katie schowała twarz w poduszkę. – Nie pamiętam, kto mnie dotykał!

Jej zawodzący szloch schwycił pierś Ellie niby kleszcze, zaciskając się tak mocno, że każdy oddech był ogromnym wysiłkiem. Adwokatka jęknęła na znak kapitulacji. Usiadła na łóżku i przygarnęła dziewczynę do siebie, gładząc ją po włosach i pocieszając szeptem.

Katie przylgnęła do niej jak dziecko, przerośnięte, dopiero raczkujące niemowlę, które przewróciło piłką wazon, nie zdając sobie nawet sprawy, że teraz cały świat uniesie się wielkim gniewem przeciwko niemu. Dziecko – duże, ale po dziecinnemu zagubione, potrzebujące, rozpaczliwie szukające wybaczenia.

W głowie Ellie zaczęło kiełkować straszliwe podejrzenie, od którego jej serce i oddech zajęły się nagłym ogniem wściekłego gniewu. Zdławiła go w sobie i kiedy uniosła podbródek Katie ku sobie, była już całkiem spokojna:

– Czy ktoś cię zgwałcił?

Katie wbiła w nią spojrzenie napuchniętych, rozlatanych oczu, a jej ciężkie powieki zaraz opadły.

– Nie pamiętam – szepnęła.

Po raz pierwszy od chwili kiedy poznała tę dziewczynę, Ellie uwierzyła w to, co od niej usłyszała.

– Chryste Panie. – Lizzie uniosła nogę, przyglądając się plackowi nawozu przyklejonemu do podeszwy. Powinni mi płacić ekstra za śledztwo w takich warunkach, pomyślała, a zresztą, jeśli o mnie chodzi, to Aaron Fisher może się powiesić, mam to w nosie. Westchnęła i ruszyła dalej przed siebie, przez pole. Dostrzegłszy ją, Fisher ściągnął lejce, zatrzymując zaprzęg mułów.

– Zgubiła się pani? – zapytał silnie akcentowaną angielszczyzną. – Do domu to tędy. – Wskazał główną drogę.

Lizzie błysnęła do niego zębami, zadając sobie w myślach pytanie, dlaczego zawsze musi jej się trafić taki oryginał jak amisz zgrywający kawalarza.

– Dziękuję serdecznie, ale już niczego nie szukam. Znalazłam.

To mu trochę zwarzyło humor. Podręczyła go przez chwilę niepewnością, wyobrażając sobie tymczasem, jakież to makabryczne zeznania można by od niego wyciągnąć podczas przesłuchania w sprawie o morderstwo.

– A cóż takiego pani znalazła, pani detektyw? – zapytał wreszcie.

– Pana. – Lizzie osłoniła oczy dłonią. – Ma pan może trochę czasu?

– Mam wiele czasu, który poświęcam w całości jednemu dążeniu. – Cmoknął na muły. Lizzie wytrwałym truchtem ruszyła w ślad za nim. Wreszcie farmer ponownie zatrzymał zaprzęg.

– Zechce mi pan wyjawić, cóż to za dążenie?

– Moja gospodarka – odparł. – Pani wybaczy, ale…

– Wydaje mi się, że mógłby pan poświęcić tych kilka sekund cennego czasu pracy, aby uratować córkę przed więzieniem, panie Fisher.

– Moja córka nie pójdzie do więzienia – odgryzł się zawziętym tonem.

– To nie zależy od pana.

Farmer zdjął kapelusz. Nagle wydał się Lizzie bardzo zmęczony i starszy, niż do tej pory sądziła.

– Od pani również nie. To Bóg ma tutaj decydujące słowo. Ufam Jego wyrokom i moja córka także. Do widzenia pani. – Potrząsnął lejcami i muły ruszyły równo w nogę, a pług z jękiem rozdarł ziemię.

Lizzie popatrzyła za nim.

– Szkoda tylko, że Bóg nie zasiądzie na ławie przysięgłych – mruknęła i ruszyła z powrotem. Farma była daleko.

Ellie starła ze stołu ostatnią ciemną smugę powstałą z rozsypanych przypraw do marynaty. W kuchni było gorąco jak w piecu – Boże, czegóż by teraz nie oddała za klimatyzator albo chociaż wentylatorek – ale obiecała Sarze, że posprząta po pracy, skoro przy samej pracy jej nie było, bo pocieszała Katie na górze.

Do jakich konkluzji należało dojść po tej ostatniej rozmowie? To, co do tej pory pozostawało tajemnicą, nareszcie zaczynało układać się w spójną całość, gładko jak zapadki w zamku u drzwi – wybiórcza amnezja Katie, uparte nieprzyznawanie się do ciąży i urodzenia dziecka, osłupienie Samuela podczas rozmowy z Ellie. Po raz pierwszy od przyjazdu na farmę adwokatka, na myśl o tym, że Katie zabiła noworodka, nie czuła odrazy, ale współczucie.