Deborah Harkness - Czarownica

Przez chwilę wpatrywałam się w ciemniejące światło ognia. Gdy zegar na stole wybił siódmą, Matthew odłożył książkę.

– Może zejdziemy do salonu, żeby posiedzieć z Ysabeau przed kolacją?

– Tak – odparłam, unosząc lekko ramiona. – Ale chciałabym się najpierw przebrać. – Moja garderoba nie mogła się równać z garderobą Ysabeau, ale nie chciałam, żeby Matthew poczuł się kompletnie mną zawstydzony. On sam, jak zawsze, mając na sobie parę czarnych wełnianych spodni i świeży egzemplarz z niewyczerpanego zapasu swetrów, wyglądał tak że w każdej chwili mógł się udać na salę konferencyjną lub spacer po Mediolanie. Moje ostatnie kontakty z nim upewniły mnie, że wszystkie jego swetry są kaszmirowe, grube i puszyste.

Wróciwszy na górę, wygrzebałam z mojej torby parę szarych spodni i niebieski sweterek w szafirowym odcieniu z cienkiej wełny ze sztywnym golfowym kołnierzem i szerokimi rękawami. Włosy ułożyły mi się w fale dzięki wcześniejszej kąpieli i temu, że dokończyłam ich suszenia, przyciskając je głową na kanapie.

Spełniwszy minimum warunków dotyczących prezencji, wsunęłam stopy w mokasyny i ruszyłam w dół po schodach. Matthew wyłapał swym czułym słuchem odgłosy mojego stąpania, bo czekał już na mnie na podeście. Na mój widok błysnął oczami, a jego twarz rozjaśniła się w szerokim uśmiechu.

– Podobasz mi się tak samo w niebieskim i w czarnym. Wyglądasz ślicznie – mruknął, całując mnie sztywno w oba policzki. Poczułam, że napływa do nich krew, gdy uniósł moje włosy znad ramion, pozwalając im opaść między jego długimi białymi palcami. – Pamiętaj, nie daj się wyprowadzić Ysabeau z równowagi, bez względu na to, co będzie mówić.

– Spróbuję – odparłam i zaśmiałam się krótko, posyłając mu niepewne spojrzenie.

Gdy dotarliśmy do salonu, Marthe i Ysabeau już tam były – Jego matka obłożyła się gazetami we wszystkich głównych językach europejskich, wśród których była też jedna po hebrajsku i jedna po arabsku. Natomiast Marthe czytała kieszonkowe wydanie powieści, która miała niesamowitą okładkę i opowiadała o jakimś tajemniczym morderstwie. Jej czarne oczy mknęły wzdłuż drukowanych linijek z godną pozazdroszczenia prędkością.

– Dobry wieczór, maman – powitał ją Matthew, kierując się do Ysabeau, żeby ją pocałować w oba zimne policzki. Kiedy pochylał się nad nią z jednej, a potem z drugiej strony, rozdęła nozdrza i utkwiła gniewne lodowate spojrzenie w moich oczach.

Wiedziałam, czym sobie na nie zasłużyłam. Matthew pachniał tak jak ja.

– Chodź, dziewczyno – powiedziała Marthe, klepiąc leżącą obok niej poduszkę i rzucając Ysabeau ostrzegawcze spojrzenie. Ysabeau zamknęła oczy. Gdy otworzyła je po chwili, nie było już w nich złości, a zamiast niej pojawiło się coś w rodzaju rezygnacji.

– Gab es einen anderen Tod – mruknęła do syna, gdy Matthew sięgnął po „Die Welt” i zaczął przeglądać z niesmakiem nagłówki.

– Gdzie? – spytałam.

Znaleziono następne wykrwawione ciało. Jeśli Ysabeau sądziła, że zwracając się do niego po niemiecku, wyłączy mnie z rozmowy, była w błędzie.

– W Monachium – odparł Matthew, pochylając się nad dziennikiem. – Chryste, czy ktoś się tym wreszcie zajmie?

– Powinniśmy ostrożnie formułować nasze życzenia, Matthew – poradziła Ysabeau, a potem zmieniła nagle temat. – Diano, jak ci się udała konna jazda?

Matthew rzucił matce podejrzliwe spojrzenie znad gazety.

– Było cudownie. Dziękuję za użyczenia mi Rakasy – odparłam, siadając obok Marthe i zmuszając się do spojrzenia w oczy Ysabeau bez mrugnięcia powieką.

– Ona jest zbyt uparta, jak na mój gust – odparła Ysabeau, kierując swoją uwagę znowu na syna, który tymczasem wsadził nos z powrotem w gazetę. – Fiddat jest dużo bardziej posłuszny. W miarę upływu lat dochodzę do wniosku, że jest to godna podziwu zaleta u koni.

A także u synów, przeleciało mi przez głowę.

Marthe uśmiechnęła się do mnie zachęcająco i podniosła się, żeby pomyszkować przy kredensie. Po chwili przyniosła wielki puchar wina dla Ysabeau i dużo mniejszy dla mnie. Wróciła do kredensu i podała jeszcze jeden kielich wampirowi. Matthew pociągnął nosem z uznaniem.

– Dziękuję, maman – powiedział, podnosząc z wdzięcznością swój kielich.

– Hein , nic takiego – odparła Ysabeau, pociągając łyk wina.

– Rzeczywiście. Ale ja bardzo je lubię. Dziękuję za pamięć. – Matthew smakował przez chwilę aromat wina i dopiero potem przełknął pierwszy łyk.

– Czy wszystkie wampiry są takimi amatorami wina jak ty? – spytałam go, wciągając nosem ostry zapach trunku. – Popijasz je przez cały czas, a nigdy nie jesteś ani trochę podchmielony.

Matthew się roześmiał.

– Większość wampirów lubi je dużo bardziej niż ja. A co do upijania się, nasza rodzina była zawsze znana ze swej godnej podziwu wstrzemięźliwości, nieprawda, maman ?

Ysabeau prychnęła w sposób najbardziej niegodny prawdziwej damy.

– Tak, czasami. Być może z szacunku dla wina.

– Powinna pani zostać dyplomatką, Ysabeau. Ma pani zawsze pod ręką jakąś zręczną odpowiedź – powiedziałam.

Matthew wybuchnął śmiechem.

– Dieu , nigdy nie myślałem, że przyjdzie dzień, w którym ktoś przypisze mojej matce dyplomatyczne talenty. Zwłaszcza przy jej ciętym języku. Ysabeau była zawsze dużo lepsza w dyplomacji miecza.

Marthe parsknęła na znak, że zgadza się z jego zdaniem.

Ysabeau i ja spojrzałyśmy na niego z oburzeniem, co zachęciło go tylko, żeby ryknąć znowu śmiechem.

Atmosfera przy kolacji była znacznie cieplejsza niż poprzedniego wieczoru. Matthew zasiadł na głównym miejscu, po jego lewej stronie usiadła Ysabeau, a po prawej ja. Marthe wędrowała bezustannie między kuchnią, kominkiem i stołem, przysiadając od czasu do czasu, żeby wypić łyk wina i wtrącić coś do rozmowy.

Krążyły talerze pełne najróżniejszych potraw – od zupy grzybowej po przepiórki i cienkie płatki wołowiny. Wyraziłam głośno zdziwienie, że ktoś, kto nie jada już gotowanego jedzenia, tak zręcznie je przyprawia. Marthe zaczerwieniła się i uśmiechnęła, okładając kuksańcami wampira, gdy zaczął on opowiadać o jej najbardziej spektakularnych kulinarnych porażkach.

– Pamiętasz pasztet z żywym gołębiem? – spytał, rechocząc. – Nikt nie wspomniał o tym, że przed upieczeniem trzymałaś te ptaki bez jedzenia przez dwadzieścia cztery godziny, bo inaczej środek zamieniłby się w sadzawkę dla kaczek. – Marthe nagrodziła go za tę historyjkę ostrym pacnięciem głowę.

– Matthew – upomniała go Ysabeau, ocierając łzy z oczu, gdy przestała już zanosić się od śmiechu – nie powinieneś dręczyć Marthe. W ciągu tych wszystkich lat i tobie przydarzyła się niejedna katastrofa.

– A ja je wszystkie widziałam – oświadczyła Marthe, podając sałatkę. W ciągu ostatniej godziny jej angielski znacznie się poprawił, gdy przechodziła na ten język, stojąc przede mną. Odeszła do kredensu i wyjęła wazę z orzechami, a potem postawiła ją między Ysabeau a jej synem. – Przypomnij sobie, jak to wpadłeś na pomysł, żeby łapać wodę na dachu, i zalałeś zamek, to raz – powiedziała, odliczając na palcach. – Jak zapomniałeś zebrać podatki, to dwa. Była wiosna, a ty byłeś znudzony, więc pewnego ranka podniosłeś się z łóżka i najechałeś zbrojnie Włochy. Twój ojciec musiał na kolanach błagać króla o przebaczenie. A potem był Nowy Jork! – wykrzyknęła triumfująco.