Deborah Harkness - Czarownica

Wraz z tym uderzeniem jego pocałunek się zmienił. Matthew nie był już zaborczy, a głód w dotknięciu jego ust zamienił się w coś słodkiego i zarazem gorzkiego. Cofnął łagodnie obie dłonie, ujmując nimi moją twarz, i odsunął się z ociąganiem. Po raz pierwszy z jego piersi dobiegł moich uszu cichy, chrapliwy odgłos. Nie przypominał ludzkiego oddychania. Był to odgłos wydawany przez drobne ilości tlenu, które przeciskały się przez potężne płuca wampira.

– Wykorzystałem twoje przerażenie. Nie powinienem był tego robić – szepnął.

Miałam zamknięte oczy i ciągle czułam się odurzona, zapach cynamonu i goździków usuwał zapach fiołków z wina. Poruszyłam się niecierpliwie w jego uścisku.

– Nie ruszaj się – powiedział chrapliwym tonem. – Gdybyś odstąpiła na krok, mógłbym nie zapanować nad sobą.

Podczas wizyty w laboratorium zwrócił moją uwagę na relacje między drapieżcą a ofiarą. Teraz próbował zachęcić mnie, żebym udawała nieżywą po to, by kryjący się w nim drapieżnik przestał się mną interesować.

Ale ja nie byłam nieżywa.

Otworzyłam oczy. Na jego twarzy rysowała się nieomylnie wyostrzona czujność. Żarłoczność, głód. Matthew znalazł się na łasce i niełasce swoich instynktów. Ale ja też nie byłam ich pozbawiona.

– Czuję się bezpieczna przy tobie. – Wypowiedziałam te słowa wargami, które zarazem były zmrożone i piekły, nienawykłe do pocałunków wampira.

– Czarownica… bezpieczna w towarzystwie wampira? Nie bądź taka pewna. To by zajęło jedną chwilę. Gdybym cię zaatakował, nie byłabyś w stanie się obronić, a ja nie mógłbym się powstrzymać. – Nasze spojrzenia spotkały się i znieruchomiały bez jednego mrugnięcia. Matthew burknął coś w odruchu zdumienia.

– Jesteś bardzo odważna.

– Nigdy nie byłam.

– Gotowość oddania krwi w laboratorium, sposób, w jaki spoglądasz wampirowi w oczy, stanowczość, z jaką przepędziłaś te wszystkie stworzenia z biblioteki, już nawet sam fakt, że chodzisz tam dzień po dniu, nie godząc się na to, żeby inni odciągali cię od tego, co chcesz robić, wszystko to świadczy o twojej odwadze.

– To jest upór. – Już dawno temu Sarah wyjaśniła mi różnicę między tymi pojęciami.

– Widywałem już przedtem tego rodzaju odwagę, przeważnie u kobiet. – Matthew ciągnął swoją myśl, tak jakbym się nie odezwała. – Mężczyźni jej nie mają. Nasza śmiałość bierze się ze strachu. To jest jedynie ryzykanctwo na pokaz.

Jego spojrzenie okrywało mnie płatkami śniegu, które topiły się i muskały mnie chłodem w chwili, w której mnie dotykały. Matthew sięgnął zimnym palcem do moich rzęs i przechwycił łzę, która na nich zawisła. Ze smutną miną posadził mnie łagodnie i przykucnął obok mnie, kładąc opiekuńczym gestem jedną rękę na moim kolanie, a drugą na ramieniu fotela z plecionym siedzeniem.

– Obiecaj mi, że nigdy nie będziesz pozwalać sobie w towarzystwie żadnego wampira, nawet moim, na żarty na temat krwi lub jak mogłabyś smakować.

– Przepraszam – szepnęłam, zmuszając się, żeby nie spojrzeć w bok.

Matthew pokręcił głową.

– Powiedziałaś mi wcześniej, że masz niewielką wiedzę o wampirach. Musisz zrozumieć, że żaden wampir nie jest odporny na tę pokusę. Wampiry obdarzone poczuciem odpowiedzialności starają się przez większość czasu nie wyobrażać sobie, jak mogliby smakować ludzie. Gdybyś spotkała jakiegoś wampira bez sumienia, a jest ich mnóstwo, to niech Bóg ma cię w swojej opiece.

– Zrobiłam to bezmyślnie. – I ciągle nie mogłam myśleć. Kręciło mi się w głowie na wspomnienie jego pocałunku, jego gwałtowności i namacalnego głodu.

Matthew pochylił głowę, opierając czoło na moim ramieniu. Ampułka z Betanii wysunęła się z wycięcia jego swetra i kołysała jak wahadło, migocząc w świetle świec.

Zaczął mówić tak cicho, że musiałam wytężyć słuch, żeby usłyszeć jego słowa.

– Czarownice i wampiry nie są stworzone do przeżywania tego rodzaju uczuć. Doświadczam emocji, jakich nigdy… – urwał.

– Wiem. – Oparłam ostrożnie policzek na jego włosach. Były miękkie jak aksamit, tak jak wyglądały. – Ja też je odczuwam.

Jego ręce nadał pozostawały w tym samym miejscu, jedna ręka na moim kolanie, a druga na oparciu fotela. W reakcji na moje słowa przeniósł je powoli i objął mnie w pasie. Chłód jego ciała przebił się przez moje ubrania, ale nie przeszedł mnie dreszcz. Przysunęłam się bliżej niego, żeby oprzeć ręce na jego ramionach.

Przeciętny wampir mógł najwyraźniej pozostawać w tej pozycji całymi dniami, nie odczuwając niewygody. Jednak zwykła czarownica nie czuła się w niej dobrze. Gdy poruszyłam się lekko, popatrzył na mnie z zakłopotaniem. Jednak po chwili zrozumiał i jego twarz się rozjaśniła.

– Zapomniałem – powiedział, podnosząc się z właściwą sobie zręcznością, i odstąpił do tyłu. Poruszyłam najpierw jedną nogą, potem drugą, przywracając krążenie w stopach.

Matthew podał mi mój kielich i wrócił na swoje krzesło. Gdy usiadł, przyszło mi do głowy, że powinnam zająć jego myśli czym innym niż to, jak mogłabym mu smakować.

– Jak brzmiało piąte pytanie, na które musiałeś odpowiedzieć, żeby zostać członkiem towarzystwa All Souls? – Kandydata zapraszano na egzamin, podczas którego musiał on odpowiedzieć na cztery pytania, które wystawiały jego umysł na ciężką próbę, ponieważ łączyły szeroki zakres i głębię z iście diabelską złożonością. Jeśli poradził sobie z nimi, padało słynne „piąte pytanie”. Nie było to zresztą pytanie, ale pojedyncze słowo, na przykład „woda” albo „nieobecność”. Od kandydata zależało, jak odpowie, i tylko naprawdę błyskotliwa odpowiedź dawała mu miejsce w All Souls.

Matthew sięgnął przez stół, unikając podłożenia ognia pod swoje rękawy, i napełnił na nowo mój kieliszek.

– Pożądanie – odparł, starannie unikając mojego wzroku.

Oto, jak powiódł się mój plan odwrócenia jego uwagi ku innym sprawom.

– Pożądanie? I co napisałeś?

– O ile mi wiadomo, są tylko dwie emocje, które rok po roku podtrzymują obroty tego świata. – Zawahał się, a potem dodał: – Jednym jest strach. Drugim pożądanie. O tym właśnie napisałem.

Zauważyłam, że w jego odpowiedzi nie było miejsca na miłość. Był za to brutalny obraz, przeciąganie liny między dwoma równorzędnymi, ale przeciwnymi impulsami. Można było dostrzec w tym wiele prawdy, więcej niż w gładkim powiedzonku, że „motorem, dzięki któremu świat się kręci, jest miłość”. Matthew dawał do zrozumienia, że to jego pożądanie – głównie krwi – jest tak silne, że odsuwa wszystko inne na bok.

Jednak wampiry nie były jedynymi stworzeniami, które musiały panować nad tak silnymi impulsami. Wiele z tego, co można było podciągnąć pod magię, było pożądaniem wprowadzonym w czyn. Czarnoksięstwo było czym innym – rzucaniem uroków i przestrzeganiem rytuałów. Ale magia? Jeśli w umyśle czarownicy zagościło jakieś życzenie, potrzeba czy głód zbyt silny, żeby go opanować, mogły one przybrać postać konkretnych działań.

Jeśli Matthew miał odkryć przede mną swoje sekrety, wydawało mi się, że ja także nie powinnam skrywać tak mocno moich.

– Magia jest urzeczywistnianiem pożądania. Na tym polegało ściągnięcie przeze mnie z półki Studiów i szkiców w wieczór, w którym się poznaliśmy – powiedziałam powoli. – Gdy czarownica skupia się na czymś, czego pragnie, a potem wyobraża sobie, jak mogłaby to osiągnąć, może sprawić, że się to wydarzy. Dlatego muszę być tak ostrożna w mojej pracy. – Wypiłam łyk wina, trzymając kieliszek drżącą ręką.