Deborah Harkness: Czarownica

Sean miał dziś wolne i przy kontuarze wypożyczalni siedziała nowa osoba. Miałam z nią trochę kłopotów, bo zamówiłam rozsypujący się rękopis, a ona próbowała mnie przekonać, żebym skorzystała z mikrofilmu. Kierownik czytelni, pan Johnson, usłyszał naszą rozmowę i wstał od swego biura, żeby zobaczyć, o co chodzi.

– Przepraszam panią, doktor Bishop – powiedział prędko, popychając grube okulary w ciemnej oprawie na grzbiet nosa. – Jeśli chce pani przejrzeć ten rękopis pod kątem swoich badań, służymy pani z przyjemnością. – Odwrócił się i zniknął, żeby przynieść zastrzeżony tom, a potem wręczył mi go, przepraszając za niedogodności związane z nowym personelem. Zadowolona, że moje naukowe rekomendacje okazały się wystarczające, spędziłam popołudnie na udanej lekturze.

Zdjęłam dwa okrągłe ciężarki z górnych rogów manuskryptu i ostrożnie go zamknęłam, ciesząc się z wykonanej dziś pracy. Po tym, jak w piątek zamówiłam zaklęty manuskrypt, postanowiłam poświęcić weekend na rutynowe sprawy, a nie na alchemię, żeby wrócić do normalności. Wypełniłam formularze opłat i opłaciłam rachunki, napisałam kilka listów rekomendacyjnych, a nawet dokończyłam recenzję pewnej książki. Prace te przedzielałam domowymi zajęciami, takimi jak mała przepierka, picie niezliczonych filiżanek herbaty i wypróbowywanie przepisów z kulinarnych programów BBC.

Dzisiejszy dzień rozpoczęłam i spędziłam, próbując skupić się raczej na bieżącej pracy niż na rozmyślaniach nad tym, co zapamiętałam z dziwnych ilustracji i ukrytego pisma w manuskrypcie Ashmole 782 . W ciągu dnia zerkałam na krótką listę rzeczy do zrobienia. Z czterech wymienionych pozycji najłatwiej było wykonać tę trzecią. Odpowiedź znajdowała się w poświęconym tajemnym sprawom czasopiśmie „Studia i szkice”, które znajdowało się na półce jednego z regałów sięgających sufitu. Odsunęłam krzesło i postanowiłam przed wyjściem odfajkować jedną pozycję z mojej listy.

Do górnych półek tej części czytelni księcia Humfreya, zwanej Selden End, można się było dostać po wytartych schodach, które prowadziły na galerię górującą nad stołami do czytania. Ruszyłam po krętych stopniach do miejsca, w którym na półkach ustawione były w chronologicznych porządku, oprawione w płótno stare księgi. Nie wydawało się, aby korzystał z nich ktokolwiek oprócz mnie i wykładowcy literatury starożytnej z Magdalen College. Ustaliłam, gdzie stoi potrzebny mi tom, i rzuciłam ciche przekleństwo. Znajdował się na najwyższej półce, poza zasięgiem rąk.

Drgnęłam, słysząc cichy śmiech. Odwróciłam głowę, żeby zobaczyć, kto siedzi przy stole na drugim końcu galerii, ale nikogo tam nie było. Znowu słyszałam głosy. Oksford był ciągle miastem duchów. Wszyscy pracownicy uniwersytetu wyszli godzinę wcześniej, żeby wypić przed kolacją bezpłatną szklaneczkę sherry w klubie. W związku z wigilią święta Wicca także Gillian wyszła późnym popołudniem. Oczywiście zaprosiła mnie jeszcze raz i rzuciła przy okazji spojrzenie spod przymrużonych powiek na stertę materiałów do przeczytania na moim stole.

Rozejrzałam się za stołkiem ze schodkami, który był na galerii, ale gdzieś się zapodział. W Bibliotece Bodlejańskiej stale brakowało tego rodzaju rzeczy. Mogłam stracić jakieś piętnaście minut na znalezienie i wniesienie go na górę, żeby sięgnąć po tom. Zawahałam się. W piątek miałam w rękach zaklętą księgę, ale oparłam się silnej pokusie pogrążenia się w świecie magii. Teraz przeleciało mi przez głowę, że nie ma nikogo, kto mógłby mnie na czymś takim przyłapać.

Pomimo tych usprawiedliwień ogarnął mnie niepokój. Dostałam gęsiej skórki. Nie łamałam moich zasad zbyt często. Zawsze dokładnie analizowałam sytuacje, w których czułam się zmuszona sięgnąć po magiczne umiejętności. Byłby to piąty raz w tym roku, łącznie z rzuceniem czaru na zepsutą zmywarkę i położeniem dłoni na manuskrypcie Ashmole 782 . Nie tak znowu źle, jak na koniec września, ale też nie najlepiej z osobistego punktu widzenia.

Głęboko nabrałam powietrza, uniosłam rękę i wyobraziłam sobie, że trzymam w niej potrzebny mi tom.

Studia i szkice wysunęły się na dziesięć centymetrów, przechyliły na krawędzi półki, jakby pociągnęła je w dół niewidzialna ręka, i z miękkim klaśnięciem wpadły w moją dłoń. Znalazłszy się w niej, otworzyły się na stronie, której właśnie potrzebowałam.

Trwało to najwyżej trzy sekundy. Odetchnęłam, żeby pozbyć się choć części poczucia winy. Nagle poczułam między łopatkami dwa lodowate dotknięcia.

Ktoś mnie podglądał. I nie był to człowiek.

Gdy jedna czarownica przygląda się drugiej, dotknięcie jej wzroku wywołuje mrowienie. Ale czarodzieje i czarownice nie są jedynymi istotami, które dzielą świat z ludźmi. Są też demony – twórcze, artystyczne stworzenia, które spacerują po linie między szaleństwem a geniuszem. „Gwiazdy rocka i seryjni mordercy”, oto jak te dziwne, wprawiające w zakłopotanie istoty nazywała moja ciotka. No i są także wiekowe i urokliwe wampiry, które żywią się krwią i są w stanie kompletnie oczarować swą ofiarę, jeśli wcześniej jej nie zabiją.

Gdy spogląda na mnie demon, czuję lekkie irytujące dotknięcie pocałunku.

Ale gdy wpatruje się we mnie wampir, dotyk jego wzroku jest chłodny, skupiony i groźny.

Przebiegłam w myśli czytelników z czytelni księcia Humfreya. Był wśród nich wampir, cherubinkowaty mnich, który z miłosnym oddaniem ślęczał nad średniowiecznymi mszałami i modlitewnikami. Ale wampiry nieczęsto spotyka się w bibliotekach posiadających rzadkie zbiory. Od czasu do czasu któryś z nich, ulegając próżności i nostalgii, przychodził tu, żeby zagłębić się w przeszłości. Jednak nie zdarzało się to często.

Bardziej typowymi bywalcami bibliotek były czarownice i demony. Gillian Chamberlain wpadła tu dziś, żeby badać przez lupę swoje papirusy. Dwa demony siedziały z pewnością w sali z książkami o muzyce. Podniosły na mnie zamglone oczy, gdy szłam koło nich na herbatę do kawiarni Blackwella. Jeden z nich poprosił, żebym mu przyniosła kawę z mlekiem, co było pewną wskazówką, jak głęboko pogrążył się w szaleństwie, które właśnie nim zawładnęło.

A w tej chwili patrzył na mnie wampir.

Natknęłam się już kiedyś na kilka wampirów, ponieważ uprawiam dziedzinę, która umożliwia mi kontakty z naukowcami, a mnóstwo wampirów zaludnia pracownie naukowe całego świata. Nauka nagradza długie badania i cierpliwość. A stworzenia te prowadzą życie, które dużo łatwiej da się mierzyć wiekami raczej niż dekadami. Przyzwyczajone do pracy w samotności, nie wyróżniają się zanadto spośród naukowców. Rozpoznają je jedynie najbliżsi współpracownicy.

W naszej epoce wampiry zwracają się w stronę akceleratorów cząstek, laboratoriów zajmujących się rozszyfrowywaniem genomów czy ku biologii molekularnej. Niegdyś skłaniały się ku alchemii, anatomii i elektryczności. Jeśli gdzieś istnieje szansa na głośny sukces, w grę wchodzi krew, albo istnieją możliwości zgłębiania tajemnic wszechświata, tam z pewnością można spotkać wampira.

Ścisnęłam w ręku podstępnie zdobyty tom Studiów i szkiców i odwróciłam się, żeby spojrzeć na świadka mojego występku. Stał w cieniu po drugiej stronie sali, koło podręcznych książek paleograficznych, opierając się o jedną z wdzięcznych drewnianych kolumn podtrzymujących galerię. W jego ręku kołysała się otwarta książka Janet Roberts Przewodnik po odmianach angielskiego pisma używanych w rękopisach do 1500 roku .