Philip Roth - Spisek przeciwko Ameryce

Wrzesień ~- grudzień 1941. Jedenastego września Lindbergh wygłasza radiowe przemówienie Kim są agitatorzy wojenni? , adresowane do uczestników wiecu Najpierw Ameryka w Des Moines; ośmiotysięczna publiczność wiwatuje, słysząc z ust Lindbergha, że „rasa żydowska” jest jednym z najpotężniejszych i najskuteczniejszych czynników pchających Amerykę do wojny „z przyczyn, które nie są amerykańskie”. Mówca podkreśla, iż „nie możemy ich winić za dbałość o to, co uważają za własne interesy, lecz musimy zarazem pilnować swoich. Nie możemy pozwolić, aby naturalne emocje i uprzedzenia innych nacji przywiodły nasz kraj do zguby”. Przemówienie z Des Moines krytykują nazajutrz zarówno demokraci, jak i republikanie, ale republikański senator z Dakoty Północnej, Gerald P. Nye, gorliwy adwokat ruchu Najpierw Ameryka, staje w obronie Lindbergha, ponawiając zarzuty przeciwko Żydom – i nie jest to głos odosobniony. Dziesiątego grudnia Lindbergh ma przemawiać na wiecu Najpierw Ameryka w Bostonie, lecz odwołuje wystąpienie po ataku Japończyków na Pearl Harbor i wypowiedzeniu przez USA wojny Japonii, Niemcom i Włochom. Przywódcy Komitetu Najpierw Ameryka zawieszają działalność ruchu; następuje rozwiązanie organizacji.

Styczeń - grudzień 1942. Lindbergh jedzie do Waszyngtonu, by ubiegać się o przywrócenie do Korpusu Sił Powietrznych, jednak wobec ostrego sprzeciwu członków gabinetu i znacznej części prasy, prezydent Roosevelt odrzuca jego prośbę. Na nic zdają się też liczne starania o posadę w przemyśle lotniczym, mimo iż na przełomie lat 20. i 30. Lindbergh utrzymywał lukratywne związki z Transcontinental Air Transport („Linią Lindbergha”) i sprawował równie intratną funkcję konsultanta w Pan American Airways. Dopiero wiosną, za przyzwoleniem rządu, podejmuje pracę konsultanta przy doskonaleniu konstrukcji bombowca Forda w zakładach Willow Run pod Detroit – w związku z czym przenosi się z rodziną na przedmieścia Detroit. (Gdy wrześniowym popołudniem prezydent Roosevelt odwiedza Willow Run w ramach inspekcji przemysłu wojennego, Lindbergh jest celowo nieobecny w pracy). Uczestniczy w eksperymentach laboratorium aeromedycznego Kliniki Mayo, mających na celu zmniejszenie fizycznego zagrożenia pilotów latających na dużych wysokościach; w późniejszym okresie bierze udział jako pilot oblatywacz w eksperymentalnych lotach na dużych wysokościach z aparatem tlenowym.

Grudzień 1942 – lipiec 1943. Aktywnie uczestniczy w szkoleniu pilotów do obsługi przeznaczonego dla Korpusu Marynarki i Piechoty Morskiej myśliwca „Korsarz”, przy którego konstrukcji pracował w zakładach United Aircraft w Connecticut.

Sierpień 1943. Annę Morrow Lindbergh, wówczas już matka czworga dzieci, publikuje nowelę o niebezpiecznej przygodzie lotniczej pt. The Steep Ascent - jest to jej pierwsza porażka literacka, spowodowana wrogością recenzentów i czytelników wobec przedwojennej polityki małżeństwa Lindberghów.

Styczeń – wrzesień 1944. Po serii lotów próbnych na Florydzie, z wykorzystaniem różnych samolotów bojowych, w tym nowego bombowca Boeinga B-29, Lindbergh otrzymuje pozwolenie rządu na wyjazd w rejon południowego Pacyfiku celem obserwacji myśliwców „Korsarz” w akcji; podejmuje tam loty myśliwcami i bombowcami na cele japońskie z bazy w Nowej Gwinei, początkowo jako obserwator, lecz już wkrótce, z wielkim powodzeniem, jako entuzjastyczny uczestnik akcji. Po odbyciu pięćdziesięciu misji powietrznych – i strąceniu japońskiego myśliwca – powraca do Ameryki we wrześniu, by podjąć pracę w United Aircraft przy programie doskonalenia samolotów myśliwskich, i przenosi się z rodziną z Michigan do Westport w stanie Connecticut.

FIORELLO H. LA GUARDIA (1882-1947)

Listopad 1922. La Guardia, który tuż przed pierwszą wojną światową i po jej zakończeniu reprezentował w Kongresie Lower East Side Manhattanu, powraca do Kongresu na pięć kolejnych kadencji jako republikański przedstawiciel włoskiego i żydowskiego elektoratu dzielnicy East Harlem. Przewodniczy opozycji Izby Reprezentantów wobec podatków od sprzedaży wprowadzonych przez prezydenta Hoovera, którego krytykuje za nieudolność w przeciwdziałaniu uciążliwościom Wielkiego Kryzysu; sprzeciwia się także prohibicji.

Listopad 1924. W wyborach prezydenckich gorąco popiera kandydata Partii Postępu, Roberta M. La Follette’a, przeciwko zwycięskiemu kandydatowi republikanów, prezydentowi Coolidge’owi.

Styczeń 1931. Gubernator Nowego Jorku Franklin D. Roosevelt zwołuje konferencję gubernatorów poświęconą problemom bezrobocia w warunkach Wielkiego Kryzysu; La Guardia chwali go za podjęcie kroków w kierunku objęcia pracy i bezrobocia działaniami legislacyjnymi, których on sam bezskutecznie domagał się od prezydenta Hoovera.

2932. Jako odszczepieniec republikanów – i kongresmen z ramienia pokonanej mniejszości – wyznaczony zostaje przez prezydenta elekta Roosevelta do przedstawienia schematu legislacyjnego Nowego Ładu na nierówno podzielonym 72. Kongresie, po walnym zwycięstwie demokratów w wyborach 1932.

Listopad 1933. Kandydując jako przeciwnik Tammany’ego, wybrany zostaje na republikańsko-unijnego (później popartego dodatkowo przez Amerykańską Partię Pracy) burmistrza Nowego Jorku na pierwszą z trzech kolejnych kadencji; od początku aktywnie walczy o uzdrowienie ekonomiczne dotkniętego Wielkim Kryzysem Nowego Jorku, uruchamiając projekty prac publicznych i rozbudowując sektor usługowy. Piętnuje faszyzm i amerykańskich nazistów; gdy naziści przyczepiają mu etykietkę „żydowskiego burmistrza Nowego Jorku”, ripostuje: „Nigdy nie sądziłem, że mam w żyłach dość krwi żydowskiej, aby móc się tym poszczycić”.

Wrzesień 1938. Po podziale Czechosłowacji przez Hitlera La Guardia atakuje republikańskich izolacjonistów, biorąc stronę FDR w nasilającym się sporze o amerykańską interwencję.

Wrzesień 1940. Mimo pogłosek, że Wendell Willkie widzi w nim kandydata na wiceprezydenta we wspólnej kampanii wyborczej, La Guardia ponownie – tak jak w roku 1924 – odcina się od republikanów i wraz z senatorem George’em Norrisem zakłada ruch Niezależni za Rooseveltem, agitując otwarcie na rzecz trzeciej kadencji FDR.

Sierpień – listopad 1940. Wobec perspektywy wojny, Roosevelt typuje La Guardię na sekretarza wojny, lecz ostatecznie mianuje na to stanowisko republikanina Henry’ego Stimsona, La Guardii powierzając funkcję przewodniczącego amerykańskiej strony Amerykańsko-Kanadyjskiej Komisji Obrony.

Kwiecień 1941. La Guardia przyjmuje bezpłatną funkcję prezydenckiego szefa obrony cywilnej, nie rezygnując z urzędu burmistrza Nowego Jorku.

Luty – kwiecień 1943. La Guardia nalega na Roosevelta, by przywrócił go do czynnej służby wojskowej na stanowisku generała brygady, jednak Roosevelt, który nie zaproponował mu posady w rządzie i nie widzi w nim kandydata na wiceprezydenta, odmawia, przekonany przez zaufanych współpracowników, że La Guardia jest zbyt prowokacyjny; rozczarowany burmistrz wraca do „munduru zamiatacza ulic”.

Sierpień 1943. Wojenne zamieszki rasowe, które wcześniej rozpętały się w Beaumont, Mobile, Los Angeles i Detroit – gdzie 21 czerwca odnotowano trzydzieści cztery ofiary śmiertelne – wybuchają w nowojorskim Harlemie. Po blisko trzech dniach wandalizmu, grabieży i rozlewu krwi La Guardia uzyskuje pochwałę czarnych przywódców za zdecydowaną i humanitarną postawę władz podczas zamieszek, których bilans to sześciu zabitych, stu osiemdziesięciu pięciu rannych oraz straty materialne szacowane na pięć milionów dolarów.