Philip Roth - Spisek przeciwko Ameryce

I tak Seldon zamieszkał z nami. Gdy wszyscy trzej wrócili bezpiecznie do Newark z Kentucky, Sandy przeniósł się na oszkloną werandę, a Seldon zajął miejsce Alvina i ciotki Evelyn, czyli łóżko obok mojego, wielokrotnie wstrząsane szatańskimi niegodziwościami Lindberghowskiej Ameryki. Tym razem nie było kikuta, którym mógłbym się zaopiekować. Kikutem był sam Seldon, dla którego przez dziesięć miesięcy – do czasu, aż wzięła go do siebie zamężna siostra matki z Brooklynu – ja stanowiłem protezę.

Do Czytelnika Spisek przeciwko Ameryce to fikcja literacka. Niniejsze postscriptum adresowane jest do czytelników zainteresowanych tropieniem granicy między faktem historycznym a fantazją historyczną. Poniższy opis faktów zaczerpnąłem z następujących źródeł: John Thomas Anderson, Senator Burton K. Wheeler and United States Foreign Relations (praca dyplomowa złożona w Uniwersytecie Wirginii), 1982; Neil Baldwin, Henry Ford and the Jews: The Mass Production of Hate, 20Ol; A. Scott Berg, Lindbergh, 1998; Biography Research Center, „Newark Evening News” i „Newark Star-Ledger”; Allen Bodner, When Boxing Was a Jewish Sport, 1997; William Bridge-water and Seymour Kurtz, red., The Columbia Encydopedia, 1963; James MacGregor Burns, Rooseuelt: The Soldier of Freedom, 1970, i Roosevelt: The Lion and the Fox, 1984; Wayne S. Cole, America First: The Battle Against Intewention, 1940-41, 1953; Sander A. Diamond, The Nazi Movement in the United States, 1924-1941, 1974; John Drexel, red., The Fads on File Encydopedia of the Twentieth Century, 1991; Henry Ford, The International Jew: The World’s Foremost Problem, tom 3, Jewish Influences in American Life, 1920-1922; Neal Gabler, Winchell: Gossip, Power, and the Culture of Celebrity, 1994; Gale Group Publishing, Contemporary Authors, tom 182, 2000; John A. Garraty i Mark C. Carnes, red., American National Biography, 1999; Susan Hertog, Annę Morrow Lindbergh: Her Life, 1999; Richard Hofstadter i Beatrice K. Hofstadter, red., Great Issues in American History: From Reconstruction to the Present Day, 1864-1981, tom 3, 1982; Joseph G. E. Hopkins, red., Dictionary of American Biography, suplementy 3-9, 1974-1994; Joseph K. Howard, The Decline and Fali of Burton K. Wheeler, „Harper’s Magazine”, marzec 1947; Harold L. Ickes, The Secret Diary of Harold L. Ickes, 1939-1941, 1974; Thomas Kessner, Fiorello H. La Guardia and the Making of Modern New York, niemieckie pod dowództwem Hitlera wkraczają do Czechosłowacji w październiku i po pięciu miesiącach opanowują cały kraj, gwarantując Słowacji niepodległość jako popieranej przez Niemcy republice faszystowskiej. W listopadzie Roosevelt nakazuje znacznie zwiększyć produkcję samolotów bojowych.

Kwiecień 1939. Roosevelt zwraca się do Hitlera i Mussoliniego o zgodę na zaniechanie przez najbliższych dziesięć lat ataków na słabsze kraje europejskie; Hitler odpowiada na to wystąpieniem w Reichstagu, szydząc z Roosevelta i wychwalając niemiecką potęgę militarną.

Sierpień – wrzesień 1939. Roosevelt wysyła telegram do Hitlera z prośbą o rozwiązanie sporu terytorialnego z Polską na drodze negocjacji; Hitler odpowiada I września inwazją na Polskę. Anglia i Francja wypowiadają wojnę Hitlerowi, rozpoczyna się druga wojna światowa.

Wrzesień 1939. W związku z wojną w Europie, Roosevelt zabiega o zmianę Ustawy o Neutralności, tak aby Anglia i Francja mogły otrzymywać broń od Stanów Zjednoczonych. Po inwazji Hitlera na Danię, Norwegię, Belgię, Holandię, Luksemburg i Francję w pierwszej połowie roku 1940, Roosevelt zwiększa znacznie amerykańską produkcję broni.

Maj 1940. Powołanie Rady Obrony Narodowej, a następnie Biura do spraw Zarządzania Produkcją, w ramach przygotowywania sektora przemysłowego i sił zbrojnych do ewentualnej wojny.

Wrzesień 1940. Japonia, która toczy wojnę z Chinami, po inwazji na francuskie Indochiny (dokonawszy w roku 1910 aneksji Korei, a w 1931 okupacji Mandżurii) podpisuje w Berlinie trójstronny sojusz z Włochami i Niemcami. Ulegając naciskom Roosevelta, Kongres uchwala pierwszy w historii USA pobór do wojska w warunkach pokojowych, obejmujący wszystkich mężczyzn w wieku od dwudziestego pierwszego do trzydziestego piątego roku życia: obowiązuje ich rejestracja i uzyskanie przydziału do służby w siłach zbrojnych liczących 800 tysięcy żołnierzy.

Listopad 1940. Szkalowany przez skrajnie prawicowych republikanów jako „podżegacz wojenny”, Roosevelt toczy kampanię wyborczą jako nieprzejednany wróg Hitlera i faszyzmu, gotów zarazem uczynić wszystko, by uchronić Amerykę przed udziałem w europejskiej wojnie – i wygrywa bezprecedensową walkę o trzecią kadencję, stosunkiem głosów elektorskich 449 do 82, pokonując republikańskiego kandydata Wendella L. Will-kiego w wyborach, skupiających się głównie wokół kwestii obrony narodowej i stanowiska USA wobec wojny. Willkie uzyskuje większość jedynie w Maine, Vermoncie i na izolacjonistycznym Środkowym Zachodzie.

Styczeń - marzec 1941. Zaprzysiężenie prezydenta 20 stycznia. W marcu Kongres uchwala jego Ustawę o Pożyczce i Wynajmie (Lend-Lease Act), uprawniającą prezydenta do „sprzedaży, przekazania, wypożyczenia lub wynajmu” broni, żywności i usług tym krajom, których obronę uzna on za szczególnie istotną dla bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych.

Kwiecień – czerwiec 1941. Po inwazji armii niemieckiej na Jugosławię, a potem na Grecję, Hitler zrywa dwustronny pakt o nieagresji i przypuszcza atak na Związek Radziecki. W kwietniu Stany Zjednoczone obejmują protektorat nad Grenlandią; w czerwcu Roosevelt podpisuje rozkaz lądowania wojsk amerykańskich na Islandii i rozszerza ustawę Lend-Lease na Związek Radziecki.

Sierpień 1941. Spotkanie na morzu: Roosevelt i Churchill formułują Kartę Atlantycką „wspólnych zasad”, obejmującą ośmiopunktową deklarację celów pokojowych.

Wrzesień 1941. Roosevelt ogłasza, że marynarka Stanów Zjednoczonych otrzymała rozkaz zniszczenia każdej niemieckiej lub włoskiej łodzi podwodnej, która wpłynęłaby w obszar wód amerykańskich; jednocześnie apeluje do Japonii o rozpoczęcie ewakuacji wojsk z Chin i Indochin, na co minister wojny, generał Tojo, odpowiada odmownie.

Październik 1941. Roosevelt zwraca się do Kongresu o wprowadzenie poprawki do Ustawy o Neutralności, zezwalającej na zbrojenie amerykańskich statków handlowych i użycie ich w strefach wojennych.

Listopad 1941. Japończycy potajemnie gromadzą wielkie siły na Pacyfiku, utrzymując jednocześnie pozory kontynuowania negocjacji z USA w kwestiach wojskowych i gospodarczych, na dowód czego przysyłają do Stanów Zjednoczonych posłów na „rozmowy pokojowe”.

Grudzień 1941. Japonia atakuje znienacka terytoria USA na Pacyfiku i dalekowschodnie posiadłości Wielkiej Brytanii; po nadzwyczajnym wystąpieniu prezydenta Kongres następnego dnia jednogłośnie wypowiada wojnę Japonii. 11 grudnia Niemcy i Włochy wypowiadają wojnę Stanom Zjednoczonym; Kongres odpowiada na to wypowiedzeniem wojny Niemcom i Włochom. (Liczba ofiar i poszkodowanych w japońskim ataku na Pearl Harbor: zginęło 2403 amerykańskich marynarzy, żołnierzy wojsk lądowych, żołnierzy piechoty morskiej i cywili; 1178 rannych).

1942. Prezydenta pochłania głównie kierowanie wysiłkiem wojennym. W swoim dorocznym orędziu do Kongresu Roosevelt podkreśla konieczność wzmożenia produkcji na cele wojenne i deklaruje: „nasz cel jest jasny – starcie w proch militaryzmu narzuconego zniewolonym narodom przez wojowniczych awanturników”. Proponuje rekordowy budżet w wysokości 58 miliardów 927 milionów dolarów na pokrycie wydatków wojennych. Wraz z Churchillem ogłasza powołanie wspólnego dowództwa wojskowego w Azji Południowo-Wschodniej. Rezultatem czerwcowej konferencji Roosevelt-Churchill na temat strategii jest listopadowa inwazja wojsk alianckich pod wodzą generała Dwighta D. Eisenhowera na francuską Afrykę Północną (siedem miesięcy później armia niemiecka zostaje wyparta z Afryki). Roosevelt zapewnia Francję, Portugalię i Hiszpanię, że alianci nie mają zakusów na ich terytoria. Również w czerwcu zwraca się do Kongresu o potwierdzenie stanu wojny między USA a faszystowskimi reżimami Rumunii, Bułgarii i Węgier – sojusznikami państw Osi. W lipcu wyznacza komisję do osądzenia ośmiu hitlerowskich sabotażystów aresztowanych przez agentów FBI po wyjściu na amerykański brzeg z wrogiej łodzi podwodnej: po tajnym procesie dwaj z nich trafiają do więzienia, a sześciu skazanych na karę śmierci zostaje straconych w Waszyngtonie. We wrześniu emisariusz prezydenta, Wendell Willkie, zostaje przyjęty w Moskwie przez Stalina i domaga się otwarcia drugiego frontu wojennego w Europie Zachodniej. W październiku prezydent odbywa potajemną dwutygodniową inspekcję fabryk produkujących na potrzeby wojenne i obwieszcza, że plan jest sprawnie realizowany. Apeluje do Kongresu o rozszerzenie obowiązku służby wojskowej na osiemnasto – i dziewiętnastolatków.