Jana Frey - Chłód Od Raju

– Nie, Hannah, to niedobry pomysł – wtrąciła się uprzejmie.

– Chciałabym go jednak… – zaczęłam ostrożnie.

– Hannah, słyszałaś przecież, co powiedziała Roswitha – natychmiast przerwał mi zniecierpliwiony ojciec. – Nie chcemy.

– Ale dlaczego?

– Jeszcze tego nie rozumiesz. – Roswitha położyła Benjamina do łóżeczka.

– To wyjaśnij mi – poprosiłam stanowczo. – W końcu Rebekka jest moją jedyną przyjaciółką.

– Niedługo będzie z nią znowu wszystko w porządku – obiecała mi Roswitha i musiałam się tym zadowolić. Nie wiedziałam wtedy jeszcze, że upłynie wiele czasu, zanim ją znowu zobaczę.

Tej jesieni skończyłam czternaście lat i jak zwykle nie obchodziliśmy moich urodzin. Nie świętowaliśmy zresztą niczyich urodzin, tak samo ignorowaliśmy Boże Narodzenie i Wielkanoc.

– To pogańskie zwyczaje – wyjaśniła mi kiedyś, przed wielu laty, Roswitha, wykrzywiając z obrzydzeniem twarz.

Jeden, jedyny raz, przez cały ten okres, kiedy chodziłam do szkoły podstawowej, dostałam zaproszenie na urodziny od koleżanki z klasy. Przyszła do nas niedawno i dlatego jeszcze nic nie wiedziała o religijnych obyczajach mojej rodziny. Roswitha chwyciła zaproszenie, kiedy podekscytowana, dumnie przyniosłam je do domu, i na moich oczach wrzuciła do kubła na śmieci.

– Chcę tam pójść… – lamentowałam wtedy. Roswitha pokręciła jednak głową. – Wiesz przecież, że nie możesz bawić się z tymi dziećmi – mówiąc to, wzięła mnie w ramiona, próbując pocieszyć.

– Ale to moje pierwsze zaproszenie – wyszeptałam.

– Hannah, zapomniałaś, o czym opowiadał brat Jochen na ostatnim zgromadzeniu? – Zapytała szczerze zatroskana. Pokąsałam głową, przypominając sobie z trwogą o ostrzeżeniu brata Jochena, dotyczącego marnowania czasu w towarzystwie ludzi z zewnątrz.

– Wiesz, co może się stać, kiedy się zaprzyjaźnisz akurat z tymi spośród twoich rówieśników? – skinęłam głową. – Jehowa mógłby mnie odepchnąć od sie – - wyszeptałam. Roswitha przytaknęła. – No właśnie, moja mała. – A Jehowa widzi wszystko, co robisz, a nawet może wejrzeć w twoje myśli. Czyż to nie cudowne? Tak, on jest zawsze przy tobie i strzeże cię.

Uśmiechnęła się do mnie. – I chroni cię przed podszeptami szatana i jego demonów.

Trzęsłam się cała i znowu zaczęłam myśleć o potworze pod moim łóżkiem. W końcu to Roswitha go pokonała.

– Dzieci w twojej klasie, które teraz jeszcze tak swawolnie się bawią, zostaną już niebawem przez Boga zgładzone – przypomniała mi z całą powagą.

– A przecież nie chcesz z nimi umierać, prawda?

No, oczywiście, że nie chciałam. I dlatego wymazałam ze swojej pamięci dzień, w którym dostałam swoje pierwsze urodzinowe zaproszenie i cieszyłam się, że z niego nie skorzystałam.

Jednakże to wszystko działo się wiele lat temu. Teraz była czternasta rocznica moich urodzin i poczułam się w tym dniu jakoś dziwnie nieswojo. Zaczęło się od tego, że Roswitha, ojciec i brat Jochen po spotkaniu wzięli mnie na stronę, żeby ze mną porozmawiać.

– Zrobiłam coś nie tak? – zapytałam wystraszona, ponieważ czasami zdarzało się, że brat Jochen z racji pełnionej funkcji zabierał głos w sprawach dotyczących dzieci i młodzieży z naszego zboru, sprawiających zmartwienia czy kłopoty.

Ojciec pokręcił głową, a Roswitha położyła uspokajająco rękę na moim ramieniu.

– Nie, Hannah, nic nie przeskrobałaś – dodał także brat Jochen, uśmiechając się do mnie. – Ale mamy poważny powód, żeby wspólnie porozmawiać.

Patrzyłam w milczeniu.

– Siostra Roswitha doniosła mi, że w twoim życiu nastąpiła istotna zmiana.

Uniosłam głowę zmieszana.

– Hannah, twoje ciało dojrzewa, prawda? – kontynuował. Zrobiłam się czerwona jak burak.

– Nie musisz czuć z tego powodu zażenowania. – Wtrąciła Roswitha.

– Powiększył ci się biust i dostajesz okres – ciągnął brat Jochen, uśmiechając się. Zmuszona do słuchania tego wszystkiego dostałam nudności i zawrotów głowy.

– Roswitha opowiadała mi, że masz w związku z tym jakieś pytania, tak…?

Miałam ich tysiące, ale milcząc, zaprzeczyłam ruchem głowy. Nie chciałam rozmawiać z bratem Jochenem ani o moim zaokrąglającym się biuście, ani o tym uciążliwym krwawieniu, którego przyczyny w dalszym ciągu nie rozumiałam. Byłam przerażona z powodu rozmów Roswithy na ten temat z bratem Jochenem, to mnie krępowało i nie chciałam, żeby starszy zboru cokolwiek wiedział o zmianach zachodzących w moim ciele.

– Możesz ze mną porozmawiać o wszystkim – powiedział spokojnie brat Jochen.

– Nie chciałabym jednak o tym mówić – wyszeptałam zakłopotana.

Zapanowało długie, straszliwe milczenie, trwające, jak mi się wydawało, całą wieczność. W tej ciszy usłyszałam bicie własnego serca i poczułam na sobie ich badawcze spojrzenia. Wydawało mi się przez chwilę, która trwała nieznośnie długo, że siedzę przed nimi zupełnie naga. Zażenowana, kręciłam się niespokojnie na krześle.

– Jeśli rzeczywiście nie masz pytań, to nie chcemy cię dzisiaj dłużej męczyć – powiedział nareszcie brat Jochen, wstając z miejsca. Odetchnęłam z ulgą i podnosząc się z krzesła, chciałam jak najszybciej stamtąd uciec.

– Jeszcze chwileczkę, Hannah. – Zatrzymałam się niechętnie na słowa brata Jochena. – Tutaj jest dla ciebie książeczka – mówiąc to, wetknął mi ją do ręki. – Możesz w niej przeczytać o tym, co się dzieje z twoim ciałem, kiedy z dziewczyny stajesz się kobietą. Odpowie ci na wszystkie twoje pytania. Została napisana zgodnie z nauką Jehowy, pomoże ci i uchroni przed innymi, a może także przed samą sobą…

– Dziękuję – wybełkotałam, wymykając się w końcu, nie zrozumiawszy ani jednego słowa.

W domu bez wahania schowałam podarunek brata Jochena pod materac swojego łóżka, postanawiając, że nigdy go stamtąd nie wyciągnę.

W szkole jeszcze bardziej trzymałam się z daleka od koleżanek i kolegów. Kilka dziewczyn z mojej klasy zaczęło się ostatnimi czasy malować. Przyglądałam im się coraz baczniej podczas lekcji, z przerażeniem, ale jednocześnie z odrobiną zadowolenia, wyobrażając sobie jak ich pięknie umalowane buźki krwawią i robią się brzydkie w dniu, kiedy następuje koniec świata, kiedy na Ziemi zjawia się Jezus, żeby zgładzić wszystkich niewiernych.

Dziewczyny w każdym razie w ogóle nie wyglądały na wystraszone, a wręcz przeciwnie. Robiły makijaż nie tylko rano, ale także na przerwach w szkolnej toalecie. Malowały się i plotkowały o sobie, o rówieśnikach. Chichocząc, tkwiły z głowami w czasopismach dla młodzieży, o których brat Jochen powiadał, że prowadzą wprost do szatana i jego demonów.

Przerażona starałam się omijać moje koleżanki z klasy, obawiając się, że któregoś dnia mogą mnie wciągnąć w ich nieczyste, niemoralne sprawki.

W dniu poprzedzającym moje czternaste urodziny do naszej klasy przyszła nowa uczennica.

– To jest Marie – przedstawiła ją pani Herzog, nie mając przy tym szczególnie entuzjastycznej miny. Pani Herzog była drobną, starszą, zmęczoną długoletnią pracą nauczycielką, a nasza klasa liczyła już i tak bardzo wielu uczniów. Było nas wtedy trzydzieścioro sześcioro, a Marie powiększyła to grono do trzydziestu siedmiu.

– Gdzie jest wolne miejsce? – westchnęła, przez dłuższą chwilę nie mogąc się zorientować.

– Tylko obok Hannah – zawołała Sabrina, wzruszając ramionami.

– Usiądź więc koło Hannah – poleciła nieznajomej pani Herzog, podprowadzając ją w moim kierunku.