Jana Frey - Chłód Od Raju

– Przepraszam, czy zastałam Marie? – zapytałam wycieńczona, kiedy na drugim końcu linii wreszcie ktoś podniósł słuchawkę. Jednak Marie nie zastałam, była w kinie. Wówczas z bijącym sercem wybrałam ponownie informację telefoniczną, prosząc o numer Paula.

– Przepraszam bardzo, że przeszkadzam o tej porze, ale muszę rozmawiać z Paulem… – wyszeptałam szybko do słuchawki.

– Paula niestety nie ma w domu – odpowiedziała kobieta, która odebrała telefon. To była matka Paula. – Poszli z bratem gdzieś do miasta. Czy to coś ważnego?

– Tak… – wydusiłam z siebie i cicho westchnęłam.

– Może mógłby oddzwonię. Z pewnością zaraz będzie w domu. Już prawie dochodzi dziesiąta…

– Nie… – westchnęłam przerażona. – Nie jestem w domu, tylko…

Uniosłam głowę, próbując się zorientować, gdzie się właściwie znajduję. Nie miałam pojęcia – pokonałam wte i wewte tyle ulic.

– … jestem na północnej obwodnicy – po chwili odezwałam się zmieszana do ciężkiej słuchawki w budce telefonicznej. – Na północnej obwodnicy? – powtórzyła zdziwiona matka Paula. – Co ty tam robisz o tej porze?

– Nie wiem – szepnęłam smutna.

– Jak się nazywasz? – zapytała i usłyszałam, jak jej głos nabrał nagle zatroskanego tonu. Wtedy szybko odłożyłam słuchawkę.

Pode mną pędziły samochody.

Samochody. Samochody. Samochody. Obłędny hałas. Hałas i światła, i prędkość. Zak, samochód. Zak, znowu samochód. Zak – zak – zak.

Wszystko wirowało mi przed oczami, a moja twarz była mokra od deszczu. Deszczu i łez, wiatru i ciemności. Hałas i samochody. Autobus. Ciężarówka. I samochody, samochody, samochody.

Wtedy nie byłam już na obwodnicy północnej. Znajdowałam się w dużo lepszym miejscu, wprost cudownym. Stałam na wiadukcie górującym nad nią. Jak to się stało, że do tej pory nic nie wiedziałam o tym, że tutaj wznosi się szary, betonowy wiadukt? Zbudowany u góry, nad trasą szybkiego ruchu, na dzikim, wietrznym, mokrym od deszczu miejscu widokowym.

Gapiłam się w dół na hałaśliwą obwodnicę, czując się dziwnie lekko i bez obciążeń. Oparłam ręce na balustradzie, a na nich głowę. Pode mną śmigały samochody, a nad głową dmuchał zimny, nocny wiatr. Łzy płynęły mi z oczu, padając głęboko, głęboko w dół, gdzieś w nieznane. Nie myślałam o niczym, tylko przypominałam sobie sen o świadomej śmierci na obwodnicy.

Nagle ktoś mnie objął, ciepłe ramię przytuliło moje zziębnięte ciało. Odwróciłam się raptownie, to był Paul.

– Hannah – dyszał ciężko i zataczał się z wysiłku. Stałam sztywno, cała zmieszana. Skąd on się tu wziął? Jak to się stało? Jak mnie znalazł?

– Paul… – wyszeptałam, przytulając do niego.

– Chciałaś… skoczyć w dół, Hannah? – zapytał, ściskając tak mocno, że aż mnie zabolało.

– Nie… Tak… Nie wiem – wyszeptałam w końcu.

– Chodź – powiedział, a potem, milcząc, opuściliśmy wiadukt, na którym hulał silny wiatr. Szliśmy przed siebie bez słowa.

– Tutaj zginęła moja Mama – szepnęłam, kiedy zostawiliśmy już za sobą obwodnicę. Paul głaskał moją zimną, wilgotną twarz. – Nie wiem nawet, gdzie jest jej grób – zrozpaczona powiedziałam cicho po jakimś czasie. – Odnajdziemy go, obiecuję. – Potem znowu zamilkliśmy. – Zapanowali nad moim całym życiem – odezwałam się szeptem, gdy wchodziliśmy do domu, w którym mieszkał.

– Wiem – odparł.

– Ale kocham ich mimo wszystko, ojca, macochę i młodszych braci i boję się zostać bez nich…

Nagle otworzyły się drzwi do mieszkania.

– Znalazłem ją, mamo – powiedział do wyjątkowo krzepkiej kobiety, wyglądającej na bardzo zatroskaną, a w jego głosie dało się słyszeć ulgę.

– Dzięki Bogu! – westchnęła kobieta, zamykając za nami drzwi. – Chcecie coś ciepłego do picia? – kontynuowała, głaszcząc mnie przez chwilę po mokrych włosach.

Pokręciłam głową. – Nie, chciałabym tylko położyć się spać – poprosiłam cicho. – Jestem taka zmęczona i zmarznięta.

Matka Paula przytaknęła i pościeliła mi łóżko dla gości, zadbała o suche rzeczy i termofor.

– Muszę zadzwonić do twoich rodziców – powiedziała w końcu niepewnie.

– Proszę, nie! – krzyknęłam wystraszona. – Natychmiast przyjechaliby po mnie…

Widziałam, jak Paul po cichu perswadował coś matce i jak w pewnej chwili przytaknęła ku mojej radości. Skinęła głową i zamknęła drzwi od pokoju, zostawiając nas samych.

– Chcesz jeszcze porozmawiać, jubilatko? – zapytał, siadając na krawędzi łóżka. Jednym palcem głaskał bardzo delikatnie moje czoło.

Zaprzeczyłam ruchem głowy.

– Chcesz pewnie przez jakiś czas zostać sama?

Ponownie pokręciłam głową, przez którą w ułamku sekundy przebiegła myśl o wielu sennych marzeniach, w których Paul i ja, tak jak teraz byliśmy tylko we dwoje.

– Mam się położyć przy tobie? – Wyszeptał mi nagle do ucha.

Otworzyłam oczy i długo patrzyliśmy na siebie. W końcu przytaknęłam, a on wśliznął się, tak jak siedział, pod kołdrę.

– Wciąż jesteś jeszcze cały mokry – stwierdziłam, będąc naraz jednocześnie całkowicie wypoczęta i strasznie wykończona.

– Nie przyszedłem tu, żeby się przebrać – wyszeptał mi usprawiedliwiająco do ucha.

– Możesz się spokojnie przebrać – dodałam odważnie.

– Jesteś tego pewna?

– Tak.

– OK.

I ostrożnie zdjął z siebie wilgotne od deszczu rzeczy, mocno przytulił się do mnie pod ciepłą kołdrą. W którejś chwili poczułam jego gołe, rozgrzane nogi, a zaraz potem delikatne, ciepłe, muskularne ramię na swoim drżącym ciele. Leżeliśmy jak dwie pasujące do siebie łyżki w ciasnym pudełeczku, oboje w koszulkach z krótkimi rękawami i majtkach, podnieceni i ciężko oddychający. Paul głaskał moje ramiona i brzuch, a ja dotykałam go dłonią i gładziłam po plecach. Paul całował mnie po szyi, a ja jeździłam mu ręką po jego miękkich włosach. W pewnej chwili, wahając się, odwróciłam się i zaczęłam całować jego zamknięte powieki. Paul leżał zupełnie spokojnie, wtedy delikatnie całowałam go po czole, brwiach, uszach i szyi, a także w usta.

– Kocham cię, moja jubilatko! – powiedział w końcu i wziął mnie w ramiona prawie tak mocno jak wcześniej na wiadukcie. Ale tym razem nic mnie nie zabolało, poczułam się cudownie i też objęłam go rękami, a potem zasnęliśmy.

Tak skończyły się moje szesnaste urodziny.

Następnego ranka wyszliśmy wcześnie z domu. Zamiast swoich wilgotnych od deszczu rzeczy z wczoraj, miałam na sobie koszulę Paula i dżinsy jego siostry Katrin.

– Dlaczego jesteś dzisiaj tak małomówna? – zapytał zatroskany.

– Okropnie się boję, Paul – wyszeptałam, a strach, który mnie w środku paraliżował, był tak silny, że nie pozwalał mi mówić, dusił mnie jak dzikie zwierzę. – Co będzie dalej?

Szliśmy wzdłuż ulicy, naprzeciwko której wznosił się budynek szkolny. Świeciło słońce, liście na drzewach zieleniły się, czerwieniły i połyskiwały brązem. Niebo miało kolor głębokiego błękitu, tak jakby było jeszcze lato.

– Jak w raju – powiedział Paul, prawdopodobnie chciał mnie pocieszyć. – A my jesteśmy Adamem i Ewą i całe życie przed nami…

Pokręciłam przecząco głową.

– Nie, Paul – wymknęło mi się raptownie. – Raj dopiero nastąpi. Bóg będzie rządził niebem i ziemią, ale to stanie się po Armagedonie. Wpierw Jehowa będzie sędzią i wszystkich złych ludzi wybierze i zgładzi, potem dopiero powstanie raj, i tylko dla tych, którzy na Sądzie Ostatecznym nie zostaną przekreśleni, lecz zbawieni i posiądą prawo do życia w raju…