Agnieszka Głowacka: Dmuchawce

W Ewie szalały sprzeczne emocje. Z jednej strony pragnęła rzucić mu biling w twarz i wykrzyczeć swój ból, z drugiej zaś pragnęła, by Tomek wytłumaczył sensownie tę sytuację, wyjaśnił jej podejrzenia, by ją przytulił…

– Co się dzieje? – ponowił pytanie, podczas gdy ona wybierała sposób, w jaki sformułuje straszliwy zarzut wobec męża. – Jesteś w ciąży, czy co?

Ironiczny półuśmieszek, jaki wpełzł na jej wargi, przeraził ją samą. Czy ciąża mogłaby wprawić ją w aż takie zdenerwowanie? Czy jej własny mąż był w stanie podejrzewać, że aż tak przerazi ją perspektywa urodzenia kolejnego dziecka?

– Od jak dawna mnie zdradzasz? – wreszcie wyrzuciła z siebie zdanie, które dotąd było jej znane jedynie z łzawych seriali telewizyjnych. Nigdy nie przypuszczała, że życie sprawi dla jej małżeństwa podobny scenariusz.

– O czym ty mówisz, kobieto? – zapytał. W jego twarzy nie drgnął żaden mięsień. Zupełny brak jakichkolwiek emocji. Tylko oczy nabrały nagle jakiegoś chłodu. A przynajmniej Ewa odniosła takie wrażenie. Pierwsze wrażenie.

Niezmącony spokój Tomka mógł się brać z jego wieloletnich praktyk biznesowych. Umiał ukrywać emocje. Był w tym mistrzem. Czy teraz miał coś do ukrycia, czy też chłód w jego spojrzeniu został wywołany niedorzecznością jej zarzutów? Chciała wierzyć w to ostatnie.

– Nie próbuj nic kręcić. – Ewa za wszelką cenę pragnęła mówić spokojnym tonem, niestety mocno drżące dłonie, gdy podawała mężowi biling, zdradzały wyraźnie, w jakim jest stanie.

Czterdzieści siedem rozmów do Ps zaznaczyła zielonym zakreślaczem, osiem połączeń do Ulki zakreśliła na żółto.

– Kim jest Ps? – zażądała wyjaśnień. – I kim jest U?

Tomek wziął od niej kartki papieru i milcząco wpatrywał się w zestawienie cyfr i dat.

– Nie jestem głupia – zaczęła, gdy nie odpowiadał. – Umiem dodać dwa do dwóch.

– To rozmowy z kumplami – stwierdził po chwili. Musiał być ostrożny. Nie wiedział, ile Ewie udało się odkryć, ani co naprowadziło ją na trop. – Dotyczą interesów. A ty – spojrzał na nią gniewnie – wydajesz się nabierać coraz więcej zadatków na paranoiczkę.

– Dzwoniłam pod te numery, Tomku – powiedziała cicho. Szczerze liczyła na bardziej sensowne tłumaczenie ze strony męża. – Twoi kumple mają bardzo kobiece głosy, jeden z nich nawet znam osobiście. – A i drugiego nie zapomnę do końca życia – dodała w myślach.

– Histeryzujesz, kochanie – usiadł obok niej na kanapie, próbując objąć żonę, ale odtrąciła gniewnie jego ramię. – Fakt, dzwoniłem, ale nie ma mowy o żadnej zdradzie.

Skoro i tak wiedziała, nie było sensu iść w zaparte. Ale Ewa absolutnie nie czuła się przekonana.

– Sądziłam – zaczęła niepewnie – że dawno temu zakończyliśmy znajomość z Ulką, a ty… – spojrzała na niego z pogardą – bezczelnie toczysz z nią pogawędki przez telefon. I pewnie nie tylko przez telefon!

– Sprzedałem jej parę używanych gratów – wystękał po chwili – które przywieźliśmy z Adamem z Niemiec podczas ostatniego kursu. Wiesz, telewizor, stolik RTV, jakąś drobnicę, której już nie pamiętam. Okazała się dobrą klientką, można jej wmówić wiele rzeczy. Ale żeby wmówić, trzeba rozmawiać. Dlatego do niej dzwoniłem.

Ewa spojrzała na biling.

– Czasem nawet grubo po północy – zauważyła.

– Znasz mnie – uspokajał. – wiesz, że w moim fachu w nocy najlepiej się myśli i działa. Wiesz też, że nie mógłbym cię zdradzić z Ulką, bo po pierwsze, to kobieta zupełnie nie w moim typie, taka chuda ruda deska, nie stanąłby mi nawet gdyby rozebrała się do naga i położyła obok. Po drugie, mam ciebie. Wystarczasz mi pod każdym względem. Jesteś mądra, piękna, inteligentna, wspaniała w łóżku, niezastąpiona w kuchni. Po co mam szukać, kiedy mam obok taki skarb? – Widział, że Ewa zaczyna się wahać, nie przestawał więc mówić: – Znasz mnie, Ewo, nie gardzę żadnym zarobkiem, a dzięki Ulce mieliśmy kasę na zakupy świąteczne. Więc uspokój się, bo naprawdę niepotrzebnie szukasz dziury w całym. A że nic ci nie mówiłem? Nie chciałem wzbudzać twoich chorych podejrzeń, bo przeczuwałem, że twoja reakcja będzie właśnie taka.

– A Ps? – zapytała. – I te czterdzieści siedem rozmów w przeciągu ostatniego miesiąca?

– A – machnął lekceważąco ręką – to taka młoda siksa. Kupiła ode mnie zestaw kina domowego, który, jak to sprzęt używany, coś jej szwankuje. Tłumaczyłem jej, jak się toto ustawia, funkcje pilota, takie tam, sama wiesz.

– Obawiam się, że koszt tych rozmów telefonicznych co najmniej zrównał się z zyskiem ze sprzedaży sprzętu – zauważyła uszczypliwie.

– Jak chcesz wiedzieć – rozzłościł się – zysk ze sprzedaży sprzętu pokrył w pewnej mierze zakup naszych nowych mebli sypialnianych! Ty umiesz tylko żądać kasy, a nie przyjdzie ci do głowy, ile ja się muszę najeździć i natelefonować, by wyszukać klientów na niemieckie używane graty! Siedzisz na urlopie – mówił nienaturalnie podniesionym głosem – więc z nudów zaczynasz układać w główce niestworzone historyjki. Żyj życiem, kobieto! I pomyśleć, że właśnie po to gnałem jak wariat do domu, by usłyszeć tak niedorzeczne zarzuty!

Bronił się atakując. Czy bronił się przed niesłusznym oskarżeniem żony, czy przed tym, by nie odkryła nic więcej z jego mrocznej tajemnicy? Niestety, na razie to, co usłyszała, musiało jej wystarczyć, choć Ewa wcale nie czuła się przekonana.

– Chciałabym ci wierzyć – rozpłakała się.

O dziwo, tym razem Tomek na widok jej łez nie wyszedł ostentacyjnie z mieszkania, lecz mocno przytulił żonę, co wprawiło ją w zaskoczenie.

Pozwalając mu głaskać się po głowie, długo nie mogła przestać płakać. Zastanawiała się przy tym, na ile tłumaczenie męża było zgodne z prawdą i w którym momencie ta prawda się kończyła.

Nie uwierzyła Tomkowi. Jego tłumaczenie nie było spontaniczne i nie miało głębszego sensu. Było pełne nieścisłości, ale Ewa wiedziała dobrze, że łzami i namolnym dopytywaniem się nie zmusi go do wyznania całej prawdy. Należało uzbroić się w cierpliwość i wyostrzyć czujność. Jeśli jej mąż tak pokrętnie próbował mydlić jej oczy, musiała poczekać, aż zdobędzie jakiś obciążający go ostatecznie dowód.

Wolała nie snuć jedynie domysłów, bo jedne potęgowały kolejne, od których dosłownie pękała jej głowa.

Na razie miała tę pewność, że dzieje się coś złego, co dotyczy ich związku. Ale jak mogła walczyć z tym złem, skoro nie wiedziała skąd i dlaczego przybyło i jak głęboko zatruło ich małżeństwo.

– No już cicho, skarbie – pocieszał ją Tomek. – Moja niemądra dziewczynka, która uwielbia dorabiać własne ideologie do całkiem błahych spraw.

Nie mógł wyjść z podziwu dla żony, za jej dociekliwość i inteligencję. Jednocześnie przeklinał w duchu własną głupotę. Muszę być ostrożniejszy – postanowił – jeśli nie chcę, by Ewa poznała prawdziwą historię tych telefonów.

– Jesteś wreszcie – powitał ją radośnie Mirek, gdy punkt ósma rano zjawiła się w biurze.

Mirek był dla Ewy kimś więcej, niż tylko kolegą z pracy. Przyjął się do ich firmy projektowej jako projektant na krótko przed tym, zanim ona się tam zjawiła. Dla nich obojga było to nowe środowisko. Wspierali się w zatem nawzajem, bronili przed szefem, lojalnie dzielili spostrzeżeniami i radami dotyczącymi firmy i jej pracowników. Obydwoje zaskarbili sobie sympatię wśród innych.

– Stęskniliśmy się za tobą – dodał.