Jodi Picoult - Jesień Cudów

Wyobrażała sobie samochód w rowie, owinięty wokół drzewa – nie ulegało wątpliwości, że Ian był zbyt roztrzęsiony, żeby prowadzić. Ogarnięta ulgą, że nic mu się nie stało, idzie z sypialni do pokoju. Czuje opary alkoholu, nim jeszcze widzi Iana, który w rozpiętej koszuli leży na kanapie, trzymając butelkę whisky Canadian Club w dłoni.

– Proszę, idź sobie.

Mariah zwilża wargi.

– Tak mi przykro, Ianie. Nie wiem, dlaczego Faith potrafiła pomóc mojej matce, a Michaelowi nie.

– Powiem ci dlaczego – odpowiada Ian gniewnie. – Bo jest cholerną oszustką. Nie potrafiłaby uleczyć pieprzonego przecięcia papierem, Mariah! Daj sobie spokój z tym udawaniem, dobra?

– To nie jest udawanie.

– Ależ tak. To wszystko jest udawaniem. – Macha butelką, rozchlapując alkohol po sofie. – Udawałem od chwili, kiedy zobaczyłem was w samolocie, Bóg wie, że twoja córka ściga się o cholernego Oscara, a ty… ty…

Nachyla się tak blisko, że Mariah czuje smak whisky w jego oddechu. Waha się, potem go całuje.

Na początku jest to delikatne muśnięcie warg. Mariah obejmuje Iana za szyję, przyciąga do siebie i całuje mocno, głęboko, zabierając od niego wszystko, co tak bardzo go boli.

Ian przełyka kilkakrotnie ślinę, nim zdolny jest wydobyć z siebie głos.

– A to co miało znaczyć?

– Ja nie udaję, Ianie.

Ian kładzie dłonie na jej policzkach i dotyka czołem jej czoła.

– Nie rozumiesz.

Mariah wpatruje się w jego ściągnięte cierpieniem rysy, ale widzi Iana siedzącego obok bliźniaka, próbującego grać według dziwacznych zasad, bo lepsze to niż nic. Ian się myli. Mariah zna go lepiej, niż mógłby przypuszczać.

– Chciałabym zrozumieć.

Ian Fletcher urodził się dwie i pół minuty przed Michaelem; był większy, silniejszy, bardziej aktywny niż bliźniak i płaci za tę okoliczność przez resztę życia. Nie ulega wątpliwości, że zajął dla siebie lwią część pożywienia i miejsca w macicy, a choć żaden lekarz nigdy tego nie powiedział, czuł się odpowiedzialny za słabe zdrowie i powolny rozwój brata, może nawet za autyzm, który u Michaela zdiagnozowano we wczesnym dzieciństwie.

Rodzice, potomkowie majętnych rodów z Atlanty, późno zawarli związek małżeński i o wiele wyżej od synów cenili swój samolot, odrestaurowany dwór na plantacji i apartament na Wielkich Kajmanach, Ian i Michael pojawili się w ich życiu przez pomyłkę, o której woleli nie rozmawiać, zwłaszcza że z jednym wyraźnie było coś nie w porządku. Korzystali z życia, podróżując miesiącami po całym świecie i zostawiając chłopców w rękach nauczyciela lub niani, którzy akurat zostali wynajęci do opieki nad nimi. Ian wiedział, że jest odpowiedzialny za Michaela, wiedział to od chwili, gdy był w stanie zrozumieć różnicę między sobą a bratem. Ponieważ uczyli go prywatni nauczyciele, nie miał przyjaciół ani towarzyszy zabaw. Miał, zawsze miał swojego brata.

Kiedy Ian skończył dwanaście lat, w domu w środku nocy zjawił się prawnik ojca z szeryfem. Samolot rodziców rozbił się w Alpach, nikt nie przeżył katastrofy.

Z dnia na dzień świat stanął na głowie, Ian dowiedział się, że styl życia, do którego byli przyzwyczajeni, zawdzięczali potężnemu debetowi na kartach kredytowych. Chłopcy zostali bankrutami, zanim w ogóle zaczęto rozważać kwestię spadku. Umieszczono ich pod niechętną opieką siostry matki i jej wiecznie kartkującego Biblię męża, którzy mieszkali w Kansas. Wuj i ciotka nie mieli najmniejszego zamiaru zajmować się psychicznymi problemami Michaela, nie dysponowali też środkami, by zlecić to komuś innemu. System publicznej oświaty zapłaciłby za wysłanie Michaela do każdego ośrodka na terenie Kansas, nikt jednak nie sprawdził możliwości i Michael wylądował w najbliższym ośrodku, w którym cuchnęło fekaliami i uryną; był tam jedynym pacjentem umiejącym mówić.

Ian odwiedzał go także i wtedy, gdy wujostwo przestali przychodzić. Sprawdził w bibliotece, jakie domy opieki cieszą się najlepszą reputacją, ale nikt nie chciał go słuchać. Przez sześć lat zastanawiał się, przez jakie koszmary musiał przejść Michael, skoro w jego stanie nastąpił poważny regres, bo teraz rano nie chciał się ubierać, częściej kołysał się w milczeniu i absolutnie pod żadnym pozorem nie pozwalał się dotykać.

W dniu, w którym bracia ukończyli osiemnaście lat, Ian włożył kupiony w sklepie z używaną odzieżą garnitur i zwrócił się do sądu w Kansas City z prośbą o przyznanie mu opieki nad bratem. Otrzymał stypendium stanowe i pracował na okrągło, by zarobić na książki i odłożyć pieniądze. Dowiedział się wszystkiego o otwartych domach dla dorosłych z autyzmem, ale lekarze powiedzieli mu, że na razie Michael nie nadaje się do takiej samodzielności. Dowiedział się wszystkiego o domach opieki – że korzystają z pomocy zarówno stanowej, jak i federalnej, że czasami, choć bardzo rzadko, przyjmują biednych. Że trzeba znać kogoś we właściwym miejscu i o właściwym czasie, w przeciwnym wypadku powiedzą ci, że nie ma wolnych łóżek. Że potem trzeba ciągle płacić za lepszą opiekę, inaczej cenne miejsce zostanie oddane komuś innemu.

Ian parł do sukcesu, motywowany pragnieniem poprawy losu brata. W sposób naturalny połączyło się to z faktem, że dawno temu przestał wierzyć w Boga. Jaki Bóg zabrałby mu rodziców i dzieciństwo? A co ważniejsze, jaki Bóg zrobiłby coś takiego jego bratu? Ian czuł gniew, a ku jego zaskoczeniu ludzie chcieli go słuchać: najpierw nauczyciele w szkole podstawowej, potem profesorowie teologii, po nich radiosłuchacze, wreszcie producenci telewizyjni i widzowie. Im sławniejszy się stawał, tym łatwiej było mu płacić za pobyt Michaela w Lockwood. Im otwarciej przemawiał, tym szybciej osiągnął dawny poziom życia, który ledwo pamiętał.

Kiedy Michael miał dwadzieścia dwa lata, znowu zaczął samodzielnie jeść. W wieku dwudziestu sześciu lat potrafił zapiąć sobie koszulę. Jako trzydziestosiedmiolatek wciąż nie zgadzał się, by go dotykano.

Nagle Mariah rozumie, co ukształtowało człowieka takiego jak Ian Fletcher. Spędził wiele lat na zmienianiu siebie w kogoś innego niż tamten zagubiony mały chłopiec – w kogoś, kto za fundament przyjął niewiarę w Boga, zresztą całkiem uzasadnioną. Jakże bolesne musiało być dla niego, gdy wbrew sobie miał nadzieję, gdy modlił się, by cud jednak się zdarzył.

Mariah pojmuje także, że choć Ianowi udało się umieścić brata w Lockwood i osiągnąć sukces finansowy, bez którego nie mógłby płacić za opiekę nad Michaelem, wciąż jeszcze nie ma tego, co jest mu najbardziej potrzebne. Przez całe życie opiekuje się bratem, ale intuicja podpowiada Mariah, że minęło wiele lat, odkąd ktoś zaopiekował się Ianem.

Mariah nie śpieszy się, wolno gładzi Iana po włosach. Wierzchem dłoni przesuwa po jego szyi i szczęce. Kładzie obie ręce na jego policzkach, wędruje po ramionach i patrzy, jak Ian zamyka oczy niczym kot wygrzewający się na słońcu. A potem obejmuje go mocno, wtula twarz w jego szyję i czuje, jak Ian drży.

Jego ramiona zamykają ją z taką siłą, że nie potrafi złapać oddechu, nie potrafi zrobić nic poza poddaniem się jego pragnieniu, Ian bada dłońmi jej plecy i barki, przykłada usta do jej uszu.

– Dziękuję – szepcze.

Mariah odchyla głowę i całuje go.

– Cała przyjemność po mojej stronie, Ian uśmiecha się.

– Mam nadzieję.

Jego usta pocałunkami posrebrzają jej skórę. Rozbiera ją, wyjmuje prezerwatywę z portfela i za pomocą dłoni i języka poznaje jej ciało.

Wydaje jej się, czy też Ian dłużej zatrzymuje się na jej przegubach, miejscach, które wciąż budzą w niej wstyd? Mariah wyobraża sobie, jak zaczyna się kurczyć, mała i elastyczna w dłoniach Iana, aż wreszcie czuje, że na pewno zmieściłaby się w jednym ze swoich domków dla lalek, mogłaby chodzić po czystych podłogach, spoglądać w nieskazitelne lustra. Otwiera oczy, gdy Ian kładzie się na niej, wchodzi w nią.