Jodi Picoult - Jesień Cudów

– Panie Metz – mówi recepcjonistka, gdy Metz zamyka za sobą podwójne szklane drzwi. – Ma pan wiadomości z „Newsweeka”, „The New Yorkera”, „Timesa”, a także od Barbary Walters. – Słysząc to, Malcolm zwalnia. Czy oni zawsze rozmawiają z przegranymi?

– Dziękuję. – Kiwnięciem głowy wita współpracowników, przyjmując pozory pogrążonego w myślach. Całkowicie ignoruje swoją sekretarkę i wchodzi do gabinetu jak ranny lew, szukający schronienia w swojej norze. Przekręca klucz w drzwiach, czego nigdy wcześniej nie robił, zamyka oczy i kładzie głowę na biurku.

Ma nisztana ha – lajlo ha – ze me – kall ha – lajlos.

Dlaczego ta noc różni się od wszystkich innych nocy w roku?

Metz mruga. To słowa wypowiadane podczas sederu, wieczerzy paschalnej. Słowa, które wypowiadał, kiedy był w wieku Faith White, najmłodszy żydowski chłopiec w rodzinie. Słowa, których aż do tej chwili nie pamiętał.

Wolnymi, rozedrganymi ruchami wstaje i otwiera drzwi gabinetu na oścież.

Moja matka widzi to pierwsza.

– Dlaczego mi się wydawało, że oni wszyscy znikną?

Zatrzymuję samochód przed skrętem na podjazd. Na tylnym siedzeniu siedzi Faith, jest zdrowa, zaczynamy wszystko od nowa. Ale zwolennicy, prasa i członkowie sekty wciąż tu są, więcej ich niż przedtem. Policji nie ma, nikt nie oczyści nam drogi, żebyśmy mogły bezpiecznie przejechać. Wjeżdżam wolniutko na żwir; ludzie wyciągają ręce, przyciskają dłonie do okna przy Faith z cichym stukaniem.

– Stój – mówi Faith spokojnie.

– Co się stało? Boli cię coś?

Kiedy samochód nieruchomieje, ludzie wskakują na maskę. Walą w przednią szybę. Skrobią lakier, starając się dostać do środka.

– Pójdę – mówi Faith.

Moja matka natychmiast się sprzeciwia.

– Nie sądzę, młoda damo. Ci meszugene zadepczą cię, zanim się zorientują, co robią.

Ale Faith nie daje nam czasu na reakcję; otwiera drzwi i znika w rojącym się tłumie.

Ogarnia mnie panika. Odpinam pas i wysiadam, rozpychając ludzi, by uratować Faith. Teraz boję się o nią bardziej niż wtedy, gdy leżała w szpitalu, ponieważ ci ludzie nie chcą, żeby poczuła się lepiej. Oni chcą ją mieć na własność.

– Faith! – krzyczę, ale mój głos niknie w gwarze. – Faith!

Zaraz jednak tłum się rozstępu je, robiąc wąskie przejście, prowadzące do naszego domu. Faith stoi w połowie tej ścieżki.

– Widzisz? – mówi, machając do zebranych.

Jego postać otoczona jest promieniami księżyca i gwiazdami.

– Ojej – mówię, gdy Ian wchodzi do domu. – Skorzystałeś z frontowych drzwi.

– Więcej, wszedłem po schodach na ganek. I zepchnąłem z drogi co najmniej dziesięć osób. – Obejmuje mnie mocno w talii, tak że nasze nogi i czoła się stykają. – Musisz być szczęśliwa.

– Bardzo.

– Faith śpi?

– Tak.

Chwytam go za rękę i ciągnę w kierunku schodów.

– Oglądałam w dzienniku twoją konferencję prasową. Mówiłeś szalenie wymijająco.

Ian wybucha śmiechem.

– Boże, niektórych ludzi nie da się przekonać.

Splatam palce z jego palcami.

– Zasugerowałeś… że coś między nami jest.

– To nie ulega wątpliwości. W końcu wpuściłaś mnie frontowymi drzwiami.

– Naprawdę, Ianie – mówię cicho. – Co zamierzasz zrobić?

Nachyla się nade mną i czuję zapach nocy, wciąż obecny na jego skórze. Całuje mnie w policzek.

– Być z tobą.

Czuję, że policzki zalewa mi rumieniec.

– Nie o to pytałam.

Usta Iana przesuwają się po mojej szyi, krawędzi ucha. Potem cofa się i wpatruje we mnie. Oboje stoimy w absolutnym bezruchu.

– Dlaczego nie o to? – mówi z uśmiechem.

Mama myśli, że Faith śpi. Wie, bo dom sadowi się jak pulchna dama, układająca spódnice, skrzypiąc, trzeszcząc i wzdychając. Faith siada na łóżku i zapala lampkę na nocnym stoliku. Podciąga piżamę, krytycznie przyglądając się cienkiej drabince żeber, tęczowym siniakom, znaczącym miejsca po rurkach i igłach. Podnosi dłoń do lampy i dotyka skóry, gdzie był otwór. Teraz zniknął, nie ma nic prócz różowej miseczki dłoni.

– Boże – mówi cicho.

Nic.

Faith wodzi wzrokiem po pokoju.

– Boże?

Zrzuca pościel, staje na czworakach. Sprawdza pod łóżkiem, potem zbiera się na odwagę i otwiera drzwi ciemnej, bardzo ciemnej szafy. Słyszy tylko własny oddech i szum wentylatora z łazienki na korytarzu. Okrągłe głosy mamy i Iana, którzy rozmawiają na dole.

– Boże? – próbuje raz jeszcze.

Ale z tą samą swobodną pewnością, z którą wie, że za kilka godzin słońce wzejdzie, Faith wie także, że jest sama w tych czterech białych ścianach.

Nagle robi się jej bardzo zimno, zaczyna się bać. Okrywa się kołdrą i tupiąc głośno, biegnie przez pokój, by mama przyszła sprawdzić, co się u niej dzieje. Słyszy kroki na schodach, skrzypnięcie siódmego stopnia, szuranie butów, gdy mama wchodzi na dywan. Oblicza, ile czasu minie, nim znajdzie się pod drzwiami.

– Zadawali mnóstwo pytań – mówi Faith na tyle głośno, by jej słowa dotarły na korytarz, nie odrywając wzroku od smugi światła pod przymkniętymi drzwiami. – Ale z drugiej strony oni nigdy Cię nie widzieli. – Wstrzymuje oddech. Kącikiem oka widzi zmęczony uśmiech mamy, cienki jak ostrze noża.

Z walącym sercem i dłońmi zaciśniętymi na kołdrze Faith mówi do pustego pokoju, aż znowu słyszy głos matki na dole, aż jest całkowicie pewna, że nikt jej nie słucha.

*Wszystkie cytaty z „Raju utraconego” Johna Miltona w przekładzie Macieja Słomczyńskiego.

*Szmuk (jidysz) – kretyn, głupek.

*Wszystkie cytaty z Biblii pochodzą z Biblii Tysiąclecia.

*Meszuge (jidysz) – wariat, szaleniec.

*Gra słów; po angielsku guard (strażnik, opiekun) oraz God (Bóg) wymawia się bardzo podobnie.

*Faith (ang.) – wiara.

*Przełożył Adam Pajgert.

*Przełożył Profanus (G. Wolff).

*Aluzja do biblijnego króla Salomona.

*W oryginale gra słów: The White house – dom White'ów, White House – siedziba prezydentów; Biały Dom.

*Bible Belt, Pas Biblijny; tym terminem określa się południowo – wschodnie stany USA, zamieszkane głównie przez protestanckich fundamentalistów.

*hell (ang.) – piekło.

*WASP – biały protestant anglosaskiego pochodzenia.

*Przełożył Stanisław Barańczak.

*W oryginale gra słów. Calling znaczy zarówno telefonowanie, jak i powołanie.

*Przekład Z. Kubiaka