Jodi Picoult - Jesień Cudów

– Ależ naturalnie, bardzo proszę – mówi King. – Ksiądz Cullen Mulrooney, dziekan wydziału teologii w Boston College. Słuchamy.

– Uważam, że rabin postępuje nieodpowiedzialnie, sugerując, co powinni robić chrześcijanie.

– Porozmawiajmy o tym, proszę księdza – wtrąca King, stukając długopisem o blat biurka. – Dlaczego Kościół katolicki bada twierdzenia małej żydowskiej dziewczynki?

Mulrooney uśmiecha się.

– Ponieważ wywiera ona wpływ na liczną grupę katolików.

– A to, że ma dopiero siedem lat, nie jest problemem?

– Nie. Wizjonerzy młodsi od Faith White zostali uznani przez Kościół katolicki. Wiek siedmiu lat od dawna uważano za wiek mądrości, bo człowiek jest na tyle dojrzały, by odpowiadać moralnie za swoje czyny. Dlatego też dzieci w tym wieku przystępują do pierwszej spowiedzi.

Larry King wydyma usta.

– Zgodnie z tym, co twierdzi jej matka, dziewczynka nie jest wychowywana w żadnej religii. Porozmawiajmy z widzem. – Naciska klawisz. – Halo?

– Halo? Mam pytanie do rabina. Jeśli nie jest żydowskim Mesjaszem, to kim jest?

Rabin Solomon śmieje się.

– Małą dziewczynką o wyjątkowej duchowości, może posiadającą większą niż inni ludzie zdolność do otwierania się na Boga.

Głos następnego słuchacza wypełnia studio.

– Jeśli jest Żydówką, dlaczego ma rany Chrystusa?

– Mogę odpowiedzieć na to pytanie? – odzywa się ksiądz Mulrooney. – Należy pamiętać, iż biskup nie przedstawił jeszcze żadnego oficjalnego oświadczenia w kwestii tych rzekomych stygmatów. To może potrwać lata… dziesięciolecia… nim autentyczność tych ran zostanie uznana przez Watykan.

– Ale to trafne spostrzeżenie – mówi Larry King. – Nie mówimy tu o karmelitance, ale dziecku, w dodatku niechrześcijańskim. – Zwraca się do rabina Solomona. – Jak to możliwe, że u żydowskiej dziewczynki pojawiają się rany Zbawiciela, w którego ona nie wierzy?

– Faith White jest czystą kartą – wtrąca Mulrooney. – Jeśli u dziewczynki, która nie zna żadnej religii, pojawiają się rany Chrystusa, bez wątpienia stanowi to dowód, iż jest On jedynym prawdziwym Bogiem.

Rabin Solomon uśmiecha się.

– Ja widzę to zupełnie inaczej. Myślę, że Bóg wybrał małą żydowską dziewczynkę i dorzucił stygmaty, ponieważ dzięki temu mógł przemówić do wielu różnych ludzi. Chrześcijanie, Żydzi – wszyscy teraz na nią patrzymy.

– Ale dlaczego teraz? Dlaczego czekać tysiące lat, a potem ot, tak się pojawić? Czy to ma jakiś związek z końcem tysiąclecia?

– Oczywiście – mówi ksiądz. – Od dawna koniec wieku postrzegany był jako apokalipsa i ludzie oczekują zbawienia.

Rabin wybucha śmiechem.

– Zapomnijmy o milenium. Według kalendarza żydowskiego, brakuje jeszcze czterdziestu trzech lat do końca wieku.

– Słuchamy? – mówi King, naciskając kolejny klawisz.

– Ona jest służką diabła. To…

– Dziękuję. – King przerywa rozmowę. – Witamy, jest pani na antenie.

– Chcę pochwalić Faith White. Nawet jeśli wszystko to wymyśliła, był już najwyższy czas, żeby ktoś zasugerował, że Bóg może być kobietą.

– Panowie? Czy Bóg jest mężczyzną?

– Nie – odpowiadają równocześnie rabin i ksiądz.

– Bóg nie jest ani kobietą, ani mężczyzną, ale jednym i drugim – wyjaśnia Mulrooney. – Jednakże w wizji chodzi o coś więcej niż tylko fizyczne atrybuty. Istnieje konkretny, wiarygodny dowód poza wizją, a pobożność i cnoty chrześcijańskie wizjonera…

– Nigdy nie podobał mi się pomysł, że tylko chrześcijanie mają cnoty – mruczy rabin Solomon.

– Nie to…

– Wie pan, na czym polega pański problem? – atakuje rabin. – Mówi pan, że jest pan otwarty na różne możliwości. Ale tylko wtedy, gdy to, co widzi wizjoner, panu się podoba. Kieruje pan wydziałem w college'u. Nie poznał pan nawet tej małej dziewczynki, ale pasuje do pańskiej koncepcji jak wół do karety, więc dyskredytuje ją pan za pomocą swojej teologii.

– Zaraz, chwileczkę – mówi Mulrooney nadąsany. – Ja przynajmniej mam teologię. Jaka odmiana radykalnego ruchu hipisowskiego nazywa się żydowską, ale wykorzystuje inkantacje, buddyzm i metaforykę amerykańskich Indian?

– Za to w żydowskiej teologii jest miejsce na Boga kobietę.

Ksiądz kręci głową.

– Proszę mnie poprawić, jeśli się mylę, ale czy to nie żydowskie modlitwy zwracają się do Adonaj Elohejnu, Pana Boga?

– Tak – mówi rabin Solomon. – Tylko że istnieje wiele hebrajskich słów na określenie Boga. Na przykład Ha – Szem, co oznacza „imię”, a to pasuje do obu płci. Dalej jest obecność Boga, Szechina, tradycyjnie uważana za termin żeński. Osobiście najbardziej lubię Szaddaj. Zawsze odmienia się go w rodzaju męskim i przez lata rabinowie tłumaczyli to na „Bóg Wzgórz” albo „Bóg Gór”. Ale Szaddaj jest zadziwiająco podobny do słowa szaddaim… który oznacza „piersi”.

– Och, na litość boską! – prycha gniewnie Mulrooney. – A jak od hello odejmiemy „o”, mamy hell *.

– Ależ… – Rabin Solomon omal nie zrywa się z krzesła, dopiero Larry King powstrzymuje go, kładąc mu dłoń na ramieniu.

– Faith White, uzdrowicielka czy oszustka? – mówi King gładko. – Wracamy po przerwie. – Kiedy światełko na kamerze gaśnie, twarz księdza Mulrooneya ma niepokojący odcień purpury, a w oczach rabina Solomona płonie gniew. – Panowie, dzięki wam program jest rewelacyjny, ale postarajcie się nawzajem nie pozabijać, dobrze? Mamy jeszcze przed sobą dwadzieścia minut na antenie.

Jezioro Perry, Kansas – 25 października 1999

Księżyc w pełni nad Kansas jest niezwykłym widokiem: świetlisty i idealnie pełny przesuwa się po równinach. Taki księżyc wywabia zwierzęta z kryjówek, każe kotom tańczyć na płotach, sowom pohukiwać. Zmienia cię, nawet jeśli tylko na tę chwilę, gdy na niego patrzysz: puls ci przyśpiesza, w głowie wiruje do wtóru pieśni granej na nagich gałęziach i trzcinach porastających bagna. Taki księżyc wypina brzuch na Iana i Mariah w poniedziałkowy wieczór, kiedy do wizyty u Michaela pozostało zaledwie kilkanaście godzin.

Siedzenie na ganku weszło im w nawyk, tutaj wyciszają się, potem Mariah idzie spać, a Ian wraca do pracy. Rozmawiają o zwyczajnych sprawach: gęsiach, które widzieli lecące na południe, niewiarygodnej liczbie gwiazd, zimie wiszącej w powietrzu. Owinięci w koce, siedzą obok siebie, aż policzki im różowieją, z nosów cieknie i chłód zmusza do schronienia się w domku. Dzisiaj wieczorem Ian jest bardzo cichy, zupełnie jak nie on. Wie, co musi zrobić – odegrać rolę swojego życia – ale zwleka. Za każdym razem, gdy otwiera usta, spogląda na Mariah i uświadamia sobie, że nie chce tego robić, bo będzie to początkiem końca. Mariah ziewa.

– Chyba już pójdę.

Rozgląda się po ganku, szukając rzeczy, które Faith mogła zostawić, i sięga po buty.

– Ta dziewczyna wszystko gubi – mruczy, podnosząc zniszczoną Biblię, oprawną w skórę. Przypuszczając, że Faith znalazła ją gdzieś w domku, chce wetknąć Biblię w koc, nim Ian zdąży ją zauważyć.

– To moja Biblia.

– Twoja?

Ian wzrusza ramionami.

– Od niej zaczynam swoje mowy. To wspaniała lektura. Naturalnie postrzegam ją jako fikcję, nie fakty. – Zamyka oczy, przechyla głowę do tyłu. – Ach, do diabła. Okłamuję cię, Mariah.

Wyczuwa, jak Mariah tężeje, cofa się w siebie.

– Słucham?

– Kłamałem. Dzisiaj wieczorem czytałem Biblię, ponieważ… ponieważ chciałem. I nie w tej sprawie cię oszukałem. Pozwoliłem ci myśleć, że znalazłem się w tym samolocie, bo was śledziłem, ale miałem zarezerwowany bilet, zanim przypuszczalnie tobie w ogóle przyszła do głowy myśl o ucieczce na lotnisko. Prawdę mówiąc, przyjeżdżam do Kansas City dość często, bo kogoś odwiedzam.