Jodi Picoult - Jesień Cudów

Jestem wściekła na Colina za to, co zrobił, za groźby, jakimi mnie obrzucił. Gniew gna mnie schodami na piętro, przez korytarz do drzwi pokoju Faith, gdzie czaję się niczym duch. Czy Colin mówił poważnie? Naprawdę gotów jest walczyć, by odebrać mi Faith?

Wiem, że wygrałby. Nie mam cienia szansy. A jeśli to nie Colin przyjdzie po Faith, to będzie to ktoś inny: jakiś dostojnik Kościoła katolickiego… reporter z plotkarskiego programu telewizyjnego, którego relacja kazała Colinowi wsiąść do samolotu… albo tysiące innych, którzy też widzieli ten program i chcą zdobyć dla siebie kawałek Faith.

Wchodzę na palcach do pokoju i wyciągam się na wąskim łóżku koło mojej córki, wpatrując się w krągłość jej policzka i muszlę ucha. Dlaczego nigdy nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak coś jest dla nas cenne, dopóki nie grozi nam, że to utracimy?

Faith porusza się, odwraca i unosi powieki.

– Czuję pomarańcze – mówi sennie.

– To mój szampon. – Wygładzam kołdrę. – Śpij.

– Tatuś wciąż tu jest?

– Nie.

– Wróci jutro?

Wpatruję się w Faith, podejmując decyzję. Nie chcę tego robić, ale w gruncie rzeczy nie mam wyboru.

– Nie może – mówię – bo ty i ja wyjeżdżamy.

Jeśli kiedykolwiek istniał człowiek, którego przeznaczenie to piekło,

bez wątpienia jest nim Ian Fletcher – chyba że zanim

będzie musiał tam iść, zdoła dowieść, że piekła nie ma.

Komentarz redakcyjny, „The New York Times”, 10 sierpnia 1999

19 października 1999

– Tak dla ścisłości – mówi Millie. – Jestem temu przeciwna.

– A ja nie – oznajmia Faith, podczas gdy Mariah zapina jej kurtkę. – Bycie szpiegiem jest super.

– Nie jesteś szpiegiem, tylko uciekinierką. – Mariah przyklepuje zamek błyskawiczny. – Gotowa?

Wie, że tak, Faith jest gotowa od szóstej rano, kiedy poznała plan. Mariah oczywiście przedstawiła to jako przygodę, tak by Faith czuła się bardziej jak młody Indiana Jones niż dziecko, które musi się ukrywać. Eskapada spełniła oczekiwania Faith: wśliznęły się do samochodu, mając przy sobie tylko małe plecaczki, czterdzieści pięć minut jechały do centrum handlowego, gdzie wmieszały się w tłum, by zgubić dwóch dziennikarzy, którzy je śledzili. Dziennikarze z pewnością będą czatować przy hondzie Mariah, czekając, aż cała trójka wróci do samochodu. Kiedy Millie wyjdzie na parking, by odstawić hondę do domu, Mariah i Faith, już przebrane w inne stroje, wsiądą do taksówki czekającej na drugim końcu centrum i pojadą na lotnisko.

Teraz pozostało tylko się pożegnać.

Mariah łapie w lustrze wzrok matki. Millie podchodzi do córki i obejmuje ją w pasie.

– Nie musisz pozwalać, żeby wypędzili cię z domu – mówi cicho.

– To nie tak, mamo. – Mariah przełyka, by pozbyć się grudy w gardle. – Zaczynam wszystko od nowa. – Nie potrafi znieść myśli o rozłące z matką, nie tylko z powodu jej ostatnich kłopotów z sercem, ale też przez prosty fakt, że Millie to najbliższa przyjaciółka Mariah. Z drugiej strony, Millie przyznałaby, że Mariah musi zrobić wszystko, co w jej mocy, by zatrzymać Faith. Sprawa jest jasna, a Mariah nie może pozwolić, by po raz kolejny pokonali ją ludzie i okoliczności, które pozostają poza jej kontrolą.

Nie powiedziała Millie, że Colin groził jej odebraniem prawa do opieki, nie wspomniała też, dokąd zamierza wyjechać. Dzięki temu, gdy do Millie zwrócą się prawnicy, dziennikarze albo Ian Fletcher, nie będzie musiała kłamać. Mariah odwraca się i obejmuje matkę.

– Zadzwonię do ciebie. Kiedy będę mogła, kiedy będę wiedziała, że wszystko w porządku.

Faith wtula się między mamę i babcię.

– Ubieraj się, babciu! Nie zdążymy na taksówkę.

Mariah kładzie dłoń na głowie Faith.

– Kochanie, babcia musi tutaj zostać.

– Tutaj?

– Nie, nie tutaj, ale w naszym domu, by mieć oko… na wszystko.

Faith nie przyjmuje słów matki do wiadomości.

– Babcia musi z nami jechać – upiera się.

Mariah nie zdradziła córce tej części planu z tego właśnie powodu: wiedziała, że przez tę jedyną rzecz Faith będzie się sprzeciwiać.

– Faithele – mówi Millie, kucając przed wnuczką – niczego nie chciałabym tak bardzo jak jechać z wami tą taksówką. Ale nie mogę.

– Bo ktoś musi odwieźć samochód do domu – mówi Faith po chwili. – Ale później przyjedziesz?

Millie spogląda na Mariah.

– Możesz być pewna. – Chowa zapasowe ubranie Faith w plecaku i zakłada go wnuczce na ramiona. – Bądź grzeczna. – Całuje ją w czoło. Patrzy, jak Mariah bierze Faith za rękę i wyprowadza z łazienki. W ostatniej chwili dziewczynka odwraca się i posyła babci całusa. Millie siada w kabinie i wyobraża sobie tysiące rzeczy, które mogą pójść nie tak teraz, gdy Mariah i Faith uciekły, wyobraża sobie tysiące rzeczy, które mogłyby pójść nie tak, gdyby zostały.

Malcolm Metz rozpościera zręczne dłonie na blacie swojego błyszczącego biurka.

– Panie White, pozwoli pan, że się upewnię. Dziesięć tygodni temu dobrowolnie zrezygnował pan z opieki nad córką, a teraz chce pan, żeby zamieszkała z panem i pańską nowo poślubioną żoną.

Colin potakuje. Dokłada starań, by zwalczyć onieśmielenie w kancelarii Walloughby, Krieger i Metz, tylko że biura były o wiele mniej groźne pół roku wcześniej, kiedy wszystkie wyposażał w świetlne znaki ewakuacyjne. Naturalnie wtedy chodziło o interesy, obecna wizyta dotyczy spraw osobistych i stawka jest o wiele wyższa.

– Tak jest. – Uważnie przygląda się Metzowi, przesuwając wzrokiem od jego krótko ostrzyżonych włosów koloru soli zmieszanej z pieprzem do włoskich butów. Znany ze swej potężnej żądzy zwycięstwa, Metz jest czymś w rodzaju prawniczej legendy New Hampshire.

Adwokat styka czubki palców.

– Skąd ta zmiana decyzji?

Colin czuje, jak twarz zaczyna go palić.

– Bo moja była żona jest wariatką? Bo córkę nastawiono przeciwko mnie? Bo martwię się o nią? Niech pan wybiera.

Metz wszystko to słyszał wcześniej, a za niecałe dwie godziny musi stawić się w sądzie na rozprawie rozwodowej słynnego mafiosa jako adwokat jego żony i wolałby teraz w toalecie przygotowywać się do występu przed kamerami, których z całą pewnością przy tej okazji nie zabraknie. Sprawa o opiekę taka jak ta – ha, wygrałby ją przez sen.

– W jaki sposób pańska była żona wystawiła córkę na niebezpieczeństwo?

– Słyszał pan o dziewczynce, której objawia się Bóg?

Malcolm przestaje bębnić palcami po biurku.

– To pańska córka?

– Taa. Nie. – Colin wzdycha. – Cholera, sam już nie wiem. Na końcu podjazdu koczuje kilkaset osób i wszyscy wierzą, że Faith zmieniła się w jakąś prorokinię, a jej dłonie krwawią… Chryste. – Spogląda na prawnika. – To nie jest dziewczynka, którą zostawiłem.

Malcolm bezszelestnie wyjmuje żółty notatnik z szuflady. Ta sprawa może wzbudzić niezwykłe zainteresowanie mediów, wykraczające daleko poza wąskie granice New Hampshire. Odkręca pióro i postanawia się tym zająć.

– Jest pan przekonany, że pan jako opiekun lepiej zadbałby o interesy dziecka. Jest pan przekonany, że mieszkanie z matką źle wpływa na pańską córkę. – Colin potakuje. – Może mi pan wyjaśnić, dlaczego cztery miesiące temu zupełnie inaczej pan to oceniał?

– Niech pan posłucha, jeśli mam zapłacić panu dwadzieścia tysięcy honorarium oraz pięćset dolarów za każdą dodatkową godzinę, to nie muszę niczego wyjaśniać. Chcę odzyskać córkę. I to natychmiast. Słyszałem, że pan może mi w tym pomóc. Koniec, kropka.