Meg Cabot - Top Modelka

– Nie – mruknął Brandon, łypiąc gniewnie na Gabriela. Najwidoczniej go poznał, mimo że zdjęcie nas dwojga na vespie było bardzo niewyraźne.

– On żartuje – powiedziałam do Gabriela ze słodkim uśmiechem. – Postaw mnie wreszcie, Brandon.

– Nie – powtórzył.

Przymknęłam oczy, modląc się, żeby między Gabrielem a Brandonem nie doszło do bójki.

Ale niepotrzebnie się martwiłam. Bo przecież ja się Gabrielowi wcale nie podobam w taki sposób, zwłaszcza że uważa Nikki Howard za ćpunkę na odwyku i tak dalej. Kiedy otworzyłam oczy, nadal mi się przyglądał z tą samą zdeprymowaną miną.

Lulu stanęła za nim i zmarszczyła brwi.

– Boże, czemu to tyle trwa? – spytała ostro. Wyglądała jak rozwścieczony generał. – Ludzie, samochód czeka. Ruszcie się wreszcie!

Brandon posłusznie ruszył za nią, nadal niosąc mnie na rękach. Nie wiedziałam, co innego mogę zrobić, więc pomachałam Gabrielowi nad ramieniem Brandona. On też mi pomachał – a potem chyba zrobiło mu się głupio, bo kilka osób stojących w pobliżu zaczęło wołać:

– O mój Boże! To Nikki Howard!

Jedna czy dwie podbiegły z prośbą o autograf, ale Brandon tylko warknął i szedł przed siebie, nawet na moment nie przystając.

Było mi trochę głupio, że jestem wynoszona z najmodniejszego klubu na Manhattanie o drugiej nad ranem przez chłopaka, z którym Nikki Howard raz chodzi, a raz zrywa. Ale gdy natknęliśmy się na chyba z tysiąc paparazzich przed wejściem do klubu, przy drzwiach czekającej limuzyny, zrobiło mi się przyjemnie.

– Świetnie – powiedziałam, kiedy Brandon wrzucił mnie do samochodu, poprawiając spódnicę, która podjechała mi na biodra. – Wiesz, jak to wyglądało, prawda?

– A jak? – spytała Lulu niewyraźnie, bo właśnie pociągała usta błyszczykiem.

– Jakbym była zbyt pijana, żeby sama iść i Brandon musiał mnie wynieść.

– No i co z tego? – Lulu podziwiała swoje odbicie w wysadzanej kryształami Swarovskiego puderniczce, którą trzymała w dłoni – Trochę za dużo wypiłaś i zapomniałaś się. Masz amnezję, pamiętasz? To idealna wymówka na każdą okazję. – Podniosła wzrok znad lusterka. – Ach, nie… Jak mogłabyś pamiętać? Przecież masz amnezję.

Brandon, kompletnie pijany, osunął się na mnie.

– U ciebie czy u mnie? – wybełkotał.

– O mój Boże, złaź – jęknęłam, odpychając go. – Nie jadę do ciebie ani ty nie jedziesz do mnie. W ogóle mi się nie podobasz Całowałam się z tobą tylko dlatego, żebyś nie oberwał od tego DJ – a W tym stanie nie nadajesz się do żadnej walki.

– Miła jesteś – powiedział, nie ruszając się z miejsca, a nawet moszcząc się jeszcze wygodniej. – O wiele milsza niż zanim walnęłaś się w głowę i wymienili ci mózg. Kiedyś byłaś taka wredna… Pamiętasz, Lulu? Nikki przez cały czas była taka wredna?

Lulu z trzaskiem zamknęła puderniczkę i schowała błyszczyk, a potem przekrzywiła głowę i przyjrzała mi się z namysłem.

– Jest o wiele mniej złośliwa – przyznała. – To pewnie przez tę zamianę dusz.

– Wszystko mi jedno przez co – powiedział Brandon, tuląc się do mojego brzucha. – Po prostu cieszę się, że wróciła. I że jest o wiele milsza.

Kilka sekund później już spał, cicho pochrapując. Rzuciłam Lulu bezradne spojrzenie, które mówiło: „I co mam teraz zrobić?”

– Po prostu go zepchniesz, kiedy dojedziemy – powiedziała i wzruszyła tymi swoimi chudymi ramionkami. – Nie obudzi się. Tom zabierze go na Charles Street. Jutro rano niczego nie będzie pamiętał. Nigdy nie pamięta.

– Często mu się to zdarza? – spytałam, zerkając na przystojną twarz śpiącego Brandona.

Lulu spojrzała na mnie ze zdziwieniem.

– Lubi imprezować – stwierdziła.

Widziałam, że nie ma pojęcia, o czym mówię, a poza tym też zaczynała przysypiać. Zrozumiałam, że sama będę musiała dotrzeć do sedna problemów Brandona.

Ale nie teraz. Teraz chciałam dotrzeć wyłącznie do łóżka.

I zrobiłam to natychmiast po wejściu na poddasze. Nastawiłam budzik Nikki na siódmą. Była trzecia, więc zostały mi tylko cztery godziny snu, jeśli chciałam dotrzeć do szkoły na czas.

No cóż, nikt nie twierdził, że łatwo pogodzić szkołę z karierą modelki pracującej na cały etat. Nie miałam pojęcia, jak sobie z tym poradzę.

Ale wiedziałam, że muszę, jeśli moje nowe życie miało wyglądać w miarę normalnie.

Życie z ciałem Nikki Howard i mózgiem Emerson Watts. Na szczęście do tej pory jedno z drugim dawało się jakoś pogodzić.

Kiedy następnego ranka taksówkarz wysadził mnie pod LAT, zobaczyłam, że Żywe Trupy mają się nieźle. Wszyscy opierali się o łańcuchy odgradzające plac budowy po drugiej stronie ulicy (bo gdzie umieścić liceum, jeśli nie naprzeciwko dawnej fabryki nici, która została zburzona, żeby zrobić więcej miejsca na apartamentowce?).

To znaczy wszyscy poza Whitney Robertson i Jasonem Kleinem. Ci dwoje się całowali.

Od samego patrzenia na nich śniadanie podeszło mi do gardła.

Ale to może przez francuskie ciastko, które kupiłam w delikatesach koło domu i zjadłam na śniadanie. Bo chyba układ trawienny Nikki Howard i francuskie ciastka nie pasują do siebie.

Nie miałam czasu na porządne śniadanie. Kiedy budzik się rozdzwonił, wydawało mi się, że dopiero co zamknęłam oczy. Byłam nieprzytomna, ale jedno wiedziałam na pewno – żadnych więcej imprez w dni powszednie. To nie dla mnie.

Kiedy tak leżałam, gapiąc się na gładkie białe ściany sypialni Nikki Howard – jakaś gosposia musiała tu sprzątać, bo róże od Gabriela zniknęły; pewnie wreszcie całkiem zwiędły – a Cosabella polizała mnie po twarzy, spragniona śniadania i spaceru, przyszło mi do głowy, że nie muszę nigdzie iść – Naprawdę. Przecież Nikki Howard jest prawnie samodzielną nieletnią. Nie musi chodzić do szkoły, jeśli nie ma na to ochoty. Mogłabym przewrócić się na drugi bok i spać sobie tak smacznie… Limuzyna zabierze mnie na sesję dla „Elle” dopiero o trzeciej. Mogę do tej pory leżeć w łóżku, jeśli mam taką ochotę.

To było kuszące, bardzo kuszące. Zwłaszcza że wczoraj w nocy wróciłam do domu za bardzo nakręcona, żeby od razu zasnąć, więc po wysłuchaniu wiadomości od mamy – siedmiu, a każda następna zdradzała większy niepokój niż poprzednia – poszłam do pokoju Lulu, która już spała, i sprawdziłam jej laptopa. Okazało się że, tak jak w komputerze Nikki Howard, zainstalowano w nim jakiś software śledzący uderzenia w klawisze.

Rozłączyłam oba modemy, a kiedy podłączyłam je ponownie. obie klawiatury działały jak należy.

To prawda, że miałam tylko ten komputer marki Stark… Ale skoro teraz działał bez szpiegowskiego software'u, po co w ogóle iść do szkoły? Musiałabym wymyślić dla Nikki jakąś zupełnie nową internetową tożsamość, bo wiedziałam, że rodzice skasowali wszystkie moje dawne konta (za duża pokusa, jak mi powiedzieli, zwłaszcza że podobno umarłam). Ale tak fajnie byłoby znów zajrzeć do sieci! Mogłabym pograć w Journeyquest i pogadać z Christopherem…

Oj, zaraz, nie. Nie mogłabym. Bo niby skąd Nikki Howard min łaby znać Christophera Maloneya? Żeby go poznać, musiałaby dzisiaj iść do szkoły…

Co, przyznam, było jedyną rzeczą, która kazała mi wygramolić się z łóżka. Ubrałam się, wrzucając na siebie pierwsze rzeczy, które wpadły mi pod rękę, czyli, jak się okazało, jakąś sukienkę o podwyższonej talii, którą miałam wkładać do czarnych legginsów, kowbojskich butów i mnóstwa długich naszyjników (Lulu wyłożyła je dla mnie wczoraj w nocy, chichocąc i tłumacząc, że pierwszego dnia w szkole muszę dobrze wyglądać).