Nicholas Pileggi - Casino - Miłość i honor w Las Vegas

Po około czterdziestu minutach Tony wjechał na parking. Podszedł do nas i powiedział Świętemu, że muszą wrócić do Chicken House, żeby zabrać samochód Billy'ego. Dodał, że wszystko poszło jak z płatka. Gdy odjechali, wsiadłem do swego wozu i pojechałem do domu.

Następnego dnia zadzwonił telefon. To była żona Billy'ego. Pytała, czy widziałem go poprzedniej nocy. Odparłem, że nie. Powiedziała, że Billy zazwyczaj uprzedzał ją, iż nie wróci na noc, a w dodatku zabrał wóz jej ojca. Nigdy wcześniej nie wywinął mu takiego numeru.

Obiecałem, że zorientuję się, czy mogę jej pomóc. Zacząłem się naprawdę martwić. Byłem pewny, że jestem następny w kolejce. Pamiętałem, by zawsze mieć przy sobie broń. Trzy dni po zniknięciu Billy'ego wpadłem na Miraglię w restauracji Colony House. Był z żoną.

Wziąłem go na stronę. Zapytałem, czy w ciągu ostatnich trzech dni widział się z Billym. Zaprzeczył, a ja powiedziałem, że na jego miejscu prysnąłbym z miasta. Roześmiał się tylko i rzekł:

– Dlaczego? Nie mam powodu ukrywać się ani uciekać.

Dwa dni później Jimmy Miraglia zniknął, a po następnych jedenastu dniach zwłoki jego i Billy'ego odnaleziono w bagażniku samochodu Jimmy'ego.

Gdzieś tak po tygodniu zadzwonił Tony. Był podniecony. Chciał pogadać.

Opowiedział mi, w jaki sposób porwał Billy'ego McCarthy'ego sprzed Chicken House. Zaparkował mój wóz przed restauracją. Kiedy Billy dotarł na miejsce, sądził, że czekam w środku. Zamiast mnie spotkał Tony'ego.

Zapytał go, gdzie jestem, a Tony wyjaśnił, że też na mnie czeka, odkąd zobaczył mój zaparkowany przed knajpą samochód. Zaczęli więc wciskać sobie kit, a gdy zmęczyło ich czekanie, odeszli od drzwi.

Gdy tylko to zrobili, obok Billy'ego pojawili się Chuckie Nicoletti i Phil Alderisio. Chwycili go we trójkę i wepchnęli do auta. Billy musiał już wtedy zdawać sobie sprawę, że to koniec. Wszyscy wiedzieli, kim są Chuckie i Phil. Byli znacznie starsi od Tony'ego. Kiedy dostali kogoś w swoje ręce, nie było ratunku.

Wiedzieli, że Billy ma przy sobie broń i zaraz mu ją zabrali. Potem przygnietli go do podłogi i odjechali.

Wtedy właśnie Tony wrócił moim samochodem i przesiedliśmy się. On odjechał ze Świętym w swoją stronę, a ja w swoją.

Tony opowiadał, że Święty wysadził go w warsztacie, w którym umieścili Billy'ego, a potem porzucił samochód McCarthy'ego.

Nie zabili go od razu, ponieważ nie wiedzieli, kto z nim był, gdy mordował braci Scalvo. Musieli go długo torturować, zanim wyśpiewał nazwisko wspólnika. Pobili go. Skopali. Przekłuli mu nawet jaja szpikulcem do lodu, ale Billy nic im nie powiedział. Tony twierdził, że nigdy nie widział takiego twardziela jak Billy McCarthy.

W końcu Tony zaciągnął Billy'ego do stołu warsztatowego, włożył mu głowę w imadło i zaczął dokręcać śrubę.

Ponoć na oczach Phila i Chuckiego zaciskał szczęki imadła tak długo, aż zaczęły zgniatać czaszkę Billy'ego, a jedno oko wyskoczyło z oczodołu. Wtedy właśnie Billy wydał Jimmy'ego Miraglię.

Tony naprawdę sprawiał wrażenie bardzo dumnego z tego, co zrobił tamtej nocy. Wydaje mi się, że wtedy po raz pierwszy kogoś zabił. Odznaczył się. Takie właśnie wówczas odniosłem wrażenie. Jakby dopiero teraz, gdy wziął udział w mafijnym mordzie, zyskał prawdziwe uznanie. Pamiętam, że był pod wielkim wrażeniem Nicolettiego.

– Chryste, ten facet ma serce z kamienia – powiedział o nim. – Billy'emu wyskoczyło oko, a on spokojnie wcinał makaron z sosem”.

„Propozycja nie do odrzucenia”.

Mańkut nie miał nic wspólnego z przemocą w mafijnej działalności. Wprawdzie znał większość bossów, znajomych Spilotra, ale świadczył mafii inne usługi. Zapewniał jej szefom bardzo dużą możliwość wygrywania zakładów.

Fiore Fifi Buccieri, mafijny boss z West Side, był jednym z ludzi, którzy czerpali największe zyski z umiejętności przewidywania wyników przez Mańkuta. Buccieri wyglądał jak uczony. Sylwetkę miał krępą, nosił okulary i częściową protezę w górnej szczęce. Swą przestępczą karierę rozpoczął jako nastolatek, a w wieku dziewiętnastu lat był już głównym egzekutorem pracującym dla Ala Capone. Do aresztu trafił po raz pierwszy już w 1925 roku. Oskarżano go o wymuszenie, przekupstwo, kradzież i morderstwo. Jedyny wyrok skazujący otrzymał po oskarżeniu o kradzież z włamaniem, które złagodzono do zarzutu drobnej kradzieży.

Mańkut utrzymywał kontakty z poważnie wyglądającym szefem ulicznego gangu przez większość swego życia. Fiore Buccieri działał w określonej branży – zaopatrzenia w owoce i warzywa – tej samej, co ojciec Mańkuta. W 1950 roku, gdy Mańkut miał dwadzieścia lat, często podróżował po mieście z Buccierim.

„Czasami, pod koniec dnia spędzonego na wyścigach – wspomina Rosenthal – Fiore Buccieri mówił:

– Jeżeli nie masz dziś nic do roboty, zadzwoń do mnie.

Wiedziałem, kim jest i kogo reprezentuje, i jego słowa były dla mnie propozycją nie do odrzucenia. Dzwoniłem do niego po kolacji, zabierałem go z domu i jeździliśmy przez mniej więcej godzinę. Z reguły wstępowaliśmy do Toffinettiego, gdzie smakowała mu kawa.

Gdy krążyłem z Buccierim po mieście, odwiedzaliśmy lokale, w których był bossem. Nie zadawałem pytań. Widziałem, jak jeden z pracowników odbierał od niego płaszcz, a drugi całował go w rękę. Widziałem to wszystko. Wychowałem się na tym. Dla mnie było to zupełnie normalne.

Czułem też, iż na jego ludziach robił wrażenie fakt, że tak często bywam w towarzystwie Buccieriego. Darzyli mnie wielkim szacunkiem. Sama znajomość z Fiorem działała jak tarcza.

Buccieri był bardzo inteligentny. Czytywał wszystkie gazety i lubił dyskutować na różne tematy. Jeździliśmy sobie i rozmawialiśmy. Zawsze lubił ze mną pogadać. Byłem jednym z niewielu znanych mu ludzi, którzy mówili po angielsku. Żaden z jego goryli nie potrafił wydukać nawet dwóch słów w tym języku. Byli tak tępi, że szybko się domyśliłem, dlaczego co trzy, cztery miesiące Fiore musiał zmieniać swych szoferów. Widziałem, że ci ludzie nudzą go śmiertelnie. Zawsze uważałem, że powinien sobie dobierać inteligentniejszych współpracowników.

Tak więc raz, na osobności, powiedziałem Buccieriemu, że w jego otoczeniu przydałoby się więcej łudzi z olejem w głowie. I że powinien zatrudniać pojętniejszych szoferów.

Patrzył na mnie przez dłuższy czas, jakbym palnął coś głupiego. A potem rzekł:

– Nie wiesz, co muszą dla mnie robić? Nie wiesz, do czego są mi potrzebni? Skąd mam wziąć człowieka z olejem w głowie do takiej pracy?

Zawsze czułem, że Fiore działa w tej branży z konieczności. Nigdy się nie popisywał. Nigdy nie bywał w miejscach, w których stale bywali inni gangsterzy. Nie rzucał się w oczy. W Chicago znajdowało się wielu mafiosów działających poza jego rewirem, którzy nie wiedzieli nawet, jak Fiore wygląda.

Ale przyznaję, gangsterzy to ludzie nieokrzesani. Fiore rządził nimi żelazną ręką. Jednego wieczoru wstąpiłem do Blackamoor Lounge. Jego właścicielem był Jerry Gruen, normalny, uczciwy człowiek. Ale właśnie u niego często przesiadywaliśmy. Nawet As przychodził tam raz na jakiś czas. W barze mieściło się z pół setki osób. Pewnego wieczoru w lokalu Gruena zrobił się prawdziwy tłok.

I wtedy do środka wchodzi jeden z członków mafii, Sarn. Jest sam, bez obstawy. Znałem go dość dobrze, więc się przywitaliśmy. A potem zwyczajnie dalej popijałem sobie wodę mineralną czy coś innego.