Nicholas Pileggi - Casino - Miłość i honor w Las Vegas

Tymczasem w maju w Kansas City popełnione zostało morderstwo, nie mające żadnego związku z kasynami. Rodzina Civellów prowadziła od kilku lat wojnę z inną gangsterską rodziną o kontrolę nad paroma nocnymi barami w nowej dzielnicy miasta. W listopadzie 1973 roku w bagażniku samochodu znaleziono zwłoki zastrzelonego Nicka Spera, członka tej drugiej rodziny. Jego bracia – Carlo, Mike i Joe – zostali ostrzelani w barze. Mike zginął. W efekcie FBI z Kansas City wzmogło nadzór nad członkami rodziny Civellow i założyło podsłuch na zapleczu Villa Capri, miejscowej pizzerii.

„Umieściliśmy tam pluskwę, ponieważ szukaliśmy informacji o tym morderstwie – wspominał emerytowany agent FBI, Bill Ouseley. – Tymczasem około dziesiątej trzydzieści wieczorem drugiego czerwca tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego ósmego roku Carl DeLuna i Wesołek, brat Nicka Civelli, zasiedli na zapleczu małej restauracji, w której przy dwóch stolikach podawano pociętą w kawałki pizzę. Zaczęli rozmawiać o kupnie i sprzedaży kasyn w Las Vegas oraz o żądaniu, by Allen Glick sprzedał swoje kasyna. Wspominali o rozmai – tych grupach utworzonych w celu nabycia kasyn Glicka. Chcieli, by przejęła je grupa wspierana przez ich człowieka – Joego Agostę działającego w Tropicanie – nie zaś grupa popierana przez chicagowską mafię, do której należeli Mańkut, Bobby Stella i Gene Cimorelli”.

Z rozmowy, która trwała kwadrans, po raz pierwszy dowiedziano się, jakimi wpływami i władzą dysponują zorganizowane grupy przestępcze w Las Vegas. Bill Ouseley słuchał zafascynowany; od lat prowadził własną mafijną kartotekę i gdy DeLuna i Civella zaczęli mówić, żadne z ich urywanych zdań i żaden z pseudonimów nie uszły jego uwagi. W dodatku matka Billa była Włoszką, więc rozumiał nawet ich sycylijskie zwroty.

„Dla wszystkich naszych podejrzeń ta rozmowa była niczym kamień z Rosetty *– stwierdził. – Nikt nigdy nie nagrał mafiosów rozmawiających o kupowaniu i sprzedaży kasyn i o tym, kto powinien mieć prawo je przejąć, a kto nie. Mimo to trudno było nam uwierzyć, że Twardziel DeLuna, w kurtce i firmowym fartuchu, negocjuje sprzedaż kasyn przynoszących wielomilionowe zyski. Pewność uzyskaliśmy dopiero osiem dni później, dziesiątego czerwca, gdy Allen Glick zwołał konferencję prasową w Las Vegas i oznajmił, że ma zamiar odejść z Argent Corporation”.

FBI z Kansas City zwróciło się do sądu o zezwolenie na objęcie podsłuchem telefonicznym również ludzi Civelli. Żeby przedstawić sędziemu wymyślne środki, jakie DeLuna stosował codziennie, aby uwolnić się od śledzących go agentów, obserwowano jego ruchy z samolotu. Ouseley wspomina:

„Ciągłe wymykanie się śledzącym, fakt, że DeLuna i Civella jeździli z miejsca na miejsce, żeby zatelefonować, a DeLuna nosił nawet ze sobą sakiewkę wypełnioną dwudziestopięciocentówkami i jeżdżąc samochodem stale wykonywał dziwne manewry w rodzaju ostrych nawrotów na drogach szybkiego ruchu i błyskawicznych przejazdów przez prywatne aleje dojazdowe, dowodziły, że ci ludzie są zdolni do wszystkiego. Inwigilacja DeLuny doprowadziła nas do hotelu Breckinridge. DeLuna jeździł do niego prawie codziennie, gdyż znajdował się tam tuzin automatów telefonicznych. Aby otrzymać nakaz założenia podsłuchu na publicznym telefonie, musieliśmy dowieść sędziemu sądu federalnego – na osobności, rzecz jasna – że DeLuna korzysta z tych telefonów w celach sprzecznych z prawem, a automaty telefoniczne umożliwiają mu konspirację. Sprowadziliśmy do hotelu wszystkich pracowników biura. Poustawialiśmy sekretarki i urzędników przy automatach, żeby gdy DeLuna przyjedzie i rozpocznie swoje rozmowy, mogli podsłuchać coś na tyle podejrzanego, by uzyskać domniemanie winy niezbędne do legalnego założenia podsłuchu na telefonach w hotelu”.

Agenci FBI podsłuchali, że DeLuna mówi o Cezarze [Joem Agoście] i Singerze [pseudonim Carla Caruso, człowieka, który, jak się później okazało, zaszczepił skimming w Kansas City]. Mówił o C.T. [Carlu Thomasie] i śledztwach. W końcu Biuro otrzymało zgodę na założenie podsłuchu na prawie wszystkich telefonach, z jakich korzystali ludzie Civelli – z telefonem w biurze prawnika Civelli włącznie.

„Aż do końca lat siedemdziesiątych system wymiaru sprawiedliwości miał luki – wspomina Żelazny Mike DeFeo, będący w 1978 roku zastępcą dyrektora Oddziału ds. Zwalczania Zorganizowanej Przestępczości w Departamencie Sprawiedliwości. – Pieniła się korupcja. Sytuację pogarszała postawa niektórych sędziów. Paul Laxalt, senator i gubernator, narzekał, że w Newadzie jest zbyt dużo agentów FBI i IRS. Pewien sędzia miał zwyczaj ujawniać notatki z obrad ławy przysięgłych, o których utajnienie prosiliśmy. W pewnym momencie jeden ze skorumpowanych policjantów, który pracował dla Tony'ego Spilotra, umieścił swą kuzynkę na stanowisku kierowniczki sądowej kancelarii. Wszystko to oznaczało lata frustracji dla wymiaru sprawiedliwości. Waliliśmy głowami w mur.

I w końcu, gdy rzeczywiście nastąpił przełom, nie stało się to w Vegas, lecz na zapleczu pizzerii w Kansas City. Pomógł przypadek. Pomogło szczęście. Ale przede wszystkim zdecydował fakt, że inspektor z Kansas City, Gary Hart, i jego oddział wiedzieli, że to nagranie stanowi pewien trop i poszli tym tropem. Jeżeli posłuchasz tej taśmy, nawet dzisiaj, nie jest to takie oczywiste. Ci ludzie nie wdawali się w szczegółowe wyjaśnienia. Słychać, jak DeLuna mówi Carlowi Civelli, w jaki sposób zamierza zmusić Geniusza do wysiadki ze Stardustu. Żadne z jego stwierdzeń nie jest dostatecznie jasne. Wielu nie można do końca zrozumieć. Nieuważni słuchacze z łatwością mogliby je przeoczyć”.

Fragment nagrania w pizzerii Villa Capri: „Bo widzisz, ten facet chce ogłosić to publicznie – powiedział Carl DeLuna. – Geniusz. Geniusz chce ogłosić to publicznie. Cezar powiedział mi, że będzie ostatnią szmatą, jeżeli zdoła dać Jayowi Brownowi [wspólnikowi Oscara Goodmana] – i proszę, Carl, mówiłem ci o upublicznieniu sprawy. Pamiętasz, jak ci powiedziałem, że Geniusz był tam w dniu, w którym Joe poszedł zrealizować czek i spotkał Jaya Browna w Starduście. Geniusz patrzył na Jaya Browna… podobnie jak Joe. Joe powiedział, że Geniuszowi bardzo zależy na tej transakcji. Chce do niej doprowadzić. Chce to ogłosić publicznie, i dobrze. Powiedziałem mu: rób, co masz robić, chłopcze. Ogłoś publicznie, że rezygnujesz z dowolnego powodu, jaki zechcesz, kurwa, podać. Wbiłem mu to do głowy. Zrób konferencję prasową”.

„Prawidłowa interpretacja tej rozmowy była kluczem do rozwiązania – stwierdził Mike DeFeo – ale to dzięki Carlowi DeLunie mieliśmy podstawę do wszczęcia procesu. Twardziel był człowiekiem owładniętym chorobliwą potrzebą robienia notatek. Odnotowywał wszystko. Każdy rulon ćwierćdolarówek. Każdą podróż. Każde tankowanie. Robił to po to, żeby w razie czyichkolwiek wątpliwości zawsze móc pokazać, na co poszły pieniądze. Zapiski DeLuny i nagrania rozmów telefonicznych, najpierw w sklepie Spilotra, a później w towarzystwie ubezpieczeniowym Allena Dorfmana w Chicago, potwierdziły to, co wiedzieliśmy od początku: że istniały silne powiązania między mafią, funduszem emerytalnym oddziałów Związku Zawodowego Kierowców z centralnych stanów a Las Vegas – tylko że teraz nareszcie mogliśmy coś w tej sprawie zrobić.

Przygotowaliśmy grunt w paru miejscach. Żeby odkryć wpływy mafii w Las Vegas, rozpoczęliśmy największą w dziejach FBI i najbardziej skomplikowaną operację instalowania podsłuchu. Dopuszczalne okresy nadzoru elektronicznego zostały, na przykład, przedłużone z piętnastu do trzydziestu dni. Zdołaliśmy również objąć inwigilacją cztery z dziesięciu telefonów w Breckinridge, mimo że istniało jedynie domniemanie winy.