Dominika Stec - Kobieca Intuicja

Wyjęłam własne wino z barku, powolutku upiłam go i uspokoiłam. Siebie też.

Marek wyjaśnił, że ten gość od dziecka zostawił Marzenkę i uciekł. Dlatego się wydało. Faceci są straszni, Do! Gorsi od zarazy! Ten konkretny to po prostu pieprzony wymoczek! Tak jest, zgodziłam się, taki ktoś to po prostu pieprzony wymoczek! Żeby tak, ot, zostawił?! Co z dzieckiem?

Nic, orzekł Marek uczciwym pijackim głosem. Marzence wybaczy, dziecko zaadoptuje. Jeżeli mu wystarczy sił na tę wyrozumiałość pieprzoną!

– Do, tylko z tobą da się pogadać jak z człowiekiem – wyznał, tuląc się po dawnemu do mojej piersi. – Cieszę się, że tu przyszedłem. Nigdzie nie jest tak miło jak u ciebie.

– Marku, po raz pierwszy od wielu dni odżyłam przy tobie -zrewanżowałam mu się z głębi serca i teraz ja, sącząc wino ze łzami, zaczęłam opowiadać moją smutną historię o nie moim dziecku, o Pedrze i o Białej Damie.

Ale Marek już to znał z „My Fair Lady".

Ale głównie niech będzie silny, mądry i dobry. Dla mnie! Przede wszystkim dla mnie, nie dla skrzywdzonych bab z całkiem innej strony życia. Ja też jestem skrzywdzona. Niech mnie odnajdzie. Niech ja odnajdę jego. Niech wreszcie się odnajdziemy!

Kto miałby nam tego zabronić? Póki nie umrę – jestem tą zakichaną optymistką.

A potem jeszcze nie wiem.