Eric-Emmanuel Schmitt - Małe zbrodnie małżeńskie

LisaPrzepowiada pan nam uroczą przyszłość.

GillesMylę się? Odmawia pani z ostrożności?

LisaMoże.

GillesSłowem, nie waha się pani popsuć chwili obecnej w imię jakiejś hipotetycznej przyszłości.

LisaWłaśnie. Taka już jestem: wszystko albo nic. (pauza) Poza tym zasługuję na to, żeby na mnie czekać, nie myśli pan? Ja na pana czekałam.

GillesOch, pięć minut.

LisaJest ktoś w pana życiu?

GillesW tej chwili jest pani.

Ich wargi się muskają.

Lisa(szepcze) Jeszcze nie.

Gilles staje się coraz bardziej natarczywy.

LisaJeszcze nie.

Grzecznie go odpycha.

GillesGrasz scenę z naszego spotkania czy z dzisiejszego wieczoru?

LisaMoja replika jest taka sama: Jeszcze nie.

Gilles(zdziwiony) Nie jest ci głupio tak bez przerwy odmawiać?

LisaJa nie odmawiam, tylko odraczam.

GillesKobiety mają naprawdę tendencję, żeby robić z mężczyzn żebraków. Kiedy próbuję dać ci do zrozumienia, że chciałbym się z tobą przespać, mam wrażenie, że proszę cię o jałmużnę. (pauza) I kiedy wreszcie okazujesz mi miłosierdzie, czuję się, jakbym miał przed sobą zakonnicę, co w takiej chwili nie jest wcale pożądanym obrazem.

Lisa(kpiąco) Jak to, synu, nie podobają ci się moje piersi?

Gilles(podekscytowany) Czemu kobieta nigdy nie przejawia inicjatywy?

LisaBo jest wystarczająco sprytna, aby wpoić w mężczyznę przeświadczenie, że to on ma ochotę.

GillesWówczas kto kim manipuluje?

LisaDobre pytanie. Małe zbrodnie małżeńskie.

Śmieją się, prawie w komitywie.

GillesA kto zwycięży?

LisaTa, która może ustąpić. Tylko ona kontroluje grę.

Gilles(z podziwem) Dziwka!

LisaDziękuję. Małe zbrodnie małżeńskie.

Jeszcze niegotowa, żeby się z nim pojednać, odsuwa się.

GillesWinna mi jesteś prawdę, Liso. Co się wydarzyło?

LisaKiedy?

GillesTego wieczoru, kiedy spadłem. Dlaczego nie mogę przypomnieć sobie tej chwili?

Lisa zastanawia się chwilę, zanim odpowie. Podjąwszy decyzję, przyjmuje chłodny ton.

LisaBo zapewne to cię urządza.

GillesSłucham?

LisaCzerpiesz jakąś korzyść z tego, że nie pamiętasz.

GillesCzy stało się coś strasznego?

LisaStrasznego?… Tak.

GillesCo?

LisaTwój mózg postanowił zapomnieć, żeby oszczędzić ci prawdy. Po co ci ją wyjawiać? Na pewno tak jest lepiej.

Gilles podchodzi do stóp schodów.

GillesNie spadłem, prawda?

Lisa nie odpowiada.

GillesOd kilku chwil przyglądam się tym schodom i nie rozumiem, jak mogłem nie trafić na stopień tutaj i wyrżnąć głową tam. To niezwykle trudny wyczyn.

Lisa podchodzi do niego i milcząco przytakuje.

LisaZbyt pospiesznie znalazłam to wyjaśnienie.

GillesLiso, okłamałaś mnie!

LisaChronię cię, Gilles, jak chroni cię twój mózg, wzbraniając dostępu do wspomnień.

GillesChronisz mnie przed czym?

Lisa(naturalnie) Przed tobą, oczywiście. (pauza) Przed tobą.

Gilles ugina się pod wpływem tej wiadomości. Jego najgorsze obawy zdają się uzasadnione.

GillesWiedziałem! Wchodząc tutaj, wiedziałem, że czeka mnie coś mrocznego, nieznośnego, bolesnego. Co się wydarzyło?

LisaPrzestań szukać, Gilles. Jeżeli znajdziesz, będzie ci jeszcze trudniej.

Gilles chwyta ją za ramię i przybiera błagalny ton.

GillesCo się wydarzyło?

LisaNie powiem ci. Ja też próbuję o tym zapomnieć.

GillesLisa, kochasz mnie jeszcze trochę?

LisaA jak myślisz, dlaczego próbuję zapomnieć?

GillesLisa, jeśli mnie choć trochę kochasz, błagam, powiedz mi, co wydarzyło się tamtego wieczoru?

LisaNic takiego, Gilles, nic takiego.

GillesLisa, proszę cię.

LisaTo nieważne, w końcu jesteśmy tutaj, mamy to już za sobą.

GillesAle co? Co mamy za sobą?

LisaPróbowałeś mnie zabić.

Gilles patrzy na nią osłupiały. Lisa wytrzymuje jego spojrzenie.

Gilles cofa się powoli, przerażony tym, czego się dowiedział.

Lisa powtarza spokojnie:

LisaPróbowałeś 'mnie zabić.

To wyznanie przynosi jej ulgę, nalewa sobie whisky z sodą, po czym siada. Gilles stoi za nią oniemiały z przerażenia.

LisaKiedy wróciłeś do domu tamtego popołudnia, zastałeś mnie w trakcie pakowania rzeczy. Moja walizka zresztą nadal stoi gotowa. Oznajmiłam ci, że odchodzę, to znaczy, że cię opuszczam.

GillesTy?

LisaProszę, reagujesz dokładnie tak samo. „Ty?” zapytałeś, jakby od wieków było gdzieś zapisane, że jeśli któreś z nas miałoby kiedyś odejść, to będziesz ty, a nie ja.

GillesAle dlaczego?

LisaTakie było twoje drugie pytanie. (zapala papierosa) Mam nadzieję, że podobieństwa między rozmową z tamtego wieczoru a dzisiejszą na tym się zakończą.

Czeka na odpowiedź. Gilles, bardzo blady, mamrocze:

GillesObiecuję, że zachowam spokój.

LisaDobrze. Oznajmiłam ci więc, że odchodzę od ciebie, bo jestem… zmęczona… tak, zmęczona naszym związkiem, który tobie dawał więcej zadowolenia niż mnie. Prosiłam, żebyś uszanował moją decyzję i nie żądał dalszych wyjaśnień. Na początku myślałam, że dasz mi wyjść, ty jednak zacząłeś wrzeszczeć: „Kto to jest? Kto to jest? Z kim odchodzisz?” Odpowiedziałam: „Z nikim”, ale nie chciałeś wierzyć. Powtórzyłeś mi swoją starą teorię, w myśl której mężczyzna bierze sobie kochankę, żeby pozostać z żoną, kobieta natomiast bierze kochanka, żeby opuścić męża.

GillesTo prawda!

LisaTo twoja teoria. Mnie ona nie dotyczy.

GillesJak ci uwierzyć?

Lisa(znużona) Nie zaczynaj znowu, dobrze?

Gilles(poskromiony) Zgoda.

LisaOd tego momentu nasza rozmowa przerodziła się w kłótnię. Zrobiłeś się gwałtowny. I…

Mówi z coraz większym trudem. Gilles nie rusza się, zawstydzony.

Powstrzymując napływające do oczu łzy, Lisa chwyta zdobiący jakiś mebel trzydziestocentymetrowy posążek.

LisaKiedy zeszłam na dół z walizką, rzuciłeś się na mnie i zacząłeś mnie dusić. Chciałam się bronić, złapałam tę figurkę i…

Milknie i cicho szlocha.

Gilles zdaje się bardziej zaszokowany niż skruszony. Potrząsa głową, jakby ten gest miał pomóc mu uporządkować myśli i ożywić wspomnienia.

Po kilku chwilach wahania podchodzi do Lisy i delikatnie dotyka jej dłoni.

GillesSprawiłem ci ból.

Spontanicznie Lisa robi przeczący gest. Potem zmienia zdanie i podnosi rękę do szyi.

LisaTylko parę siniaków. To dlatego nie widziałeś mnie przez pierwsze dni w szpitalu.