Eric-Emmanuel Schmitt: Małe zbrodnie małżeńskie

LisaA jeśli cię zabiję?

GillesJeśli mam umrzeć, chcę umrzeć z twojej ręki. Twoja nieobecność będzie jak trucizna, ale mnie nie zabije. Zostań, proszę, zostań ze mną. Nie chcę innej kobiety. Nie chcę innego mordercy.

LisaŻegnaj.

Lisa wychodzi z pokoju. Słychać jej oddalające się kroki.

Zostawszy sam, Gilles waha się. Przez chwilę chodzi w kółko po pokoju. Potem gasi wszystkie światła, jakby miał się położyć. Zapaloną zostawia tylko lampę stojącą obok fotela, w którym zwykł czytać.

Przechodząc koło odtwarzacza, włącza jazzowy utwór, po czym siada, zamyślony, w kręgu światła.

Lisa wchodzi powoli, osłabiona, słaniająca się, bez walizki.

Gilles słyszy ją, ale się nie odwraca. Czeka. Lisa staje za nim.

LisaZdaje się, że zwymiotowałam na twój samochód.

Gilles jest szczęśliwy, ale panuje nad uczuciami. Nie patrząc na nią, odpowiada swobodnie, naśladując scenę ich spotkania.

GillesNie cierpię jego koloru. Wolałbym, żeby był bardziej oryginalny.

LisaTeraz będzie wyjątkowy!

Śmieją się. Lisa rozumie, że może dalej rozmawiać w tym tonie. Powtarza zdania, które Gilles mówił pierwszy raz.

LisaŻycie jest naprawdę podłe.

GillesŻycie pisze swoje własne scenariusze.

Lisa staje przed nim i na niego patrzy.

LisaJakim jest pan typem mężczyzny?

GillesPani typem?

LisaPotwierdzam. Po każdym zdaniu spływa po mnie strumień potu, mózg mi drętwieje – to objawy choroby zwanej niepohamowanym pociągiem.

GillesPrzykro mi, nie mam lekarstwa.

LisaTo pan jest lekarstwem.

Uśmiechają się do siebie.

GillesJest ktoś w pani życiu?

LisaW tej chwili jesteś ty.