Robert Haasler: Jezus – Człowiek, Który Nie Istniał: Pytania do Benedykta XVI

Niektóre źródła podają, że najstarsza identyfikacja daty 25 grudnia z dniem Bożego Narodzenia zawarta została w dziele przypisywanym Teofilowi z Antiochii, datowanym na rok 180 naszej ery. Nie ma pewności, czy dzieło to naprawdę istniało. Pewien ślad nim zawarty jest w „Centuriach Magdeburskich" z XVI wieku. Powszechnie sądzi się jednak, że Narodziny Jezusa obchodzone są dopiero od IV wieku. Istnieją świadectwa, że w Rzymie po raz pierwszy świętowano je w 354 roku n.e… W wielu znacznie wcześniej szych dziełach pisarzy chrześcijańskich zajmowano się ustaleniem dary narodzin Jezusa. W 202 roku n.e. Hipolit z Rzymu napisał w komentarzu do Księgi Daniela, że „Chrystus narodził się w środę 25 grudnia, w 42 roku panowania Augusta". Od jakiego momentu zacząć liczyć panowanie Oktawiana, czy od bitwy pod Akcjum 12 września 31 roku p.n.e./, kiedy faktycznie przejął pełnię władzy, czy też od chwili przyznania mu tytułu „czcigodnego" tj. Augusta, co nastąpiło 16 stycznia 27 roku p.n.e. Środa 25 grudnia przypadała wtedy na 9 rok przed naszą erą; 3 rok p.n.e. i na 9 rok naszej ery. Gdyby liczyć 42 rok panowania Oktawiana od bitwy pod Akcjum, wedle Hipolita, Jezus mógłby urodzić się dopiero 25 grudnia 11 roku naszej ery. Wtedy jednak 25 grudnia nie był w środę. Gdyby natomiast przyjąć drugi wariant liczenia czasu panowania, tj. od 27 roku p.n.e., wtedy Jezus mógłby urodzić się dopiero 25 grudnia 14 roku naszej ery, nie wspominając już, że Oktawian August zmarł niemal pół roku wcześniej – 19 sierpnia 14 roku n.e. Jezus nie mógłby narodzić się za panowania Augusta, jak chce Hipolit. Nic nie potwierdza słuszności jego relacji, musimy ją więc całkowicie odrzucić.

Inny chrześcijański pisarz, Klemens z Aleksandrii, relacjonował w 200 roku naszej ery, że w znanych mu wcześniejszych pismach zawarta jest informacja, że Jezus urodził się 25 dnia egipskiego miesiąca Pachon,

28 roku panowania Augusta co mogło przypadać na maj 3 roku przed naszą erą /bitwa pod Akcjum/ lub na pierwszy rok naszej ery /nadanie tytułu Augusta/. Ta relacja, w części spójna jest z wieloma innymi wyliczeniami. Klemens przytaczał także inne wyliczenia, datujące narodziny Jezusa na 19/20 kwietnia 2 roku n.e. Sam natomiast opowiadał się za jeszcze inną datą – 17 listopada 3 roku p.n.e.

Znamy też wyliczenia anonimowego autora łacińskiego traktatu „O obliczeniu święta Paschy", powstałego około 243 roku naszej ery. Miał on niby w prywatnym objawieniu poznać datę urodzin Jezusa: środa 28 marca, w „rocznicę stworzenia Słońca". Nie ma już znaczenia na jaki rok konkretnie wskazywało to objawienie. Ważne jest tu powiązanie dnia narodzin z kultem solarnym. Przyjęcie pogańskiego święta Słońca wiązało się zapewne z nazwaniem Chrystusa „Słońcem" jak to uczynił w mowie proroczej Zachariasz, ojciec Jana Chrzciciela. W Księdze Malachiasza, w Starym Testamencie nazywa się tego, który przyjdzie „Słońcem Sprawiedliwości". W Apokalipsie z kolei Chrystus-Baranek nazwany został „Lwem", a w astrologii jest to znak słoneczny.

Wielu protestantów wierzy, że Jezus urodził się nie w grudniu, jak przekazuje tradycja, lecz na przełomie września i października w okresie żydowskiego Święta Namiotów. Swoje przekonanie wywodzą oni z ewangelii, która wspomina, że w momencie narodzenia Jezusa pasterze byli w polu, wypasając stada. Ani wówczas, ani dziś w Palestynie nie wypasano stad w grudniu. Warunki klimatyczne po prostu na to nie pozwalają, ograniczając wegetację roślin niemal całkowicie. Na wzgórzach Palestyny w okresie zimowym nie ma pożywienia dla stad.

Nawiązanie z kolei do Święta Namiotów miałoby głęboki sens. Święto Sukkot jest uroczystym świętem w Izraelu. Zostało ustanowione przez Boga w czasie, gdy lud Izraela wędrował przez pustynię ku Ziemi Obiecanej.

„A słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami" to cytat z ewangelii św. Jana. Jako „zamieszkało" użyto tu greckiego „skenoo", które w dosłownym tłumaczeniu oznacza „żyć lub mieszkać pod namiotami, rozbić namiot". Jezus miałby w tym znaczeniu symbolizować zakończenie wędrówki ludu wybranego po pustyni i rozpoczęcie nowej drogi, drogi ku zbawieniu.

Przez trzysta lat chrześcijaństwo obchodziło się bez Bożego Narodzenia. Zaczęło celebrować pamiątkę przyjścia Zbawiciela, wykorzystując pogańską tradycję i pogańskie święto. 25 grudnia był dniem „niezwyciężonego boga słońce". Od III wieku był także dniem Boga – cesarza i było to święto państwowe. To cesarz Konstantyn uczynił to pogańskie święto dniem urodzin Jezusa: Bożym Narodzeniem. Cesarz uważał się niemal za równego Jezusowi. On i jego następcy siebie, a nie papieży uważali za następców Jezusa Chrystusa na Ziemi. Cesarze byli najważniejszymi osobami w Kościele. Decydowali o nim i losach papieży. Cesarz – bóg słońce był żywym Jezusem, nic więc dziwnego, że Jezus Bóg prawdziwy nie mógłby być czczony w innym dniu niż dzień poświęcony władcy. Sojusz tronu z ołtarzem zbudowany został na solidnych, niemal niezniszczalnych fundamentach. Do dnia dzisiejszego pozostały ślady kultu solarnego. Niedziela, po niemiecku „Sonntag" wskazuje na pochodzenie nazwy od kultu boga Słońca. Podobnie jest w języku angielskim, także włoskim i francuskim. Współczesna niedziela jest tym samym dniem, który Rzymianie poświęcali bogu Słońce. Ludy pogańskie nie miały wyznaczonego stałego, jednego dnia, któryby traktowany powszechnie jako dzień odpoczynku. Zwyczaj ten przejęty został przez chrześcijaństwo i islam od Żydów i nawiązuje do opowieści o stworzeniu świata w Księdze Rodzaju. 25 grudnia był u zarania chrześcijaństwa także początkiem roku.

Dopiero później i to z powodów czysto praktycznych przeniesiono Nowy Rok na pierwszy dzień następnego miesiąca. Kościół wschodni z kolei świętuje narodzenie Jezusa w dniu 6 stycznia, ale różnica ta ma zupełnie inną przyczynę.

Wrócimy jeszcze do kilku podniesionych w tej części kwestii w innym rozdziale, w którym przedstawimy pozostałe dowody na ustalenie śmierci Jezusa i spełnienie proroctwa. Nie zmieni to jednak naszego przekonania, że dokładnej dziennej daty narodzin nigdy nie poznamy. Nie da się ustalić takiego momentu, który logicznie odpowiadałby zarówno zapisom ewangelii, jak i realnym wydarzeniom historycznym. A może zagmatwanie i zamieszanie, jakie obserwujemy jest zamysłem z góry powziętym?

W przedstawionym wyżej kalendarium życia i działalności Jezusa wskazaliśmy na 7 kwietnia 30 roku naszej ery jako na dzień śmierci Jezusa na krzyżu. Tymczasem sprawa nie jest tak oczywista. Ustalenie dokładnej daty śmierci było przedmiotem badań niezliczonych rzesz badaczy i poszukiwaczy sensacji, podobnie zresztą jak to miało miejsce z datą, miejscem i okolicznościami narodzin. Watykan, mimo nieścisłości i wielu wątpliwości, uznał dzień 3 kwietnia 33 roku naszej ery za datę śmierci Jezusa. Odpowiedź na pytanie, dlaczego tak się stało – jest dość prosta. Nie chodzi tu o jakiś błąd w wyliczeniu czy błędną interpretację zapisów Ewangelii, ale o zwykłe dostosowanie jakiejś daty do tradycji przekazywanej przez Kościół. Przyjęcie przez Kościół najbardziej prawdopodobnej daty śmierci Jezusa, tj. 7 kwietnia 30 roku, za oficjalną – musiałoby oznaczać zmianę kalendarza tzw. ery chrześcijańskiej. Przed jej wyznaczeniem, a więc już blisko 1500 lat temu, lata liczono od założenia Rzymu. Tak było aż do pontyfikatu papieża Jana I /523-526/, który postanowił dokonać zmiany tego systemu poprzez wprowadzenie sposobu liczenia lat od narodzin Jezusa. Tak powstała era chrześcijańska, nazywana erą po narodzeniu Chrystusa, a numerację lat poprzedzano określeniem „AD" – Anno Domini /Roku Pańskiego/. Obliczenia dokonał w 525 roku mnich Dionizy Mniejszy, wedle którego Jezus urodził się 25 grudnia 753 roku od założenia Rzymu. Następny rok, tj. 754 od założenia Rzymu, przyjęto jako pierwszy rok nowej ery – ery chrześcijańskiej. Jak wątpliwe były to wyliczenia, pokazujemy w wielu częściach tej książki. Tradycja ewangeliczna dowodzi, że Jezus miał żyć 33 lata. Nie mógł być więc ukrzyżowany w żadnym innym roku ery chrześcijańskiej, jak tylko 33.