Lauren Weisberger: Portier Nosi Garnitur Od Gabbany

Kiedy to stwierdziłam, przez chwilę milczał, a potem powiedział:

– Mam dobre wieści.

– Dostałeś to! – krzyknęłam bez namysłu. A potem zmówiłam krótką modlitwę i dodałam ze znacznie większym wahaniem. – Dostałeś tę ofertę?

– Tak, dostałem. – Usłyszałam uśmiech w jego głosie. – Złożyłem projekt i propozycje menu w czasie poniżej dwóch tygodni. Prawnik powiedział, że jego klienci byli pod wrażeniem. Wybrali mnie na głównego szefa kuchni i kupili nieduży lokal w East Village.

Ledwie mogłam mówić z podniecenia, ale chyba tego nie zauważył.

– Tak, wszystko teraz potoczy się bardzo szybko. Wygląda na to, że ktoś szykował się do otwarcia restauracji, ale inwestorzy wycofali się w ostatniej chwili. Chyba chodziło o jakiś skandal z przekazywaniem korporacyjnych zysków na mniejsze inwestycje. W każdym razie tu wkroczyli moi tajemniczy inwestorzy i kupili to miejsce za małe pieniądze. Od razu zaczęli szukać szefa kuchni i chcą otworzyć najszybciej jak się da. Możesz w to uwierzyć?

– Gratulacje! – wykrzyknęłam ze szczerym entuzjazmem. – To takie niesamowite. Wiedziałam, że dasz radę! – Oczywiście mówiłam szczerze, ale kiedy tylko te słowa opuściły moje usta, poczułam kolejny skręt żołądka. Nienawidziłam się za tę myśl, ale nie brzmiało to dobrze, jeśli chodzi o nasze sprawy.

– Dzięki, Bette. To wiele dla mnie znaczy. Nie mogłem się doczekać, żeby ci o tym powiedzieć.

Zanim zdążyłam choćby rozważyć zredagowanie swojej wypowiedzi, wypaliłam:

– Ale co to oznacza dla nas?

Nastąpił moment okropnej, odrażającej, wszechogarniającej ciszy, a jednak wciąż nie do końca to do mnie dotarło. Wiedziałam, że jesteśmy sobie przeznaczeni. Przeszkody nie należały do niepokonanych, zwykłe utrudnienia na drodze do zbudowania silniejszego związku.

Kiedy Sammy wreszcie się odezwał, w jego głosie brzmiała porażka i niemały smutek.

– Będę całkowicie oddany temu projektowi. – Zdołał powiedzieć tylko tyle i kiedy wymówił te słowa, wiedziałam, że to się nie stanie. „To” w znaczeniu „my”.

– Oczywiście – odparłam mechanicznie. – To życiowa szansa.

W tym właśnie momencie bohater romansu powiedziałby „Podobnie jak ty, dlatego zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby nam się udało”, ale Sammy tego nie powiedział. Odezwał się tylko cicho:

– Właściwe zgranie się w czasie tyle znaczy, Bette. Mam dla ciebie zbyt wiele szacunku, by prosić, żebyś na mnie czekała, chociaż, oczywiście, jakaś część mnie ma nadzieję, że zaczekasz.

Niech cię cholera, pomyślałam. Po prostu mnie poproś i poczekam, poproś, żebym zrozumiała, że będzie nam trudno, ale kiedy ten okres minie, będziemy szczęśliwi, zakochani i razem. Proszę, daruj sobie to okropne słowo, „szacunek” – nie chcę, żebyś mnie szanował, chcę, żebyś mnie pragnął.

Ale nic nie powiedziałam. Zamiast tego otarłam łzy, które kapały mi na brodę, i skoncentrowałam się na zachowaniu pewnego głosu. Gdy się wreszcie odezwałam, byłam dumna ze swojego opanowania i wymowności.

– Sammy, rozumiem, jaka to dla ciebie niesamowita szansa i nie mogłabym bardziej się z tego cieszyć. Musisz cały czas i energię poświęcić na to, żeby ta restauracja stała się taka fantastyczna, jak sobie wymarzyłeś. Daję słowo, że nie jestem zła ani zdenerwowana, nic z tych rzeczy, ale niesamowicie się cieszą z twojego szczęścia. Ruszaj. Zrób, co musisz zrobić. Mam tylko nadzieją, że kiedy twoja restauracja stanie się już najmodniejszym miejscem w Nowym Jorku, zaprosisz mnie na kolacją. Bądźmy w kontakcie, okej? Będę za tobą tęskniła.

Spokojnie odłożyłam słuchawką na widełki i wpatrywałam się w nią przez całe piąć minut, zanim wreszcie zaczęłam płakać. Nie zadzwonił ponownie.

– Powiedz mi jeszcze raz, jak pewnego dnia poprawi się moje życie – poprosiłam Penelope, kiedy siedziałyśmy u mnie w salonie. Leżałam wyciągnięta na sofie w pełnym zestawie depresyjnym (dres), podobnie jak przez ostatnie trzy i pół miesiąca, całkowicie pozbawiona chęci, by jeszcze kiedykolwiek włożyć normalne ubranie.

– Och, Bette, kochanie, oczywiście, że się poprawi. Tylko spójrz, jak fantastycznie układa się moje własne życie! – stwierdziła sarkastycznie.

– Co jest dzisiaj wieczorem? Pamiętałaś, żeby nagrać Gotowe na wszystko z zeszłego tygodnia? – zapytałam apatycznie.

Rzuciła swój egzemplarz „Marie Claire” i spojrzała na mnie uważnie.

– Bette, oglądałyśmy go, kiedy leciał w telewizji w ostatnią niedzielę. Po co miałybyśmy go nagrywać?

– Chcę go zobaczyć jeszcze raz – jęknęłam. – No przestań, musi być coś sensownego do obejrzenia. A co z Going Down in the Yalley, tym dokumentalnym filmem porno na HBO? Nagrałyśmy to?

Penelope tylko westchnęła.

– A może Real World? - Podciągnęłam się do pozycji siedzącej i zaczęłam stukać w klawisze na pilocie. – Musimy mieć przynajmniej jeden cholerny odcinek. Choćby stary. Jak to możliwe, że nie mamy żadnego Real World? - W tym momencie byłam już bliska łez.

– Chryste, Bette, musisz się wziąć w garść. To po prostu już nie jest w porządku.

Oczywiście miała rację. Pławiłam się w tym tak długo, że stało się normą. Ten okres bezrobocia niezbyt przypominał mój pierwszy; nie było żadnych rozkosznych poranków spędzanych na spaniu ani radosnych wypraw do sklepu ze słodyczami czy długich spacerów, żeby odkrywać nowe okolice. Nie próbowałam znaleźć pracy – ani entuzjastycznie, ani bez przekonania – i obecnie utrzymywałam się (ledwo), biorąc jakieś dorywcze, zlecane przez współczującego Willa i kilku jego znajomych prace, polegające na sprawdzaniu faktów. Przedzierałam się przez nie we flanelowym szlafroku na sofie codziennie rano, a potem czułam się całkowicie usprawiedliwiona, by gnuśnieć przez resztę dnia. Fakt, że Penelope, która miała wszelkie powody być w formie daleko gorszej niż ja, z dnia na dzień funkcjonowała coraz lepiej, zaczynał wyglądać alarmująco.

Nie miałam wieści od Sammy'ego od czasu naszej ostatniej rozmowy rano po imprezie „Playboya”, która odbyła się trzy miesiące dwa tygodnie i cztery dni temu. Penelope zadzwoniła kilka minut po tym, gdy rozłączyłam się z Sammym, chcąc mi powiedzieć, że rozmawiała z Averym i „wie wszystko”. Avery zadzwonił do niej z imprezy, przyznał się, że był naprawdę bardzo pijany i „przypadkiem” pocałował jakąś dziewczynę. Tamtego ranka była zdenerwowana, ale wciąż go usprawiedliwiała. W końcu zebrałam się w sobie i opowiedziałam jej całą historię. Kiedy Pen doprowadziła do konfrontacji, Avery przyznał, że od jakiegoś czasu sypia z Abby, były też inne.

Penelope bardzo spokojnie poleciła wówczas gospodyni (która, tak się złożyło, była zaręczynowym prezentem dla szczęśliwej pary od rodziców Avery'ego) spakować wszystkie należące do niej rzeczy i jak najszybciej wysłać je do Nowego Jorku. Następnie, korzystając z karty kredytowej Avery'ego, zarezerwowała dwa bilety na samolot w pierwszej klasie, wezwała największą i najbardziej luksusową limuzynę, jaką udało jej się znaleźć, i w kabinie pierwszej klasy, wyciągnięta na dwóch siedzeniach, przystąpiła do doprowadzania się szampanem do stanu nieświadomości. Odebrałam ją na lotnisku JFK i zaciągnęłam prosto do Black Door, gdzie upiłyśmy się do nieprzytomności. Przez kilka pierwszych tygodni mieszkała z rodzicami, którzy, trzeba im to przyznać, ani razu nie powiedzieli, żeby mu wybaczyła albo przyjęła z powrotem, a kiedy nie mogła już wytrzymać w domu, wprowadziła się do mojego salonu.