Andreas Eschbach: Gobeliniarze

– Przyznaję, że bałem się tej chwili. Jak, na wszystkie skarby świata, mam opisać to, co zobaczyliśmy? Jak mam to opisać, żebyście mi uwierzyli? Ja sam nie uwierzyłem moim najlepszym komendantom, ludziom, którym bez wahania powierzyłbym swe życie, lecz musiałem sam wylądować i zobaczyć. Nie mogłem uwierzyć nawet w to, co widziałem na własne oczy…

Rozłożył ręce w geście bezradności.

– Podczas całej podróży powrotnej z Gheera siedzieliśmy razem i na nowo trawiliśmy wszystkie szczegóły, ale nie doszliśmy do żadnych wniosków. Jeśli doszukacie się jakiegoś sensu w tym wszystkim, proszę i mnie wtajemniczyć. To właściwie jedyna rzecz, jakiej jeszcze w życiu pragnę – zrozumieć, poznać przyczynę istnienia planety Gheerh.

Ponownie włączył projektor, zaczął wyświetlanie przygotowanego filmu.

– Każdą piędź powierzchni, którą cesarskie oddziały zdobyły, mordując i wypędzając pierwotnych mieszkańców, następnie wyrównywano i utwardzano. Zajmował się tym personel techniczny, w liczbie około pięciuset tysięcy ludzi. Kiedy linia frontu przesuwała się dalej, przygotowaną tak powierzchnię przykrywano włosianymi kobiercami. W taki sposób w ciągu tysięcy lat jednostki cesarza wyłożyły gobelinami dwie trzecie całkowitej powierzchni planety.

Zdumioną ciszę przerwał jeden z członków Rady, pytając:

– Chcecie w ten sposób powiedzieć, generale, że wszystkie te włosiane kobierce wytwarzano tylko po to, by pokryć nimi jakąś tam planetę ?

– Taki obraz nasuwa się, gdy leci się nad Gheerh. Gdziekolwiek by się nie skierować, leży kobierzec przy kobiercu, nie widać nawet skrawka pierwotnej powierzchni. Rozległe równiny, głębokie kotliny, wysokie góry, plaże, wzniesienia, stoki – wszystko, wszystko pokryto włosianymi kobiercami.

Obecni z zafascynowaniem śledzili wyświetlane obrazy, potwierdzające słowa generała.

– To przecież szaleństwo – stwierdził ktoś w końcu. – Jaki sens może mieć coś takiego?

Karswant bezradnie wzruszył ramionami.

– Nie wiemy. Nie zdołaliśmy doszukać się w tym żadnego sensu.

Wśród uczestników posiedzenia wybuchła ożywiona dyskusja, którą przewodniczący Rady Tymczasowej powstrzymał władczym ruchem dłoni.

– Macie rację, generale Karswant, z trudem przychodzi mi w to uwierzyć – rzekł. – Z całą pewnością jest to najbardziej niewiarygodna rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałem – zatrzymał się na chwilę. Widać było po nim, że z wysiłkiem stara się nie zgubić wątku tego, co chce powiedzieć. – Oczywiście, niemożliwe, żebyśmy mogli wszyscy polecieć do Gheera, choć, prawdę mówiąc, czuję taką wielką potrzebę. Po prostu spróbujemy panu uwierzyć, generale.

Wyglądał na zupełnie oszołomionego, gdy znienacka zamilkł i rozglądał się bez celu. Każdy na sali wyglądał na oszołomionego.

– Jakiekolwiek miałoby być wyjaśnienie tego wszystkiego – mówił po chwili dalej, z wyraźnym wysiłkiem starając się znów zapanować nad sytuacją – z pewnością tkwi ono w historii. Cieszę się, że jest tu dziś obecna nasza czarująca Lamita Terget Utmansalen, jedna z naszych najlepszych historyków. Zarządza cesarskim archiwum, może wie na ten temat więcej od nas?

Lamita wstała przy tych słowach i nerwowo obracała się na wszystkie strony, zaskoczona tym, że znalazła się tak nieoczekiwanie w centrum zainteresowania.

– Przykro mi, ale nie mogę nic w tej sprawie powiedzieć – zaczęła, gdy przewodniczący dał jej znak skinieniem głowy. – W archiwum do tej pory nie znaleziono żadnych wskazówek dotyczących włosianych gobelinów. To jednak niekoniecznie znaczy, że ich tam nie ma; system rozmieszczenia zasobów archiwum jest dla nas ciągle raczej zagadką, a archiwum, obejmujące cały okres cesarstwa, jest przeogromne…

– Lamita, zostajecie zwolnieni od innych zadań – przerwał jej przewodniczący. – Niech się pani teraz zajmie tylko tą sprawą.

Dziękuję, myślała zirytowana Lamita, siadając. Sama. Ja i archiwum. Współpracownicy, powinien był mi ich przydzielić.

– Musimy – kontynuował pośpiesznie stary członek Rady – zająć się także teraźniejszością i przyszłością. Trzeba przeprowadzić uświadomienie ludności Gheery, wykorzenić wiarę w cesarza i ustanowić nowy ustrój polityczny. Sądzę, że za przykładem prowincji Baquion i Tempesh-Kutaraan mogłoby udać się przekształcić Gheerę w samodzielną federację…

Dyskusji politycznej, która nastąpiła potem, Lamita przysłuchiwała się tylko pobieżnie. Bieżąca polityka jej nie interesowała. Swoją uwagę poświęcała wyłącznie wydarzeniom i procesom historycznym, dawno minionym tysiącleciom. W duchu wędrowała przez archiwum, tysięczny raz próbowała rozwikłać tajemnicę systemu rozmieszczenia eksponatów, lecz nie miała żadnego pomysłu. Była zadowolona, gdy posiedzenie nareszcie dobiegło końca.

Borlid dopadł ją, nim udało jej się opuścić salę.

– Lamita, muszę z tobą chwilę porozmawiać.

Skrzyżowała ramiona, przyciskając do piersi trzymane dokumenty.

– Słucham.

– Od tygodni mnie unikasz. Chciałbym wiedzieć, dlaczego.

– Unikam?

– Tak. Ja cię pytam, czy chcesz ze mną iść na kolację, a ty…

Westchnęła.

– Borlid, nie okłamujmy się. Oczekujesz ode mnie więcej niż tylko wspólnego posiłku. A ja nie mam ochoty. Więc nie byłoby w porządku, gdybym przyjęła twoje zaproszenie. I byłoby to uciążliwe.

– Nie ma szans?

– Nie. – Urażona męska pycha. Okropność!

– Więc masz jakiegoś mężczyznę?

– Gdyby nawet tak było, Borlid: to tylko moja sprawa i nic cię to nie obchodzi.

Leżała na plecach i wpatrywała się w pomalowany sufit nad łóżkiem. Nocna bryza lekko poruszała dzwonkami, wiszącymi w otwartych drzwiach balkonu, wydawały przy tym delikatne, pełne tęsknoty dźwięki. Ich cień w świetle księżyca padał na narzutę łóżka, poza tym w pokoju było całkiem ciemno.

– Odrzuciłam jednego z najatrakcyjniejszych mężczyzn w pałacu – powiedziała głośno. – A teraz leżę sama w łóżku i nie wiem, co z sobą począć.

Cichy śmiech z odległości siedemnastu lat świetlnych. – Jeśli go odrzuciłaś, to widocznie nie był dość atrakcyjny, siostrzyczko.

– No właśnie. Wydaje mi się dziecinny i płytki.

– Przed chwilą powiedziałaś, że to jeden z najatrakcyjniejszych mężczyzn…

– No tak. Wielu kobietom się podoba.

Znów ten śmiech.

– Coś mi się zdaje, siostruniu, że stale jeszcze sądzisz, że trzeba być podobnym do innych. A tak naprawdę chodzi o to, żeby właśnie być odmiennym od reszty – odkryć swoją wyjątkowość. Urodziłaś się rebeliantką, ale to nic nie znaczy. Przed tobą jeszcze twoja własna rebelia.

Lamita zmarszczyła nos, próbując zrozumieć znaczenie tych słów. Jej starsza siostra uwielbiała rzucać tajemnicze sentencje i kazać swoim rozmówcom decydować, co z nimi poczną.

– Sarna, co ze mną jest nie w porządku, że ciągle jestem sama? – spytała Lamita głosem krnąbrnego dziecka.

– A co masz przeciw temu, żeby być sama?

– To nudne. Niewesołe.

– Niepokojące? – drążyła Sarna.

– Też – musiała wbrew woli przyznać Lamita.

– Ile czasu minęło, od kiedy ostatnio byłaś z mężczyzną?

– Dużo. Poszło to już w zapomnienie. Poza tym było okropnie. Czułam się jak niańka.

– Ale było to dawno – podsumowała siostra – i uporałaś się już z tym. To nie może być powód. Lamita, który mężczyzna z twojego otoczenia cię podnieca?

– Żaden – odpaliła Lamita jak strzał z pistoletu.