Wiktor Pielewin - Helm Grozy

Romeo-y-Cohiba

I jak to się niby ma do naszej sytuacji?

Monstradamus

Poczekaj, nie przerywaj. Ariadno, co było dalej?

Ariadna

Potem trafiłam na główną ulicę. Jej środkiem biegł długi rząd donic z palmami. Pamiętam, że to właśnie zdumiało mnie najbardziej: wokół żółte liście, jesień, a tu palmy.

Nutscracker

Mówiłaś o kwitnącym różowo bluszczu, a teraz nagle jesień i żółte liście.

Ariadna

Tak, kiedy ścigałam karła, nadeszła jesień. Pomyślałam, że karzeł zrobił to specjalnie, żeby zepsuć mi humor i żebym nie mogła go dogonić. Na ulicy nie było żywej duszy. Doszłam do wielkiego placu z fontanną, w której stały spiżowe posągi. Wyglądały na równie starożytne jak całe to miasto, ale przedstawiały historię chyba z japońskich filmów animowanych – macki oplątujące i duszące jakieś gołe dzieciaki. A może nie macki, może raczej węże…

Nutscracker

Co to ma wspólnego z japońską animacją?

IsoldA

Ona mówi o mangach gwałconych przez demony z mackami. Bardzo popularny temat w japońskim wirtualnym porno.

Monstradamus

Symbolizuje wypartą w podświadomość frustrację wywołaną przegraniem drugiej wojny światowej. Gwałcona uczennica oznacza w takich filmach duszę narodu japońskiego, a potwór z fallicznymi mackami współczesną gospodarkę korporacyjną zachodniego świata.

Nutscracker

A może to po prostu ośmiornica?

Monstradamus

Ośmiornica? Ciekawe. Nigdy o tym nie pomyślałem.

Organizm(-:

Izolda? Jesteś nowa?

IsoldA

Tak.

Romeo-y-Cohiba

Witamy w naszym małym światku, Izoldo. Cieszymy się, że do nas trafiłaś.

IsoldA

Dziękuję, Romeo.

Organizm(-:

Ładna jesteś?

Romeo-y-Cohiba

Organizm, wyluzuj.

Nutscracker

Izoldo, trafiłaś tutaj tak samo jak my? Czy chcesz coś dorzucić?

IsoldA

Nie, nie chcę. Tak samo.

Monstradamus

Więc teraz, jeżeli nie masz nic przeciwko, oddajmy głos Ariadnie.

Ariadna

Zrozumiałam, że muszę podejść do fontanny i wtedy zobaczę oba karły. Tylko nie pytajcie, jak na to wpadłam, po prostu zrozumiałam i tyle. Doszłam do fontanny, odwróciłam się do niej tyłem i oparłam o ogrodzenie. Naprzeciwko był budynek z kolumnadą, wielki i ponury, z paskudnymi nadbudówkami na dachu. Pomyślałam, że kiedyś, dawno temu, musiał całkiem spłonąć, został tylko kamienny szkielet, który później wielokrotnie usiłowano odremontować i przywrócić do życia. Ale i tak mimo remontów przez farbę prześwitywały ślady pożaru i wyczuwało się, że budynek jest martwy i pusty…

Romeo-y-Cohiba

Coś mi się zdaje, że trzeba zwołać konsylium psychiatryczne. Albo zapytać Monstradamusa, ma głowę do takich rzeczy. Jak on tam mówił: frustracja korporacyjna?

Monstradamus

Romeo, proszę, jeszcze trochę cierpliwości.

Ariadna

Nagle spostrzegłam, że jeden z karłów stoi tuż koło mnie. Ten z rondem zagiętym do góry. Nie zauważyłam, kiedy podszedł. Był całkiem blisko, ale kapelusz zasłaniał mu twarz. Pamiętam, że na nogach miał spiczaste średniowieczne trzewiki w biało-czerwone paski. Zaczął mówić, nie unosząc głowy. Mówił dość dziwnie. Powiedział, że pan, któremu służy, jest stwórcą wszystkiego, co widzę dookoła, i wielu innych rzeczy. O ile zrozumiałam, jego pan nie był człowiekiem. Albo nie tylko człowiekiem. Nazywał się Asterisk…

Monstradamus

Na pewno dobrze słyszałaś?

Ariadna

Tak, chyba tak. Karzeł wyjaśnił, że Asterisk to ktoś bezgranicznie i nieskończenie potężny. Zapytałam, czy to czasem nie Bóg. Karzeł roześmiał się i odpowiedział, że Bóg robi u Asteriska za chłopca na posyłki. Zapytałam, jak to możliwe. Karzeł powiedział, żebym nawet nie próbowała zrozumieć. To wielka tajemnica, powtórzył kilkakrotnie, wielka tajemnica. Zapytałam, jak mam nazywać tego, który jest potężniejszy od Boga. Jak ci się żywnie podoba, odpowiedział karzeł, może być Asterisk albo jakkolwiek inaczej, imiona to tylko zasłony, nie mają żadnego znaczenia. Tak właśnie powiedział, słowo…

Romeo-y-Cohiba

Co za bzdury.

Ariadna

O ile dobrze zrozumiałam, Asterisk obraził się na ludzi, bo kiedyś go zabili. Albo dlatego, że kiedyś go zabiją. Karzeł mówił tak niejasno, że mogło z tego wynikać cokolwiek. Od tego czasu – albo do tego czasu – ludzie muszą płacić Asteriskowi daninę, wysyłać mu ofiary, które staną z nim do walki i umrą na jego arenie. Na przykład nas…

Nutscracker

No proszę.

Ariadna

Ale nie warto się tym zbytnio przejmować, powiedział karzeł, ponieważ Asterisk przyjmuje w ofierze każdego, kto się urodził, więc śmierć na jego arenie czeka wszystkich bez wyjątku. Chciałam zapytać, po co wobec tego całe to składanie ofiary, ale karzeł zaczął się nerwowo rozglądać i powiedział: patrz, idzie tutaj, teraz już sama możesz go zobaczyć. Podniosłam wzrok. Przed spalonym pałacem pojawiły się dwie osoby. Przodem uroczyście kroczył drugi karzeł z chorągwią w rękach. Na chorągwi był emblemat Merrill Lynch – pamiętacie, taki wesoły byczek – i podpis Be Bullish! Ale wcale mnie to nie rozśmieszyło, tak koszmarny okazał się ten, który szedł za chorągwią. Nie wiem, jak go nazwać. Nie przypominał człowieka. Był wysoki jak skała i w pierwszej chwili skojarzył mi się z nienaturalnie wyrośniętym grzybem w czarnozielonym metalowym kapeluszu. Potem przyjrzałam mu się dokładniej. Miał długą szatę do samej ziemi, ciemną i nieszczególnie schludną, choć jednak nie tak wyświechtaną jak ubrania karłów. A na głowie spiżowy hełm przypominający maskę gladiatora: kask z szerokim rondem i podziurkowaną przyłbicą w miejscu twarzy. Na hełmie były dwa rogi…

Monstradamus

Bycze?

Ariadna

Znacznie masywniejsze, i nie sterczały na boki, tylko zaginały się wokół hełmu do tyłu i zlewały z nim w jedną całość. Gdybym miała je z czymś porównać, powiedziałabym, że bardzo przypominały rury wydechowe spiżowego motocykla oplatające rondo krągłego kasku. Na hełmie było też pełno malutkich przewodów i rurek, również spiżowych, które łączyły poszczególne części, tak że wszystko razem wyglądało na coś w rodzaju starożytnego silnika rakietowego.

Nutscracker

Mówił coś?

Ariadna

Nie. Widziałam go krótką chwilę i zdążyłam tylko pomyśleć, że karły są tak dziwnie ubrane, bo próbują się do niego upodobnić. Przy nim wyglądały na całkiem malutkie. I jeszcze zdawało mi się, że jest w nim jakieś zamyślenie, smutek i samotność, jakby był na przykład imperatorem na zesłaniu. Albo na odwrót: imperatorem, który zesłał już wszystkich i został całkiem sam.

Monstradamus

Na tym sen się skończył?

Ariadna

Asteriska już więcej nie widziałam. Znalazłam się z karłem na jednej z małych uliczek. Staliśmy przed starymi drewnianymi drzwiami z metalowym kółkiem zamiast klamki. Kółko przewleczone było przez głowę byka. Karzeł zakołatał i drzwi stanęły otworem. Za nimi był mały pokój. Z miejsca, w którym staliśmy, widać było jedynie łóżko, na którym spał łysy mężczyzna z wąsami i pieprzykiem na policzku. Karzeł wymamrotał, że zaszła pomyłka, zaprowadził mnie do innych drzwi i otworzył je w ten sam sposób. Zobaczyłam podobny pokój, tylko pusty. Karzeł podniósł palec i zapytał: Zbuduję labirynt, żeby zgubić się z tym, kto zechce mnie znaleźć – kto to powiedział i o czym? Zaczęłam się zastanawiać, we śnie już prawie wiedziałam. Ale wtedy karzeł znienacka wepchnął mnie do pokoju i zatrzasnął drzwi.