Mo Yan - Obfite piersi, pełne biodra

Tratwa odbiła od brzegu i sunęła po wodzie. Dwóch żołnierzy ruszyło galopem w dół rzeki, stopniowo odwijając z ramion liny zrobione z onuc.

Gdy tratwa znalazła się pośrodku rzeki, znowu ruszyła z prędkością strzały, wzbijając fale, które uderzały o brzeg. Stary Zunlong zachrypniętym głosem wykrzykiwał swoje komendy, wioślarze pracowali ze zgiętymi grzbietami, nad ich głowami polatywały mewy. W najbardziej rwącym miejscu tratwa zaczęła się gwałtownie kołysać. Stary Zunlong zachwiał się w tył i runął do rzeki, szef eskorty wstał zaalarmowany i już miał wyciągnąć broń, gdy więzy pękły, a Sima Ku, już z wolnymi rękami, rzucił się na niego tygrysim skokiem, przewrócił go i obaj runęli prosto w rwący nurt. Głuchoniemy i wioślarze wpadli w popłoch; po chwili jeden po drugim powpadali do wody. Żołnierze na brzegu puścili liny; tratwa niczym wielka czarna ryba pognała swobodnie na grzbietach fal.

Wszystko to wydarzyło się niemal równocześnie. Zanim Lu Liren i pozostali żołnierze na brzegu zdążyli zareagować, na tratwie nie było już nikogo.

– Zastrzelić go! – rozkazał Lu Liren zdecydowanym tonem.

Na powierzchni mętnej wody od czasu do czasu pojawiały się czyjeś głowy, lecz żołnierze nie potrafili stwierdzić, która z nich należy do Simy Ku i nie odważyli się oddać strzału. Do wody wpadło w sumie dziewięciu ludzi, więc gdy wyłaniała się głowa, prawdopodobieństwo, że jest to głowa Simy Ku, wynosiło jeden do dziewięciu. Ponieważ fale pędziły jak dzikie konie, szansa trafienia w wynurzającą się na moment głowę była wyjątkowo niska.

Sima Ku uciekł z całą pewnością. Wychował się nad Rzeką Wodnego Smoka, był znakomitym pływakiem i potrafił wytrzymać pięć minut pod wodą bez wynurzania się. Co więcej, napchawszy brzuch taką ilością placków z dymką i pastą sojową, miał w ciele porządny zapas energii.

Lu Liren był bladosiny. Obrzucił nas spojrzeniem czarnych oczu, miotających zimne błyskawice. Sima Liang z dzbankiem pasty sojowej w rękach nieśmiało tulił się do nóg matki.

Matka bez słowa, jak gdyby nigdy nic, ruszyła w dół wału, trzymając Lu Shengli w ramionach, a my podążyliśmy grzecznie za nią.

Po paru dniach doszły nas słuchy, że spośród tych, którzy wpadli do rzeki, tylko głuchoniememu i Zunlongowi udało się wydostać na brzeg. Pozostali zniknęli bez śladu, nie znaleziono też ich ciał. Wszyscy jednak byli przekonani, że Simie Ku udało się uciec – to przecież niemożliwe, by utonął. Pozostałych spotkała pewna śmierć, włączając w to dumnego szefa eskorty.

W gruncie rzeczy dużo bardziej niepokoiły nas losy Szóstej Siostry, Shangguan Niandi i jej amerykańskiego męża Babbitta. W tamtych dniach, gdy szumiały fale wezbranej rzeki, matka co noc spacerowała tam i z powrotem po podwórzu, nieustannie wzdychając. Jej przeciągłe westchnienia niemal zagłuszały huk wody. Nasza matka urodziła osiem córek: Laidi oszalała, Zhaodi i Lingdi zginęły, Xiangdi sprzedała się i znalazła w piekle dla żywych, co praktycznie równało się śmierci, Pandi u boku Lu Lirena pędziła życie pod gradem kul, więc jej śmierć była jedynie kwestią czasu, a Qiudi została kupiona przez białą Rosjankę, co też nie różniło się zbytnio od śmierci. Jedynie Yunü została przy jej boku, lecz ta z kolei była niewidoma – być może tylko dzięki temu wciąż była przy niej. Jeśli coś złego przytrafi się Shangguan Niandi, prawie wszystkie Osiem Nieśmiertelnych Piękności z rodu Shangguan stanie się wspomnieniem. W przerwach między przeciągłymi westchnieniami matka modliła się głośno:

– Stary Panie w Niebiosach, Wielki Boże, Maryjo, Matko Boża, bodhisattwo Guanyin z Południowego Morza, ochrońcie moją małą Niandi, czuwajcie nad moimi dziećmi, a wszystkie nieszczęścia i choroby niechaj spadną na moją głowę, oby tylko moje dzieci były bezpieczne i spokojne…

Minął miesiąc. Z przeciwległego brzegu Rzeki Wodnego Smoka dobiegły nas wieści o Babbitcie i Szóstej Siostrze. W pewnej ukrytej jaskini w górach Daze doszło do potężnej eksplozji. Gdy opadł kurz, ludzie weszli do środka i znaleźli dwa splecione ze sobą ciała: kobiety i mężczyzny. Mężczyzna był złotowłosym młodym cudzoziemcem. Nikt nie potrafił z całą pewnością stwierdzić, czy była z nim nasza Szósta Siostra, lecz matka, gdy tylko usłyszała tę wieść, rzekła z gorzkim uśmiechem: „To wszystko moja wina…", po czym wybuchnęła głośnym płaczem.

Późną jesienią, która jest najpiękniejszą porą roku w Północno-Wschodnim Gaomi, grożąca powodzią rzeka wreszcie się uspokoiła. Pola sorga nabrały intensywnej, ciemnoczerwonej, niemal czarnej barwy, trzciny na bagnach były tak białe, że wydawały się żółte. Poranne słońce oświetlało rozległe pola i łąki, pokryte cienką warstewką białego szronu. Żołnierze Siedemnastego Batalionu opuścili wioskę w ciszy. Zabrali ze sobą stada osłów i mułów, które z tupotem przemaszerowały przez zrujnowany most i zniknęły za północnym wałem na zawsze.

Gdy konie i ludzie odeszli, ich dowódca Lu Liren został oddelegowany na cywilne, nowo utworzone stanowisko naczelnika powiatu Północno-Wschodniego Gaomi oraz mianowany szefem powiatowej milicji. Shangguan Pandi powierzono stanowisko szefa Okręgu Wojskowego Dalan, a głuchoniememu – dowódcy wojsk okręgowych. Niemowie i jego podkomendnym polecono zabrać z rezydencji rodu Sima wszystkie stoły, krzesła, ławy, gliniane dzbany, kadzie i inne przedmioty i rozdać je mieszkańcom wioski, lecz rzeczy rozdane w dzień, w nocy wracały pod bramę domostwa Simów. Głuchoniemy przyprowadził na nasze podwórko ludzi niosących ogromne rzeźbione łoże.

– Nie potrzebuję tego. Zabierzcie to łóżko! – zaprotestowała matka.

– Zdjąć! Zdjąć! – wybełkotał Sun w odpowiedzi.

– Pandi, powiedz mu, żeby zabrał stąd to łóżko – rzekła matka do szefowej okręgu Dalan, która właśnie cerowała skarpetki.

– Takie są teraz trendy, mamo. Nie trzeba się sprzeciwiać! – zaoponowała szefowa okręgu.

– Sima Ku jest twoim szwagrem, Pandi. Mam pod opieką jego syna i córkę. Co sobie pomyśli, gdy wróci?

Shangguan Pandi zamyśliła się. Odłożyła skarpetki, zarzuciła broń na plecy i pośpiesznie wybiegła z domu. Sima Liang odprowadził ją, a gdy wrócił, oznajmił:

– Piąta Ciotka pobiegła do urzędu powiatowego.

Potem mówił jeszcze, że jakaś ważna osobistość przybyła w lektyce niesionej przez dwóch ludzi, a razem z nią osiemnastu strażników z bronią krótką i długą. Naczelnik Lu powitał tego pana z takim szacunkiem, jak uczeń swego nauczyciela. Podobno ten człowiek jest słynnym specjalistą od reformy rolnej, który w okręgu Beiwei ogłosił hasło: „Zabić bogatego chłopa to jeszcze lepiej, niż zadusić dzikiego królika".

Głuchoniemy kazał swoim ludziom zabrać łóżko. Matka odetchnęła.

– Babciu, uciekajmy lepiej – rzekł Sima Liang. – Czuję, że coś złego się wydarzy.

– Co ma być, to będzie. Jak będzie źle i tak nic nie poradzimy. Nie martw się, Liang, nawet gdyby Pan Niebios zesłał tu całą swoją armię, cóż złego może stać się nam, wdowom i sierotom?

Ważna osobistość jeszcze ani razu nie pokazała się publicznie. W bramie rezydencji rodu Sima stało dwóch uzbrojonych strażników, a urzędnicy powiatowi z bronią na plecach nieustannie wchodzili nią i wychodzili. Tego dnia, zaprowadziwszy kozy na pastwisko, po drodze do domu natknęliśmy się na oddział głuchoniemego oraz paru powiatowych i okręgowych oficjeli, którzy prowadzili ulicą Huanga Tianfu, właściciela sklepu z trumnami, Zhao Szóstego, sprzedawcę bułek gotowanych na parze, Xu Bao, właściciela tłoczni oleju, Starą Jin o jednej piersi, handlarkę olejem i Qina Drugiego, prywatnego nauczyciela. Aresztowani szli zgarbieni, na ich twarzach malował się lęk. Zhao Szósty zapytał, podnosząc głowę: