Mo Yan - Obfite piersi, pełne biodra

– A pani, droga ciotko – rzekł oficer Jiang – dla bezpieczeństwa własnego i dzieci pójdzie z nami do kwatery głównej.

Matka pokręciła głową.

– O nie. Jeśli mamy zginąć, to chcemy umrzeć tu, na własnym kangu.

Oficer Jiang skinął ręką; grupka żołnierzy stanęła przy matce, druga weszła do naszego domu.

– Panie, otwórz oczy i spójrz, co tu się wyprawia! – zawołała matka.

Cała nasza rodzina została zamknięta w bocznym skrzydle domostwa rodziny Sima; za drzwiami stali strażnicy. W sąsiedniej wielkiej sali zapalono lampy gazowe, słychać było czyjeś nawoływania. Huki wystrzałów niosły się z peryferii wioski; rozbrzmiewały całymi seriami, jak fajerwerki.

Oficer Jiang wkroczył bez pośpiechu do naszego pokoju, niosąc lampę ze szklanym kloszem, pokasłując i mrużąc oczy w czarnym dymie. Postawił lampę na palisandrowym stoliku, zmierzył nas wzrokiem i rzekł:

– Czemu stoicie? Siadajcie, proszę, siadajcie – zaproponował, pokazując nam ustawione pod ścianą palisandrowe krzesła. – Trzeba przyznać, że pani drugi zięć ma całkiem ładny dom – dodał, usiadłszy na jednym z nich, podparł brodę ręką i popatrzył na nas drwiąco.

Najstarsza Siostra usiadła przy stole naprzeciwko oficera i wydęła gniewnie wargi.

– Panie oficerze Jiang, zaprosić bóstwo do domu nie jest łatwo, ale wyprosić jeszcze trudniej!

– Skoro zaprosić trudno, kto by chciał wypraszać? – odparł Jiang ze śmiechem.

– Usiądź, mamo – poleciła Najstarsza Siostra. – Nie obawiaj się, oni nic ci nie zrobią.

– Nigdy nie mieliśmy wobec was złych zamiarów – rzekł oficer z uśmiechem. – Proszę usiąść, cioteczko.

Matka z Zaohua na ręku usiadła na krześle w kącie. Razem z Ósmą Siostrą stanęliśmy tuż obok, uczepieni matczynego ubrania. Mały Sima oparł główkę na ramieniu Szóstej Siostry; z kącika ust ciekła mu strużka śliny. Szóstą Siostrę sen morzył tak mocno, że się kołysała. Matka pociągnęła ją za rękę i kazała usiąść. Siostra otworzyła oczy tylko na moment i natychmiast zaczęła chrapać. Oficer Jiang wyjął papieros i postukał nim o paznokieć kciuka. Obmacał kieszenie, zapewne w poszukiwaniu zapałek, lecz bez powodzenia. Najstarsza Siostra uśmiechnęła się złośliwie. Jiang podszedł z papierosem w ustach do szklanej lampy, nachylił się nad płomieniem, zmrużył oczy. Ba-da ba-da – pyknął wargami, zaciągając się dymem. Płomień podskakiwał w szklanym kloszu, końcówka papierosa jarzyła się czerwono. Oficer wyprostował się, wyjął go z ust i zacisnął wargi; z jego nozdrzy wydobyły się dwie strużki gęstego dymu. Z daleka dobiegały wciąż huki eksplozji, łomotały drewniane ramy okien, na nocnym niebie migotała ognista poświata. Co chwila rozlegały się jakieś okrzyki i lamenty; niektóre były całkiem wyraźne. Oficer Jiang z uśmiechem patrzył na Laidi, tak jakby rzucał jej wyzwanie.

Laidi siedziała jak na szpilkach, kręcąc się na skrzypiącym i trzeszczącym krześle. Była blada, trzymała się poręczy drżącymi rękami.

– Kawaleria komendanta Sha weszła na nasze pole minowe – rzekł Jiang z żalem w głosie. – Co za szkoda, tyle pięknych koni…

– To jakieś brednie – odparła Najstarsza Siostra, podnosząc się z krzesła, lecz kolejna, jeszcze głośniejsza seria eksplozji usadziła ją z powrotem.

Oficer Jiang wstał i pukając od niechcenia w drewnianą kratę, oddzielającą salon od reszty domu, powiedział jakby do siebie:

– Sosna koreańska. Ciekawe, ile sosen wycięto, żeby zbudować ten dom. Jak pani myśli? – Spojrzał na Laidi. – Te wszystkie filary, krokwie, drzwi, podłogi, ściany, stoły, krzesła…

Najstarsza Siostra kręciła się na swoim miejscu.

– Zużyli pewnie cały las! – dokończył oficer z wielkim żalem w głosie, jakby właśnie spoglądał na porębę pełną rozrzuconych pni. – Trzeba kiedyś wyrównać rachunki – dodał zrezygnowanym tonem, zapominając o wyimaginowanym wyciętym lesie. Podszedł do Najstarszej Siostry, stanął sztywno w rozkroku i prawą ręką podparł się pod bok, zginając łokieć pod ostrym kątem. – Oczywiście – zaczął znowu – naszym zdaniem, Sha Yueliang w gruncie rzeczy różni się od zaprzysięgłych, zatwardziałych zdrajców, w końcu ma za sobą wspaniałą przeszłość w partyzantce antyjapońskiej. Jeśli wyrzeknie się swoich haniebnych postępków, chętnie przyjmiemy go z powrotem na naszego towarzysza. Pani Sha, pani mąż niedługo zostanie naszym więźniem – powinna go pani przekonać…

– Nie złapiecie go! – rzuciła ostro Najstarsza Siostra, rozsiadłszy się wygodnie na krześle. – Nawet o tym nie myślcie! Jego dżip jest szybszy od waszych koni.

– Cóż, miejmy nadzieję – rzekł oficer Jiang, opuścił rękę i stanął w zwykłej pozycji. Wyjął papierosa i podał Shangguan Laidi.

Laidi cofnęła się odruchowo, a on przysunął go jeszcze bliżej. Najstarsza Siostra, unosząc głowę, spojrzała w tajemniczo uśmiechniętą twarz oficera i sięgnęła po papierosa drżącą ręką, chwytając go między dwa pożółkłe od nikotyny palce. Oficer Jiang zbliżył swojego do połowy wypalonego papierosa do ust i zdmuchnął popiół, przez co koniuszek nieco mocniej się rozjarzył. Przysunął czerwono żarzący się koniec w kierunku twarzy Laidi. Najstarsza Siostra znów popatrzyła mu prosto w oczy; Jiang wciąż się uśmiechał. Laidi czym prędzej zacisnęła papierosa w ustach i pochyliła się do przodu; koniuszki obu papierosów zetknęły się ze sobą. Usłyszeliśmy cmoknięcie jej warg. Matka wpatrywała się w ścianę drewnianym wzrokiem, Szósta Siostra i mały Sima drzemali, Sha Zaohua milczała. Dym zasnuł twarz Najstarszej Siostry. Podniosła głowę i odchyliła się do tyłu; jej klatka piersiowa zrobiła się wklęsła. Laidi wyglądała na znużoną.

Palce, w których trzymała papierosa, były mokre jak świeżo wyłowione pijawki. Żarząca się końcówka szybko przesuwała się coraz bliżej jej ust. Laidi była potargana, wokół jej warg rysowało się kilka głębokich zmarszczek, miała sine obwódki wokół oczu. Uśmiech pomału znikał z twarzy Jianga, niczym kropla wody na powierzchni gorącego metalu, kurcząca się do rozmiarów czubka igły, świetlistego punktu, który w jednej chwili wyparowuje z cichym sykiem. Jiang wyrzucił papierosa, tak krótkiego, że niemal parzył go w palce, zmiażdżył go czubkiem buta i wielkimi krokami opuścił pokój.

Z sąsiedniego salonu dobiegły nas jego krzyki:

– Musimy koniecznie złapać Sha Yuelianga! Choćby się schował w szczurzej norze, trzeba go stamtąd wykopać!

Trzasnęła odkładana słuchawka telefonu.

Matka popatrzyła współczująco na Najstarszą Siostrę, która opadła bezwładnie na krzesło, jakby jej ciało nagle utraciło szkielet. Podeszła do Laidi, ujęła jej pożółkłą od tytoniu rękę, przyjrzała jej się dokładnie i pokręciła głową. Najstarsza Siostra osunęła się na podłogę, uklękła i objęła matkę za nogi. Podniosła głowę; jej wargi poruszały się jak u ssącego niemowlęcia; z ust wydobył się jakiś nieartykułowany dźwięk. Z początku miałem wrażenie, że się śmieje, lecz szybko zorientowałem się, że to płacz. Wytarła oczy i nos o matczyne nogi.

– Mamo, nawet na chwilę nie przestałam o tobie myśleć, tęskniłam za siostrami, za bratem…

– Żałujesz? – spytała matka.

Najstarsza Siostra wahała się przez chwilę, potem pokręciła głową przecząco.

– To dobrze – powiedziała matka. – Trzeba iść tą drogą, którą Bóg nam wyznaczy. Gdybyśmy potem żałowali, nie byłby z tego zadowolony.

Matka podała Najstarszej Siostrze małą Sha Zaohua.