Mo Yan - Obfite piersi, pełne biodra

– Idź. Powiedz w sądzie, że od zawsze jest zasada: kobieta ciężarna musi urodzić, zanim…

– Rozumiem. Jeszcze nigdy w życiu nie rozumiałam niczego tak dobrze…

– Wychowam twoje dziecko jak najlepiej.

– O nic więcej się nie martwię, mamo.

Laidi wyszła na podwórze i zbliżyła się do wschodniego skrzydła.

– Nie macie co badać. To ja go zabiłam, najpierw uderzyłam go stołkiem, potem sztabą. Zrobiłam to w momencie, gdy dusił Hana Ptaszka.

Han Ptaszek wszedł na podwórze ze sznurkiem zabitych ptaków.

– O co chodzi? O jednego kadłubowatego śmiecia mniej na świecie. To ja go wykończyłem!

Milicjanci zakuli Laidi i Hana Ptaszka w kajdanki i zabrali ich.

Pięć miesięcy później milicjantka przyniosła męskie niemowlę, chude jak chory kociak. Oznajmiła matce, że Shangguan Laidi zostanie rozstrzelana następnego dnia. Rodzina może odebrać ciało, a jeśli nie zechce, zostanie ono przekazane do szpitala i poddane sekcji. Powiedziała też, że Han Ptaszek został skazany na dożywocie i będzie odbywał wyrok w Kotlinie Kaszgarskiej, dziesięć tysięcy li od Północno-Wschodniego Gaomi. Przedtem członkowie rodziny mogą go odwiedzić.

Shangguan Jintong został usunięty ze szkoły za niszczenie drzewek na szkolnym dziedzińcu. Sha Zaohua wyrzucono z trupy aktorskiej za kradzieże.

– Odbierzemy ciało – oznajmiła matka.

– Babciu, a po co nam to… – rzekła Zaohua. Matka pokręciła głową.

– Popełniła zbrodnię, za którą należy się strzał w tył głowy. Ale nie zasłużyła sobie na pocięcie w drobne kawałki.

Na egzekucję Shangguan Laidi przybyło ponad dziesięć tysięcy widzów. Skazaną zawieziono furgonetką w pobliże Mostu Pożegnania Dusz. Towarzyszył jej współwinny Han Ptaszek. Aby zapobiec nieuporządkowanym wypowiedziom, oboje zostali zakneblowani.

Niedługo potem rodzina Shangguan otrzymała zawiadomienie o śmierci Hana Ptaszka. W czasie podróży do miejsca zesłania skazaniec wyskoczył z wozu. Koła pociągu przecięły go na pół.

Aby zagospodarować dziesiątki tysięcy mu nieużytków Północno-Wschodniego Gaomi, wszyscy młodzi mężczyźni i kobiety zostali powołani do rolniczych brygad produkcyjnych w Państwowym Gospodarstwie Rzeki Wodnego Smoka. W dniu, w którym przydzielano zadania, szef biura gospodarstwa zapytał mnie:

– Jakie masz umiejętności?

Byłem tak głodny, że szumiało mi w uszach i nie dosłyszałem jego pytania. Rozchylił nieco wargi, odsłaniając ząb z nierdzewnej stali w samym środku szczęki. Podniesionym głosem spytał jeszcze raz:

– Co potrafisz?

Przypomniałem sobie moją nauczycielkę rosyjskiego, Huo Lina, którą widziałem przed chwilą na drodze, dźwigającą pakę z nawozem. Mawiała kiedyś, że mam talent do języków.

– Dobrze mówię po rosyjsku – powiedziałem.

– Po rosyjsku? – rzekł z szyderczym uśmiechem, błyskając swoim stalowym zębem. – Jak dobrze? Mógłbyś być tłumaczem Chruszczowa i Mikojana? Umiałbyś przetłumaczyć oficjalny komunikat po chińsko-radzieckich rozmowach na szczycie? Chłopcze, tutaj młodzi ludzie, którzy studiowali w Związku Radzieckim, rozrzucają gnój. Myślisz, że znasz rosyjski lepiej od nich?

Inni młodzi robotnicy, czekający na przydział zadań, wybuchnęli szyderczym śmiechem.

– Pytam, co robiłeś w domu. Co ci szło najlepiej?

– Pasałem kozy. W tym byłem najlepszy.

– W porządku. – Szef uśmiechał się pogardliwie. – To są właśnie umiejętności. Jakiś tam rosyjski, francuski, angielski, japoński, włoski, na co to komu?

Napisał coś szybko na skrawku papieru i wręczył mi go ze słowami:

– Zgłoś się do brygady hodowlanej, do pani komendant Ma, poproś ją o przydział pracy.

Po drodze jakiś stary robotnik powiedział mi, że komendant Ma, czyli Ma Ruilian, jest żoną dyrektora gospodarstwa, Li Du. Innymi słowy, jest tu „pierwszą damą". Kiedy przyszedłem się zameldować, z kartką w ręku i stertą pościeli na ramieniu, właśnie przeprowadzała eksperyment zapładniania krzyżowego. Na podwórzu uwiązano jajeczkującą krowę, oślicę, owcę, maciorę i królicę. Pięć osób z personelu: dwóch mężczyzn i trzy kobiety, w śnieżnobiałych fartuchach, szerokich maseczkach, zakrywających twarze i nosy i w gumowych rękawiczkach, trzymało w dłoniach przyrządy do inseminacji, niczym pięcioosobowa drużyna gotowa do ataku. Ma Ruilian miała krótkie, niemal po męsku ostrzyżone włosy, sztywne jak końska grzywa, okrągłą, rumianą twarz, długie, wąskie oczy, czerwony, duży nos, pełne wargi, krótką szyję, szeroką pierś i duże, ciężkie piersi, przypominające kopce grobowe. Niech to szlag, zaklął pod nosem Shangguan Jintong. Jaka znowu Ma Ruilian, przecież to Shangguan Pandi! Z powodu złej reputacji rodziny Shangguan zmieniła sobie nazwisko i imię. W takim razie Li Du musiał być Lu Lirenem, który niegdyś nazywał się Jiang Liren, a przedtem pewnie jeszcze inaczej: X Liren albo Y Liren. Jeśli ta para o zmiennej tożsamości została zesłana tu, w tak odległe rejony kraju, to znaczy, że stali się „śmierdzącymi jajkami", czyli popadli w niełaskę. Pani komendant była ubrana w płócienną koszulę z krótkimi rękawami rosyjskiego kroju i pogniecione czarne spodnie z tkaniny przypominającej suszone tofu, na nogach miała trampki z wysokimi cholewkami. W dłoni trzymała papierosa marki Wielki Skok; zielonkawy dym spowijał jej palce, podobne do marchewek. Zaciągnęła się dymem i zapytała:

– Czy jest tu reporter?

– Jestem – odrzekł mężczyzna w średnim wieku, o pożółkłej twarzy, w okularach do czytania, który wyłonił się schylony zza stojaka do przywiązywania koni. – Tu jestem.

Trzymał w ręku pióro ze zdjętą skuwką i otwarty notes; był gotów do pisania. Komendant Ma zaśmiała się głośno i poklepała go po ramieniu pulchną dłonią.

– Widzę, że mamy tu redaktora naczelnego we własnej osobie! – powiedziała.

– W gospodarstwie pani Ma zawsze znajdzie się coś na pierwszą stronę! Nie odważyłbym się przysyłać tu nikogo innego – odparł mężczyzna.

– Pan Yu, zawsze taki pełen entuzjazmu! – pochwaliła Ma Ruilian i znowu poklepała go po ramieniu.

Reporter zbladł i skurczył się, chowając szyję w ramiona, jakby zrobiło mu się zimno. Później dowiedziałem się, że ten dziennikarz w średnim wieku, nazwiskiem Yu, który redagował lokalną gazetkę, drukowaną na powielaczu, był niegdyś redaktorem naczelnym gazety prowincjonalnego komitetu partyjnego, zanim został uznany za prawicowca.

– Dziś dostarczę panu materiału na pierwszą stronę – rzekła Ma Ruilian i posłała wytwornemu Yu Zhengowi przeciągłe spojrzenie, zaciągając się głęboko dymem z papierosa, którym niemal oparzyła sobie wargi. – Pfu! – wypluła go w taki sposób, że skrawki papieru i resztki tytoniu rozsypały się w powietrzu, co doprowadziłoby do pasji każdego, kto ma zwyczaj zbierać niedopałki. Wypuściła ostatni kłąb dymu i zwróciła się do inseminatorów: – Gotowi?

Inseminatorzy w odpowiedzi unieśli swoje narzędzia. Krew napłynęła jej do twarzy; zatarła ręce i parę razy klasnęła w dłonie nerwowo, po czym wyjęła chusteczkę i otarła je z potu.

– Końska sperma… Kto ma końską spermę? – spytała głośno.

Inseminator z końską spermą wystąpił z szeregu i odpowiedział głosem stłumionym przez maseczkę:

– Ja mam.

Ma Ruilian pokazała palcem krowę.

– Daj ją tej krowie. Zapłodnij ją końską spermą.

Inseminator zawahał się, spojrzał na Ma Ruilian, a potem na swoich czterech kolegów, jakby chciał coś powiedzieć.