Уладзімір Някляеў - Лабух

— Убачыш, калі з намі пойдзеш...

— Сабак не баюся... — пераступіў з нагі на нагу Алік . — У нас сабака быў — у будку не ўлазіў...

— Ідзеш з намі?.. — спытаў я Зіначку.

Зіначка падціснула губкі — кінула ж мяне — і ўсё ж кіўнула: “Іду...” На тое я і разлічваў, а то кідаць яна мяне будзе...

— Гляну, як Аліка ўладкуеце, — папярэдзіла Зіначка, каб я не падумаў чаго іншага.

Не да іншага мне, Зіначка, не да іншага... У мяне работы — лапатай не разгрэбці, канцэрт трэба майстраваць, вунь і дамова ўжо ёсць, я адзін, Росцік у бальніцы, Ігар Львовіч у магіле, падпалкоўнік Панок у камітэце дзяржбяспекі, Зоя ў Маскве, Лі-Лі невядома дзе, а ты думаеш, што я пра іншае думаю...

Я падумаў, што час губляю...

— Сама і ўладкуеш, — падаў я Зіначцы ключы з візітоўкай, пераправіўшы нумар сваёй кватэры на нумар кватэры Рутнянскіх. — Ведаеш, дзе гэта?

Зіначка, разгубіўшыся, залыпала ляльчынымі вачамі.

— А вы?..

— Мне на работу. Пабачымся вечарам, Алік.

Каля бальнічнай брамы спынілася таксі, якое заспяшаўся я пераняць — з машыны, нечым моцна заклапочаны, выскачыў палатны доктар Іосіф Данілавіч, павітаўся на бягу:

— Вам бы яшчэ раз аналізы здаць, Раман Канстанцінавіч... З днём нараджэння, Зіначка! Падарунак за мной...

Зіначка паружавела і пагразіла ўслед Іосіфу Данілавічу кулачком. Як мне падалося, трохі дэманстратыўна пагразіла...

Ці не з ёй праблема ў Іосіфа Данілавіча?.. З генам кахання...

— Едзеце? — спытаў таксіст, убачыўшы, што я затаптаўся каля машыны. Не рабіць жа мне выгляд, нібы не расчуў таго, што сказаў Іосіф Данілавіч...

Дзень перастаў быць проста днём, стаў днём нараджэння.

Некуды ехаць трэба было — мы селі ў таксі. Таксіст быў той жа, што вазіў мяне ўночы. Ён што — не спаў?..

— Дык у цябе свята, Зіначка?

— І мне не сказала... — адсунуўся ад Зіначкі Алік. — Я б не замінаў...

— Вы... — пачаў пазнаваць мяне таксіст.

— Не, я брат.

Таксіст не зразумеў.

— Чаму вы брат?..

— Бо за сябе заўсёды даражэй плаціць даводзіцца.

Засмяяўшыся, таксіст сказаў чамусьці:

— Гэта не Масква. Куды едзем?.. На могілкі?

— Вас пазнаюць усе... — знайшла нарэшце, што сказаць, Зіначка. Я не стаў пярэчыць, а таксісту было ўсё адно.

— У рэстаран, — вырашыў я, прыдумаўшы найпрасцейшае. — Выйшла так, што ў нас свята.

Зіначка запрацівілася:

— Не! У мяне дзень нараджэння ўвечары!

Таксіст зноў засмяяўся — ён, відаць, усе ж паспаў.

— Вечар нараджэння ў яе... Далёка табе яшчэ да вечаровай...

— Да вечара і загуляем, — паабяцаў я. — Да ночы.

— Я не люблю рэстараны!

— Тады куды?..

— Нікуды. Туды, куды Аліка — і нікуды. Мяне дома чакаюць.

За рашучасцю ў голасе Зіначкі рашучасці было не надта...

— Значыць, да цябе едзем. Недзе ж трэба адзначыць...

Зіначка насцярожана не паверыла.

— Вы ў госці да нас?..

— Калі запрашаеш...

Я сказаў гэта, каб падражніць Зіначку, а яна раптам рашуча распарадзілася:

— Вуліца Чыгуначная! Ой, як мамка ўзрадуецца!..

Ну, дзе дачка, там і мамка... Па жыцці ў мяне так.

— Ехаць? — спытаў таксіст. — Ноч праездзілі — цяпер дзень... Мяне Віктарам завуць.

І чаго ён, такі вясёлы, каля могілак стаяць баяўся?..

— Зіначка, у мяне работы — лапатай не разгрэбці...

— А лапата ў рэстаране?.. — крыўдліва спытала Зіначка. — Я запрашаю — вы ж самі напрасіліся...

Сапраўды, яна запрашае — і я сам напрасіўся.

— Едзем, Алік?

Я чакаў, што Алік, як звычайна, засаромеецца і адмовіцца... Алік засаромеўся, расшпіліў сумку і дастаў пакамечаны букецік рамонкаў.

— Каля хаты нарваў... Не ведаў, што ў цябе дзень нараджэння, але так нават лепш...

— Алік!.. — расцалавала яго Зіначка. — Як я рамонкі люблю!

Алік зніякавеў, хоць цалавацца яго вучылі і Зіначка, і Лі-Лі.

Гледзячы на Зіначку, можна было паверыць, што яна болей за ўсё на свеце любіць рамонкі... Калі я дарыў кветкі Марце, Марта казала: “Вазьмі вазу і пастаў дзе-небудзь...”

Каб я не думаў, што магу нешта крануць у ёй такой драбязой.

Рэдкая жанчына. Нават сярод немак.

— Паехалі, — сказаў я таксісту. — Праз магазін.

У вітрыне магазіна стаяла лялька з тортам на руках. Не манекен, лялька — ростам з Зіначку і падобная на яе. Грудкі тырчком, спінка роўна, попка кругла...

— Вы што, гэта афармленне! — ледзь бровы не зламала прадаўшчыца, нібы я не ляльку, а яе купіць надумаў. Давялося ісці да дырэктара — я ўжо не бачыў іншага падарунка.

— Ой... — толькі і змагла выдыхнуць Зіначка, калі я пасадзіў побач з ёй ляльку, а таксіст сказаў: